“TINAWAG NILANG ‘WALANG DALA’ ANG KINASAL SA ANAK NILA — PERO SA ARAW NG KASAL, NANG MALAMAN NILA KUNG SINO SIYA TALAGA… NATIGIL ANG MUSIKA.”
Ako si Faith — 24 anyos, ordinaryong babae: anak ng magtataho, lumaki sa maliit na barong-barong, at dumaan sa buhay na walang kahit anong luho.
Wala akong mamahaling bag, wala akong headline sa lipunan, wala akong magulang na may pangalan.
Pero may isa akong bagay: puso.
At doon ako minahal ni Gabriel, anak ng pamilyang mayaman: ang mga DE LEON.
May negosyo sila, may pangalan, may estado—lahat ng wala ako.
At doon nagsimula ang sakit.
ANG PAGKIKILALA NA PARANG DAGGER SA DUGO
Unang beses akong ipinakilala ni Gabriel sa pamilya niya,
nakasuot ako ng puting blouse at lumang palda.
Kinakabahan, pero may pag-asa.
Nang lumapit ako upang magmano kay Mrs. De Leon,
tinignan niya ako mula ulo hanggang paa na parang dumi.
“Gabriel, ito ba ’yung sinasabi mong girlfriend?
Hindi ba dapat… mas may dignidad ang babaeng dadalhin mo sa pamilya natin?”
Tahimik si Gabriel, pero nakita ko ang hiya sa mukha niya.
Nang lumapit ako sa kuya niyang lalaki para magmano rin,
umiwas ito at bumulong sa kapatid:
“Bro, skwater vibes.”
Tila narinig ko ang puso ko mabasag.
Gusto kong umuwi.
Gusto kong sumuko.
Pero hinawakan ni Gabriel ang kamay ko.
“Huwag kang matakot. Ako ang pipili. Hindi sila.”
Sana totoo ang lahat ng sinabi niyang iyon.
ANG ARAW NA GUMUHO ANG PANGARAP KO
Noong nalaman nilang engagement na kami,
naging halata ang pag-ayaw ng pamilya niya.
May isang gabing narinig ko mismo ang usapan:
“Kung pakakasalan niya ’yang babaeng ’yan,
aalis ako sa kasal!”
Sabi ng ina.
“Wala siyang dinala sa pamilya natin — ni diploma nga, wala.”
Sabi ng kuya.
“She’s a liability, not a wife.”
Sabi ng tiyahin.
At ang pinakamasakit?
Tahimik lang si Gabriel.
Walang depensa.
Walang salita.
Walang laban.
“Siguro mas mabuti pa kung ako na lang ang umalis,” bulong ko sa sarili ko.
Pero mahal ko siya… sobra.
ANG ARAW NG KASAL — ANG ARAW NG HIDING TRUTH
Dumating ang araw ng kasal.
Suot ko ang simpleng wedding gown na hiram ko.
Tumitingin ang mga bisita, kalahati nila nakangiwi.
Narinig ko ang bulungan:
“’Yan ang pakakasalan ng de Leon?”
“Ay dios ko, mukhang maid.”
“Kawawa naman ang pamilya.”
Pero nakatingin ako sa aisle nang dumating si Gabriel.
Nguniti ko siya, nangatag, nanghahad, nangadaog ngay.
Hanggang sa…
biglang tumayo ang future mother-in-law ko.
“PRIEST, WAIT!”
Tumayo sa gitna ng hall.
“Hindi pwedeng magpatuloy ang kasal na ito.”
Lumingon ang lahat.
“Hindi namin tanggap ang babaeng ito.
Wala siyang pamilya, wala siyang yaman, wala siyang ambag sa amin.
At hindi namin hahayaang masira ang apelyido namin.”
Iyak ang kumulo sa lalamunan ko.
Titingnan ko si Gabriel…
pero wala siya ni isang salita.
At sa sandaling iyon…
Naging malinaw — nag-iisa ako.
ANG SANDALING HINDI NILA INAASAHAN
Habang nakatungo ako, biglang bumukas ang malaking pinto sa likod.
Pumasok ang apat na lalaki na naka-itim na suit, may radio sa tainga, may emblem sa dibdib.
Bodyguards.
Kasunod nila?
Ang lalaki na hindi ko inakalang dadating — ang taong nawawala sa buhay ko 12 years na.
“FAITH…”
Tumulo luha ko.
Siya.
Daddy.
Ang ama ko na akala ng lahat namatay sa aksidente.
Pero ang totoo,
kinuha siya bilang head consultant sa isang international investment firm sa Dubai
— at matagal niyang tinago iyon para hindi kami mapasok sa gulo ng politika at negosyo.
Lumapit siya sa harap, hinawakan ang balikat ko.
“Anak, patawad kung matagal kitang iniwan.
Pero dumating na ang araw na kailangan mong malaman ang totoo.”
Hinugot niya ang isang folder.
Inabot ito sa officiating priest, sa mga bisita, at sa pamilya ng De Leon.
“Ako si Richard Alvarado —
CEO ng Alvarado Global Ventures,
owner of the largest renewable energy company in Asia.
At ito…”
Lumuhod siya, hinawakan ang kamot ko.
“…ang nag-iisang tagapagmana ko.”
Tumahimik ang buong hall.
Nagulat ang choir.
Napatayo ang host.
Namutla ang pamilya ni Gabriel.
Ang babaeng “walang dala”
ay biglang naging trilyonaryong tagapagmana.
ANG PAGBANGON NG MGA INOSENTE
Nang bumalik ako sa harap ng altar,
hindi ko na sinilip ang De Leon family.
Pero nagsalita si Daddy:
“Kung pakakasalan ninyo ang anak ko,
dapat may respeto kayo.
Hindi dahil sa pera namin,
kundi dahil TAO siya.”
Nanginginig ang labi ng mother-in-law ko.
“H-Hindi namin alam… patawad—”
“Hindi ninyo kailangan humingi ng patawad sa akin,” sagot ko, mahinahon.
“Pero may isang taong dapat magsalita ngayon.”
Lumingon ako kay Gabriel.
Tahimik siya.
Napalunok.
At sa huli… nagbulong:
“Faith…
hindi ko alam kung paano kita ipagtanggol noon.”
Ngumiti akong mapait.
“Tama ka. Hindi mo alam.”
Tumalikod ako.
“Father, hindi ko na kailangan ipagpatuloy ang kasal na ito.”
Lumuha si Gabriel.
“Pero mahal kita—”
“Mahal ka ng tao na kaya kang ipagtanggol.
Hindi ng taong pinapanood kang masaktan.”
Lumapit ako kay Daddy.
Hinawakan niya ang kamay ko.
“Let’s go home, anak.”
At lumakad ako palabas,
hindi bilang Faith na kinhiha,
kundi Faith na pinili ang sarili.
ANG ARAL
Sometimes,
iininsulto ka muna ng mundo
bago nila makilala ang totoong ikaw.
Hindi lahat ng kuminang ay ginto.
Sometimes,
ang pinaka-simpleng babae sa kwarto —
ang siyang may pusong pinakatibay,
at pangalan pinakamatimbang.
Ako si Faith.
Ang babaeng sinabi nilang “walang dala.”
Pero dala ko ang bagay na hindi nila kayang sukatin:
Pagpapakumbaba, paggalang, at ang lakas na piliin ang sarili.
