PINIPILIT AKONG IPAKASAL SA ISANG MATABANG BILLIONAIRE—PERO HINDI KO ALAM NA MASKARA LANG PALA ANG LAHAT
Si Lira, 23, ay lumaki sa pamilya na baon sa utang. Noong nagkasakit ang kaniyang ina at nangailangan ng malaking halaga para sa operasyon, wala nang natira sa kanila — ni ipon, ni pag-asa.
Hanggang isang araw, may dumating na alok:
“May bilyonaryong gustong magpakasal sa iyo. Kapalit nito, babayaran niya ang lahat ng gastusin ng pamilya mo.”
Hindi iyon kasal dahil sa pagmamahal.
Hindi iyon desisyon dahil sa puso.
Kundi desperasyon.
At ang bilyonaryo?
Si Mr. Hugo Navarro — isang lalaking sobrang taba, hindi makalakad nang hindi hinihingal, may ugaling madaling uminit ang ulo, at halos hindi kumikibo sa tuwing naroroon si Lira.
Wala siyang pagpili.
Kailangan niyang tanggapin.
Para sa ina. Para sa buhay.
ANG LAKING KAHIHIYAN AT ANG MAS MATINDING KATAKOTAN
Nang ipakilala si Lira kay Mr. Navarro, hindi niya maiwasang mapaatras nang kaunti.
Napakalaki nito.
Halos lumiit ang upuan sa ilalim niya.
Mabigat ang paghinga nito, at ang mga mata ay tila walang emosyon.
Para siyang nakatingin sa taong walang pakialam kung masaya ka o hindi.
Ngunit may isang bagay na hindi niya makalimutan:
Hindi man lang niya siya tiningnan nang diretso.
Parang iniiwasan siya.
Parang may tinatago.
“Ito ang lalaking pakakasalan ko?”
Para siyang pinutulan ng hininga.
At sa gabi rin na iyon, narinig niya ang usapan ng mga tao sa mansyon:
“Hindi naman totoong naghahanap si Mr. Navarro ng asawa. Ano kayang nakita niya sa babaeng iyon?”
“Siguro desperado na siya. Walang gustong pumalit sa asawa niyang namatay.”
Sinakal si Lira ng hiya.
At sa loob-loob niya, nagtanong siya:
“Bakit ako? Bakit isang tulad ko ang napili niyang ipakasal sa ganoon kalaking lalaki?”
MGA MALIIT NA KAKAIBANG HINDI MAIPALIWANAG
Sa unang linggo niya sa mansyon, marami siyang hindi maintindihan:
-
Bakit laging nakatago ang mukha ni Mr. Navarro sa kumot kapag natutulog?
-
Bakit hindi siya kumakain kapag naroon siya?
-
Bakit sobrang bilis niyang gumalaw kapag akala ng lahat ay hindi siya nakatingin?
-
At bakit… may nakita siyang gilid ng balat na parang… goma?
Pero hindi iyon sinabi ni Lira kaninuman — dahil baka sabihin nilang nababaliw siya.
ANG GABI NA NAGPAKILALA NG KATOTOHANAN
Isang gabing malakas ang ulan, pumunta si Lira sa veranda para huminga.
Pagkalapit niya, napatigil siya.
Naroon si Mr. Navarro — nakatayo.
Hindi hinihingal.
Hindi pawisan.
Tuwid ang likod.
At ang katawan niya…
hindi ganoon kalaki.
Parang may ibang tao sa loob.
At nang lumapit siya nang marahan, nanlaki ang mata niya.
Dahan-dahang tinatanggal ng lalaki ang isang makapal at realistic mask na parang tunay na balat ng tao.
Unti-unting lumalantad ang mukha…
At ang sumunod na nangyari ay parang eksena sa pelikula.
Sa ilalim ng pekeng mukha, lumitaw ang mukha ng isang napakakisig, matangkad, at makapangyarihan ang presensya na lalaki.
Ang tunay na hugis ng katawan nito ay hindi malaki—kundi mahinhin, matipuno, at halos mala-modelo.
Napaatras si Lira.
Hindi she can’t believe her eyes.
Ang “matabang bilyonaryo” na ipinilit sa kanya?
Isang disguise.
At ang lalaking nakaharap niya ngayon?
Ang tunay na Hugo Navarro — isang guwapong tagapagmana na pinipigilan ang sarili niyang makilala ng publiko.
ANG PALIWANAG NA MAS MASAKIT KAYSA SA KASINUNGALINGAN
—Lira…
—Huwag mo akong lalapitan! Sino ka talaga?!
Hawak pa rin ni Hugo ang tinanggal na pekeng balat — isang hyper-realistic prosthetic suit.
Huminga ito nang malalim.
—Ginawa ko ito para subukan kung sino ang magmamahal sa akin nang hindi tinitingnan ang mukha ko.
—Bakit kailangan mo akong idamay?! — sigaw niya.
—Dahil nakita ko kung gaano ka handang isuko ang sarili mo para iligtas ang pamilya mo. At natakot akong kapag nakita mo ang tunay kong anyo… baka hindi mo ko tingnan bilang tao, kundi bilang gantimpala.
Naluha si Lira.
—Hindi mo ako sinubukan. Ginamit mo ako. Niloko mo ako. Pinilit mo akong pakasalan ang taong hindi naman pala umiiral.
Lumingon si Hugo.
Hindi niya makayang tingnan ang sakit sa mata ni Lira.
—Tama ka. At walang araw na hindi ako nagsisisi.
—Kung nagsisisi ka… bakit mo ginawa?
—Dahil wala pang nagmahal sa akin nang totoo. Puro mukha ko ang nakikita. Puro pera ko ang hinahabol. Gusto kong malaman kung kaya mo akong igalang kahit hindi ako perpekto.
At dito siya napaiyak nang tuluyan.
—Perpekto o hindi, WALA KANG KARAPATAN NA LOKOHIN AKO.
ANG DESISYONG BABAGO SA LAHAT
Kinabukasan, nagtangka si Lira na umalis sa mansyon.
Pero hinarang siya ni Hugo sa pintuan — wala nang maskara, wala nang disguise, wala nang kasinungalingan.
—Hindi na kita pipilitin, Lira. Pero bigyan mo naman ako ng pagkakataong patunayan na kaya kong mahalin ka nang hindi kita ginagamit.
Hindi siya kumibo.
—Isang buwan. Isang buwan lang. Kung wala kang makita sa akin… palalayain kita. Walang kontrata. Walang kondisyon.
Tahimik.
Mabigat.
Nakakasakal.
At sa huli, tumango si Lira.
—Isang buwan lang.
ANG UNANG ARAW NA SIYA ANG TUNAY NA HUGO
Hindi na bumalik ang maskara.
Hindi na bumalik ang pekeng katawan.
Hindi na bumalik ang kasinungalingan.
At doon niya nakita ang mga bagay na hindi niya nakita noon:
Ang tunay na Hugo ay tahimik, marunong makinig, marunong mag-alaga, at marunong umiyak.
Isang lalaking nagtatago, hindi dahil sa kahinaan—kundi dahil sa takot na mahalin lamang dahil sa kayamanan.
At unti-unti, ang galit ni Lira ay napalitan ng pagkilala.
At ang pagkilala…
napalitan ng pag-unawa.
ANG KASAGUTAN PAGKALIPAS NG ISANG BUWAN
Sa huling araw ng kasunduan, lumapit si Hugo kay Lira.
Hindi naka-disguise.
Hindi naka-armor.
Hindi naka-kabaong ng kasinungalingan.
Isang tunay na lalaki lamang.
—Kung aalis ka… hindi ko pipigilan. Pero gusto kong malaman mo, Lira… natutunan kitang mahalin sa paraang hindi ko inaasahan.
Pumikit si Lira, pinipigilan ang pag-iyak.
At nang imulat niya ang kanyang mga mata—
Hinawakan niya ang kamay ni Hugo.
—Huwag mo na akong palayain.
At doon siya ngumiti.
Isang ngiti na hindi na kailanman nakita ng lalaking nakatago sa likod ng maskara.
