“SINAMPALAN NIYA AKO NG TUBIG AT SINIGAWAN NA ‘HINDI KA KASAMA SA PAMILYA!’ — PERO NANG PUMASOK ANG BILLIONARY INVESTOR NG TATAY KO AT TINAWAG ANG PANGALAN KO… TUMIGIL ANG MUNDO NG LAHAT.”
ANG BAHAY NA DI NA TILA BAHAY PARA SA AKIN
Ako si Luna, 21.
Anak sa unang asawa ni Papa.
At mula nang mamatay si Mama, parang bisita lang ako sa sarili kong tahanan.
Ang pumalit kay Mama?
Si Margie—ang madrasta kong mula ulo hanggang paa ay puro kapintasan sa’kin.
Hindi ako naghahanap ng away.
Pero siya?
Parang ginagawa itong isports.
At ang pinakaayaw ko?
Kung paano niya kontrolin si Papa…
at kung paano niya iparamdam sa akin
na ako ang sira ng buhay nila.
ANG ARAW NA TINAON NIYA ANG PANGHIHIYA SA HARAP NG LAHAT
Araw iyon ng handaan sa bahay.
May mga bisita.
Mga kaibigan ni Papa.
Mga pinsan.
Mga kapitbahay.
Ako?
Simple lang, nag-aabot ng pagkain, nag-aayos ng mesa,
pilit ngumiting parang ok lang ako.
Hanggang sa may nadulas akong baso — hindi nabasag, pero kumalansing lang.
Isang maliit na bagay.
Pero sapat para pasabugin si Margie.
Lumapit siya.
Hawak ang basong may tubig.
Nakangiting peke.
At SPLASH.
Ibunton niya sa mukha ko.
Sa harap ng lahat.
Margie: “Tingnan niyo ’yan! Napakawalang kuwenta!”
“Hindi ka bagay dito! Hindi ka namin pamilya!”
Tumigil ang ingay.
Parang lumubog ang mundo ko.
Umiling si Papa…
pero tahimik pa rin.
Hindi niya ako ipinagtanggol.
Hindi niya kinausap si Margie.
At doon ako pumutok.
Luha.
Galit.
Sakit na sobra para ilarawan.
Gusto ko nang umalis…
nang biglang—
ANG PINTONG NAGBUKAS AT NAGPATIHIMIK SA LAHAT
BUMUKAS ANG PINTO.
Pumasok ang isang lalaking nasa 50s, naka-suit, matangkad, may presensya na parang pag lumakad siya,
lahat ng tao napapaurong.
Si Mr. Atienza —
ang pinakamalaking investor sa kumpanya ni Papa.
Lahat sumaludo.
Lahat nag-ayos ng damit.
Lahat natahimik.
Pero ang hindi nila inaasahan…
Tumingin siya hindi kay Papa.
Hindi kay Margie.
Hindi sa bisita.
Tumingin siya diretso… sa akin.
At sumigaw:
“LUNA? ANAK KONG INAANAK?!”
Parang binomba ng katahimikan ang buong sala.
Ako?
Napatigil.
Hindi makagalaw.
Lahat ng mata—
mula kay Papa hanggang kay Margie—
nakatingin sa akin na parang ngayon lang nila ako nakita.
Lumapit si Mr. Atienza.
Niyakap ako, mahigpit, totoo.
Atienza: “Binata ka na!
Bakit hindi mo sinabi sa akin na nandito ka?
Ako pa ang naghahanap ng inaanak ko!”
Ako?
Lumuha na naman.
Pero ibang luha.
Luha ng taong…
unang beses tinawag na mahalaga.
ANG PAGKABUNYAG NG KATOTOHANAN
Tumayo si Papa.
Parang nakagising sa matagal na tulog.
Papa: “A—Arturo… si Luna… siya ang anak ko.”
Atienza: “Alam ko. Kaya nga ako nandito.”
Napatigil si Margie.
Naninigas ang panga.
Margie: “Sir… pasensya na po kung—”
Pero hindi niya natapos.
Atienza: “Anong ginawa mo sa inaanak ko?”
“Nakita ko ang ginawa mo.”
At tumingin siya kay Papa.
Atienza: “Pare, kung hindi mo kayang protektahan ang anak mo…
ako ang gagawa.”
Napalunok si Papa.
Tumulo ang luha niya sa unang pagkakataon mula noong pagkabata ko.
Papa: “Luna… anak… patawad.”
Ang bilis.
Ang bigat.
Ang sakit.
Pero may mas mabigat pa.
ANG LINYA NA NAGPASIRA SA PRIDE NG MADRASTA KO
Tumingin si Mr. Atienza kay Margie, malamig ang tingin.
Atienza: “Tandaan mo ’to:
Hindi mo pwedeng itapon ang batang may mas matibay na koneksyon kaysa sa’yo.”
Margie: “Ha? Anong koneksyon?”
Atienza: “Ako.”
Tahimik.
Lahat napayuko.
Lahat nabigla.
At lumapit siya sa akin, hinawakan ang balikat ko.
Atienza: “Luna, apo ka sa kumpil.
At hindi ako papayag na tratuhin ka nila na parang wala kang halaga.”
At sa harap ng lahat, sinabi niya:
“Simula ngayon, ako ang magiging proteksiyon mo… at ang unang gagawin ko:
papalayasin ang kung sinong hindi marunong rumespeto.”
Napalakas ang iyak ni Margie.
Pero ako?
Tinignan ko lang siya.
Walang galit.
Walang hinaing.
Pagod na ako magalit.
Gusto ko na lang… lumaya.
EPILOGO — ANG ANAK NA MULING NAGKAMIT NG AMA
Lumipas ang buwan.
Pinatanggal ni Papa ang lahat ng kontrol ni Margie sa pamilya.
Humingi siya ng tawad sa akin araw-araw.
At ako?
Natuto akong patawarin siya.
Hindi dahil madali…
kundi dahil gusto kong mabuhay na magaan.
Si Mr. Atienza?
Ginawa niya akong scholar.
Tinulungan akong magtrabaho sa kumpanya niya.
At higit sa lahat—
Tinuro niya sa’kin ang linyang hindi ko makalimutan:
“Ang dugo ay relasyon.
Pero ang paggalang… ’yon ang tunay na pamilya.”
