“SA GITNA NG ULAN, MAY ISANG PUSO ANG NAGPAINIT NG MUNDO — ANG KWENTO NG ISANG LALAKING UMIBIG SA BABAENG LUBOG SA PUTIK, PERO PUNO NG PANGARAP.”
Sa gilid ng kalsada sa Maynila, sa pagitan ng mga busina at patak ng ulan,
naroon si Lara, labing-walong taong gulang, basang-basa sa ulan, hawak ang isang bilao ng mga prutas — saging, bayabas, at mangga.
Bawat prutas ay parang mabigat na bato, hindi dahil sa timbang nito,
kundi dahil sa pagod, gutom, at pangarap na pinasan niya araw-araw.
Hindi niya alintana ang ulan, ang lamig, o ang mga taong dumadaan na parang hangin.
Sanay na siyang marinig ang mga salitang,
“Ay, kawawa naman,”
o minsan,
“Umalis ka nga dyan, basa ka lang ng kalsada.”
Pero kahit ganoon, ngumiti pa rin siya — dahil may dahilan siya para magpatuloy.
Isang maliit na papel na nakadikit sa ilalim ng kanyang payong:
“Para kay Mama — para makapagpagamot ka.”
ANG UNANG PAGKIKITA
Isang hapon, malakas ang ulan, halos walang bumibili.
Nakaupo si Lara sa ilalim ng lumang bubong ng karinderya, nanginginig,
habang tinatakpan ang mga prutas gamit ang lumang sako.
Dumating ang isang lalaki, mga edad beinte-otso, naka-itim na coat,
may dalang payong at mga dokumento — halatang galing opisina.
Huminto siya sa tapat ni Lara.
“Miss, hindi ka ba uuwi? Basa ka na oh.”
Ngumiti lang si Lara.
“Hindi po ako puwedeng umuwi hangga’t hindi ko nabebenta lahat. Kailangan ko po ng pambayad sa gamot ni Mama.”
Tumingin ang lalaki sa mga prutas.
“Magkano lahat ng ‘yan?”
“Dalawang daan lang po.”
Ngumiti siya, inabot ang pera.
“Bibilhin ko lahat. Pero isang pabor, umuwi ka na.”
Napaiyak si Lara.
“Salamat po, Kuya… hindi ko po alam paano ako magpapasalamat.”
“’Wag mo akong tawaging Kuya. Ang pangalan ko ay Ethan.”
“Ako po si Lara.”
At doon nagsimula ang isang kwentong hindi nila inaasahan —
isang kwentong isinulat ng ulan, at binasa ng mga puso nilang sabay tumibok sa gitna ng lamig.
ANG MGA ARAW NG PAG-ASA
Kinabukasan, nagulat si Lara nang makita si Ethan muling bumalik,
dala ang kape at tinapay.
“Nandito ka na naman?” tanong niya.
“Oo. May kasalanan pa ako sa’yo eh — gusto kong bumili ulit.”
“Ng prutas?”
“Ng ngiti mo.”
Napatawa si Lara, unang beses niyang tumawa nang ganon kasaya.
Araw-araw simula noon, binibisita ni Ethan si Lara,
minsan may dalang payong, minsan librong hindi pa niya nababasa, minsan kahit simpleng pagkain lang.
Habang lumilipas ang mga linggo, unti-unti silang naging magkaibigan.
Nalaman ni Ethan na si Lara ay dating honor student,
pero tumigil sa pag-aaral matapos mamatay ang kanyang ama at magkasakit ang ina.
“Pangarap ko po sanang maging guro,” sabi ni Lara, habang inaayos ang mga mangga.
“Pero parang hanggang pangarap na lang.”
“Bakit hanggang pangarap? Kung gusto mo, tutulungan kita. Mag-aral ka ulit.”
Nagulat si Lara.
“Hindi ko po hiningi ‘yan, Ethan.”
“Hindi ko rin sinabing utang mo. Tawagin mo na lang itong tulong ng isang taong naniniwala sa’yo.”
ANG PAGBABAGO NG MUNDO NI LARA
Mula noon, nagbago ang buhay ni Lara.
Tuwing Sabado, hinahatid siya ni Ethan sa night school,
at sa gabi, nagtatrabaho pa rin siya sa pagbebenta ng prutas.
Dumami ang kanyang mga suki,
at maging ang mga dating tumatawa sa kanya noon, ngayo’y bumibili at humahanga.
Madalas siyang sabihan ni Ethan,
“Alam mo, Lara, minsan hindi kailangan maging mayaman para makatulong.
Kailangan lang marunong kang magmahal nang totoo.”
Isang araw, matapos ang klase,
nagulat si Lara nang makita si Ethan sa harap ng eskwelahan, may dalang bouquet ng bulaklak.
“Ano ‘to?” tanong ni Lara.
“Graduation mo sa susunod na linggo.
Naisip ko, baka gusto mong simulan ang buhay mo… kasama ako.”
Natulala si Lara.
Ang ulan ay muling bumuhos, parang eksena sa pelikula.
Ngunit sa halip na tumakbo, lumapit siya sa kanya.
“Ethan, natutunan kong magmahal sa ulan — kasi dito tayo unang nagkita.”
“Kaya ngayon, kahit bumagyo, hindi ako matatakot… basta ikaw ang payong ko.”
ANG PAGSUBOK
Ngunit hindi lahat ng pag-ibig ay puro saya.
Makalipas ang ilang buwan,
nalaman ni Lara na muling lumala ang sakit ng kanyang ina.
Kailangan nito ng malakihang operasyon.
Umiyak siya sa harap ni Ethan.
“Wala na akong pambayad. Lahat ng ipon ko, kulang pa rin.”
Tahimik lang si Ethan, ngunit kinabukasan,
nagulat si Lara nang makita na may resibo sa ilalim ng pintuan nila.
Binayaran na ni Ethan ang lahat ng gastusin sa ospital.
Tumakbo siya papunta sa opisina nito, dala ang mga luha.
“Ethan! Bakit mo ‘to ginawa? Hindi ko naman hiningi!”
“Kasi mahal kita, Lara.
At kapag mahal mo ang isang tao, hindi mo kailangan ng dahilan para tumulong.”
Ngunit kinabukasan, biglang nawala si Ethan.
Walang tawag, walang mensahe, walang bakas.
Lumipas ang mga linggo, hanggang isang araw,
dumating ang isang sulat.
Galing kay Ethan.
“Lara, may kanser ako sa baga. Hindi ko na sinabi noon, kasi ayokong isipin mong awa lang ang pag-ibig ko.
Pero gusto kong malaman mong kahit wala ako,
ang mga prutas mo, ang ngiti mo,
ang ulan sa umaga — lahat ‘yan, nagbigay ng kulay sa huling bahagi ng buhay ko.”
ANG KATAPUSAN
Tatlong taon ang lumipas.
Si Lara, ngayon ay isang guro na sa pampublikong paaralan.
Tuwing umuulan, pumupunta pa rin siya sa dating kalsadang pinagbentahan niya ng prutas.
May dala siyang maliit na basket ng mangga, at inilalagay ito sa ilalim ng bubong.
“Ethan,” bulong niya, “ang ulan ay hindi na malungkot. Kasi sa bawat patak, naririnig ko ang boses mo.”
At sa malayo,
isang lalaking nakaputing amerikana, tila anino sa ulan,
nakatingin sa kanya — nakangiti.
Ang pag-ibig nilang sinimulan sa ulan,
ay nanatiling buhay sa bawat patak ng panahon.
