“SA GITNA NG PINAKAMAHALANG KASAL NG TAON — ISANG BATA ANG SUMIGAW NG ‘MAMA?!’ AT ANG DESISYON NG GROOM PAGKATAPOS NOON AY NAGPAIYAK SA LAHAT NG BISITA.”
Ako si Alyssa, 29.
At sa araw na ito, dapat ko sanang isusuot ang pinakamahal, pinakamaganda, pinakaputlang gown na minsan ko lang masusuot sa buong buhay ko — ang wedding dress ko.
Ang araw na ito dapat ay magiging simula ng bago,
ng masaya,
ng pangarap.
Pero hindi ko inakalang sa gitna ng altar—
sa harap ng mga taong mayaman, sikat, sosyal,
at sa harap ng lalaking pakakasalan ko—
mabubuksan ang sugat na itinago ko sa loob ng pitong taon.
Ang sugat ng pagiging isang ina
na napilitang iwan ang anak…
para mailigtas siya.
ANG KASAL NA PARANG FAIRYTALE
Ang venue: isang five-star hotel.
Ang bulaklak: imported.
Ang bisita: puro kilalang tao.
Ang groom ko: si Leonardo—
tagapagmana ng malaking kumpanya.
Masaya ang lahat.
May musika.
May halakhak.
At ako?
Humihinga nang malalim habang papalapit sa aisle.
“Ang ganda mo, anak,” sabi ng matron-of-honor ko.
Ngumiti ako.
Ngunit sa loob-loob ko, may lungkot na hindi mawala.
May naiwang parte ng puso ko na hindi ko pa napapatawad.
Ang bahagi na iniwan ang anak ko pitong taon ang nakalipas.
ANG BATA SA SULOK NG HALL
Habang papunta ako sa altar, may napansin akong bata—
mga anim o pitong taong gulang.
Madungis ang sapatos.
May hawak na maliit na stuffed dinosaur.
Nakatingin sa akin… nang hindi kumukurap.
Hindi ko siya kilala.
Pero bakit parang…
kilala ko ang mga mata niya?
Bigla siyang humakbang paabante.
Hinawakan ang palda ng gown ko.
“Miss…”
Napahinto ako.
Hinawakan ako ng coordinator sa braso.
“Ma’am, tuloy lang po.”
Pero ang bata—
tumayo sa gitna, tinuturo ako, nanginginig ang boses.
“M-Mama…?”
Parang may bomba na sumabog.
Tahimik ang lahat.
May narinig akong hikbi.
Ako?
Nalaglag ang bouquet ko sa sahig.
ANG PANGALAWANG SANDALING TUMIGIL ANG MUNDO
Ang bata tumakbo papunta sa akin,
niyakap ang binti ko at humagulgol.
“Mama… akala ko ’di na kita makikita…”
Nanginig ang buong katawan ko.
Lumuhod ako.
Hawak ko ang mukha niya.
Mga matang parehong-pareho sa akin.
Hindi ko na napigilan.
“Gabriel… anak…”
Sumabog ang iyakan sa buong hall.
Ang mga bisita—
nagulat, natulala, may umiiyak.
At ang groom ko?
Nakatayo sa altar,
maputla, naguguluhan, hindi alam ang gagawin.
ANG KATOTOHANAN NA PILIT KONG INILIBING
Tumayo si Leonardo.
“Alyssa… ano ’to?”
Huminga ako nang malalim.
“Before I met you…
I had a son.”
Humagulgol ako.
“Iniwan ko siya sa foster family dahil wala akong pera…
wala akong bahay…
wala akong kayang ibigay sa kanya.”
“At alam kong…
kasalanan ko ’to.”
Hindi umiimik si Leonardo.
Tumingin siya sa bata.
At biglang bumukas ang pinto.
Pumasok ang isang foster mother na humihingal.
“I’m sorry…
hindi ko siya napigilan.
Sinabi niyang hahanapin niya ang tunay na mama niya…”
Tumulo ang luha ko.
Sobrang sakit ng lahat.
ANG DESISYONG NAGPAIYAK SA LAHAT
Dahan-dahan lumapit si Leonardo.
Malalim ang hinga.
Ser-yoso ang mata.
Hinawakan niya ang balikat ko.
“Alyssa…”
Kinabahan ako.
“Kung mahal kita…
dapat mahal ko rin ang lahat ng minamahal mo.”
Nag-angat siya ng tingin sa bata.
“Gabriel… pwede ba kitang yakapin?”
Tumingin ang bata sa akin.
Tumango siya.
Lumapit si Leonardo, dahan-dahang niyakap ang anak ko.
At sa gitna ng luha at katahimikan ng buong hall…
“From today…
you are my family.”
At sa unang pagkakataon sa pitong taon—
naramdaman kong may tahanan na muli ang puso ko.
EPILOGO — ANG PAMILYA NA MULING NABUO
Pagkatapos ng kontrobersyal na kasal na yon,
pinauwi kami ni Leonardo sa bagong bahay na pinagawa niya.
Hindi na ako bride.
Hindi na ako naglalakad paalis sa altar.
Hindi na ako nagtatago sa nakaraan ko.
Ako na si Mama ni Gabriel.
At si Leonardo?
Ang lalaking pinili kaming pareho.
Naging pamilya kami—
hindi dahil sa perpektong nakaraan,
kundi dahil sa tapang na umamin
at pag-ibig na marunong kumupkop.
At doon ko nalaman:
Minsan, ang hinahanap ng puso…
ay hindi bagong simula.
Kundi ang taong marunong tanggapin ang mga pirasong iniwan mo.
