“PINATAWA KO LANG ANG LALAKING PUMASOK SA OSPITAL — PERO NANG ALISIN NIYA ANG MASKARA, HALOS MAHULOG ANG KAPE KO.”
Ako si Anna, nurse sa isang pampublikong ospital sa Maynila.
Gabi-gabi, sanay na akong makakita ng dugo, marinig ang iyak, at makaharap ang mga taong nasa bingit ng kamatayan.
Pero may isang gabing hindi ko malilimutan — ang gabing nagbago ang buhay ko.
ANG LALAKING MAY MASKARA
Isang hatinggabi, may dumating na bagong pasyente.
Lalaki — naka-face mask, baseball cap, at may benda sa kaliwang braso.
Tahimik lang siya, pero halatang mayaman sa paraan ng pagsasalita.
“Miss, pahingi naman po ng tubig.”
“Ah, sandali lang po, Sir,” sagot ko.
Habang binibigyan ko siya ng tubig, napansin ko ang relo niya — Rolex.
Ang cellphone niya — bago.
Pero ang itsura niya, parang gustong magtago.
“Okay lang po ba kayo, Sir?”
Ngumiti siya nang mahina.
“Hindi. Pero ayos lang.”
Hindi ko na pinansin. Sa ospital, marami akong nakikitang may problema — pero siya, may kakaibang lungkot sa mga mata niya.
ANG TINIG NA KILALA KO
Kinabukasan, habang inaasikaso ko ang mga gamot niya, nagpatugtog ako ng radyo sa nurse station.
Lumabas ang boses ng isang kilalang lalaki sa programa:
“Ito po si Lance Salcedo, ang CEO ng Salcedo Group…”
Bigla akong napatigil.
Ang boses — parehong-pareho sa pasyente ko!
Pero imposibleng siya ‘yon.
Si Lance Salcedo ay isang milyonaryo, front page ng mga magazine, at madalas sa TV.
Anong gagawin ng taong tulad niya dito sa public hospital, mag-isa, walang bodyguard?
ANG KATOTOHANAN
Ilang araw ang lumipas, naging palakaibigan na kami.
Minsan, nagdadala siya ng pandesal sa mga nurse, minsan nagkukuwento ng jokes.
Pero isang gabi, habang nililinis ko ang sugat niya, napansin kong nakatingin siya sa bintana, parang malayo ang iniisip.
“Anna,” sabi niya mahina.
“Alam mo ba kung gaano kahirap maging mayaman?”
“Ha? Sir, siguro madali lang ‘yan — maraming pera, maraming kakainin, maraming kotse.”
Ngumiti siya, mapait.
“Ang hindi mo alam, minsan mas mabigat ‘yung yaman kaysa utang. Kasi binibili ng pera ang mga tao — pati mga ngiti nila.”
Tahimik ako.
Ngayon ko lang narinig ang ganung klase ng lungkot.
ANG PAGBABUNYAG
Isang gabi, bago matapos ang duty ko, pumasok ang doktor.
“Sir Lance, kailangan niyo na pong lumipat sa private ward. Nakausap na po ng sekretarya ninyo.”
Nabitawan ko ang clipboard ko.
“Sir… Lance?!”
Ngumiti siya sa akin, tinanggal ang maskara.
At doon ko nakita — ang mukha ng CEO ng Salcedo Group.
Ang taong araw-araw kong nakikita sa billboard, ngayon ay pasyente ko.
“Pasensya na, Anna. Gusto ko lang maramdaman kung paano maging ‘normal’ ulit.
Pagod na ako sa yaman na hindi na nagpapasaya.”
Hindi ako nakapagsalita.
Sa halip, ngumiti ako.
“Ngayon alam ko na, kahit gaano kalaki ang pera mo, wala pa ring gamot sa pagod ng puso.”
ANG REGALO
Pagkalipas ng isang linggo, lumipat siya sa private hospital.
Wala na akong balita sa kanya.
Hanggang isang araw, dumating ang isang sobre sa nurse station.
Walang pangalan — pero may note:
“Para kay Anna — ang babaeng nagturo sa akin kung ano ang halaga ng simpleng ngiti.”
Sa loob, may maliit na kwintas na may pendant ng puso — at isang calling card na may nakasulat sa likod:
‘Kung sakaling mapagod ka sa mundong ito, may hospital na naghihintay para sa’yo — sa puso ko.’ ❤️
