“TINULUNGAN NIYA ANG ISANG LALAKING WALANG MALAY SA GITNA NG ULAN — PERO KINABUKASAN, NANG MAKITA NIYA ULIT ITO, ITO NA ANG NAKAUPO SA HARAP NIYA BILANG TAGA-INTERVIEW.”
Gabi ng Biyernes, malakas ang ulan, at halos walang masakyan sa EDSA.
Si Clarisse, 25 anyos, bagong graduate, ay kararating lang mula sa isang job fair.
Pagod, gutom, at basang-basa, pero may pag-asa pa rin sa mata.
Hawak niya ang kanyang brown envelope — resume, diploma, at pangarap.
Habang nagmamaneho pauwi, bigla siyang napahinto.
Sa gitna ng kalsada, sa ilalim ng malakas na ulan, may lalaking nakahandusay, basa, duguan ang noo, at walang malay.
Walang ibang huminto.
Lahat ng sasakyan, dumadaan lang.
“Diyos ko…” bulong ni Clarisse, nanginginig habang bumaba ng kotse.
Lumapit siya, hinawakan ang lalaki, at sinubukang gisingin.
“Sir? Sir, naririnig n’yo po ako?”
Walang sagot.
Pinulsuhan niya — mahina, pero buhay.
Tinawag niya agad ang isang tricycle na dumaraan.
“Manong, tulungan n’yo po ako! Kailangan nating dalhin siya sa ospital!”
ANG GABING DI NIYA MALILIMUTAN
Dinala nila ang lalaki sa pinakamalapit na ospital.
Do’n nalaman ni Clarisse na ang lalaki ay tinamaan ng sasakyan habang tumatawid.
Wala siyang ID, walang cellphone, walang makakontak.
Habang ginagamot ito, basang-basa pa rin siya, nanginginig sa lamig.
Tinabihan niya ito hanggang hatinggabi.
Nang magising ang lalaki sandali, mahina nitong binigkas:
“Sino… ka?”
Ngumiti si Clarisse.
“Hindi mahalaga. Ang importante, ligtas ka na.”
Pagkatapos ng ilang oras, nang makasiguro siyang stable na ito, umuwi siya tahimik.
Hindi niya alam kung sino siya, ni kung makikita pa niya ito muli.
Pero sa puso niya, masaya siya na nakatulong siya sa taong walang ibang tumulong.
ANG ARAW NG SORPRESA
Kinabukasan, alas-otso ng umaga, may interview si Clarisse para sa posisyon bilang marketing assistant sa isang malaking kumpanya sa Makati.
Kinabahan siya, pero determinado.
Pinaghandaan niya ang lahat: makeup, blouse, resume, self-confidence.
Pagdating niya sa opisina, tinawag agad siya ng HR:
“Ms. Clarisse Ramos, your interviewer will see you now.”
Ngumiti siya, huminga nang malalim, at pumasok sa conference room.
Ngunit pagpasok niya — nanigas siya.
Sa harap ng mesa, nakaupo ang lalaking tinulungan niya kagabi.
Malinis na ang hiwa sa noo, naka-suit, at may ngiti sa labi.
“Ikaw…” bulong ni Clarisse, halos mawalan ng boses.
Ngumiti ang lalaki.
“Oo, ako ‘yung lalaki sa ulan kagabi. Ako si Ethan Del Rosario, ang marketing director dito — at, sa pagkakaalam ko, ikaw ang babaeng nagligtas ng buhay ko.”
Namula si Clarisse, hindi makapaniwala.
“Hindi ko po alam na—”
“Hindi mo kailangang magpaliwanag,” putol ni Ethan. “Ang gusto ko lang sabihin… kung hindi mo ako tinulungan kagabi, baka wala ako rito ngayon.”
Tahimik.
Tanging patak ng ulan sa bintana ang maririnig.
ANG INTERVIEW NA HINDI KARANIWAN
Ngumiti si Ethan, tumayo, at inabot ang kamay ni Clarisse.
“Bago tayo magsimula sa interview, gusto ko munang magpasalamat. At gusto kong malaman mo… kahit anong mangyari ngayon, pasok ka na sa puso ko—este, sa team namin.”
Napatawa si Clarisse, kinakabahan pa rin.
“Sir, sigurado po ba kayo?”
Ngumiti si Ethan.
“Walang duda. Ang taong marunong tumulong sa hindi niya kilala — siya ang klaseng empleyadong gusto kong makasama.”
Umupo silang dalawa.
Ngunit hindi na parang employer at aplikante — parang dalawang taong pinagtagpo ng pagkakataon.
ANG MGA SUMUNOD NA ARAW
Natanggap si Clarisse sa trabaho.
At araw-araw, nakikita niya si Ethan sa opisina — palangiti, mabait, at tahimik na nagpapasalamat sa kanya sa bawat pagkakataon.
Isang gabi, habang sabay silang lumabas ng opisina, umulan muli.
Parehong sila lang ang naiwan sa daan, at habang naglalakad, sinabi ni Ethan:
“Noong araw na tinulungan mo ako, akala ko tapos na ang lahat. Pero dumating ka — at doon ko naintindihan, may mga tao palang tutulong kahit walang kapalit.”
Ngumiti si Clarisse.
“Minsan, hindi mo kailangang makilala ang isang tao para matulungan siya. Basta may puso ka, sapat na ‘yon.”
Tahimik silang naglakad sa ilalim ng ulan, pero sa bawat patak nito, parang pinapalambot ng tadhana ang dalawang pusong pinagtagpo sa di inaasahang paraan.
EPILOGO
Makalipas ang ilang taon, naging magkaibigan sila, tapos magkasama sa trabaho, at sa huli — magkasama na sa buhay.
At sa kanilang kasal, sa gitna ng ulan, sinabi ni Ethan habang nakangiti:
“Kung hindi ka huminto noong gabing ‘yon, baka hindi ko kailanman nahanap ang taong magpapatigil sa ulan sa puso ko.”
Ngumiti si Clarisse, humawak sa kamay niya.
“At kung hindi ka nahulog sa kalsada, baka hindi rin ako natutong tumingin sa langit kahit basa.”
