“PINAPIRMA NILA AKO NG DIVORCE PAPER PAGKAPANGANAK KO — HINDI NILA ALAM NA AKO ANG MAY-ARI NG KUMPANYANG PINAGMAMALAKI NILA.”
Ako si Ariana, 28.
At buong puso kong minahal ang asawa ko—si Calix—kahit alam kong hindi niya ako minahal ng kasing lalim.
Tinanggap ko ang malamig niyang pakikitungo.
Tinanggap kong busy siya.
Tinanggap kong hindi niya ako inuuwian minsan.
Pero kahit ganoon,
tapat kong itinayo ang pamilya namin.
At nang isilang ko ang anak namin…
akala ko, sa wakas,
magbabago na ang lahat.
Hindi ko alam na iyon mismo ang araw
na wawasakin nila ako.
ANG ARAW NA DAPAT SANA’Y MASAYA
Pagkatapos ng 14 oras na labor,
pagod na pagod ako, nanginginig,
habang yakap ang munting anak namin.
Nasa tabi ko ang nurse,
pero hindi nandoon ang asawa ko.
Hindi rin dumating ang mama niya.
Ako lang.
Ako at ang sanggol na umiiyak,
habang sinusubukan kong maging matapang.
Pero noong gabing iyon,
dumating sila—
hindi para batiin ako,
hindi para yakapin ang apo nila…
kundi dala-dala ang sobre.
ANG PAPEL NA NAGPASALAMAT SILA NA MAY NAKASULAT NA “DIVORCE”
Pumasok ang mama ni Calix,
nakataas ang kilay,
parang pumasok sa kulungan hindi sa ospital.
Sa likod niya—
si Bianca.
The mistress.
Ang babaeng pinaglilihiman sa akin ni Calix ng buwan-buwan.
Ngumisi silang dalawa habang ako nakahiga pa,
mahina, hindi pa nakalakad nang maayos.
“Ariana,” sabi ng mama ni Calix,
“tama na ang pagpapanggap.
Hindi ka bagay sa amin, ni sa anak ko.”
Inilapag niya ang divorce papers sa paanan ko.
“Pirmahan mo na ’to.
Para matapos na ang lahat.
Si Bianca ang tatayong ina ng anak ni Calix.”
Lumingon ako kay Bianca—
nakangiti.
Mayabang.
Parang nanalo sa laban na hindi ko naman sinimulan.
ANG SALITANG PINAKAMASAKIT
Nang dumating si Calix,
hindi ko nakita ang kahit anong pagmamahal o pag-aalala.
Isang tingin lang,
isang buntong-hininga,
at sinabi niya:
“Ariana… please huwag na tayo gumawa ng drama.
Pirmahan mo na.
Hindi kita kayang alagaan.
Wala kang pera.
Wala kang pamilya.
Wala kang maipagmamalaki.”
Parang binuhusan ako ng asido.
Hindi ako nakapagsalita.
Si Bianca yumuko, pabulong ngunit sinadya niyang iparinig:
“Huwag ka mag-alala, babe.
Ako na bahala sa anak n’yo.
Ako kasi ’yung may kaya, hindi siya.”
At nagtawanan sila.
Sa harap ko.
Habang hawak ko ang anak ko.
At saka ko lang naintindihan.
Hindi nila ako nakikita bilang asawa—
nakikita nila akong basura.
ANG KATOTOHANANG MATAGAL KONG ITINAGO
Hindi nila alam…
ako si Ariana Sarmiento,
ang tanging tagapagmana ng Sarmiento Holdings—
isang multi-billion corporation na nakapangalan sa trust fund ko.
At ang pinakamalaking shareholder ng kumpanya na…
…pinagtatrabahuhan ni Calix.
…at inaasam-asam ni Bianca.
…at inaangkin ng mama niyang mapangmata.
Bakit hindi nila alam?
Dahil pinili kong maging “normal.”
Pinili kong mahalin sila nang hindi nila kinailangan ang pera ko.
Pero ngayong gabi?
Hindi na ako magpapaka-martir.
ANG PAGBANGON NG BABAE NA AKALA NILA AY WALANG KAYA
Pinirmahan ko ang papel.
Tahimik.
Walang luha.
Napangiti ang tatlo,
akala nila nanalo sila.
Pero sinabi ko:
“Ayaw ko rin naman pwersahin ang isang taong hindi marunong magmahal.”
Nagkibit-balikat si Calix.
“Good.
Bukas na bukas… aalis na kami ni Bianca.”
Umiling ako.
Ngumiti ako—hindi mapait, kundi matatag.
“Hindi kayo aalis bukas.”
Nagtaka sila.
“Dahil bukas…
wala na kayong trabaho.”
Natawa ang mama ni Calix.
“Anong sinasabi mo?
Sino ka ba?”
At doon ko sila tinitigan.
Diretso.
Walang panginginig.
“Ako ang boss ng kumpanyang pinapasukan ng anak mo.
Ako ang may-ari ng building na tinitirhan ninyo.
At ako ang babae…
na minamaliit ninyo mula’t sapul.”
Tumigil ang tawa nila.
Pumuti ang mukha ni Calix.
“A… Ariana?”
“Oo.
At ngayong alam n’yo na,
pupunta kayo sa HR NGAYON.
Resignation.
Immediate effect.”
Si Bianca nalaglag ang bag.
Si Mama halos mahulog sa upuan.
“Hindi mo ’to pwedeng gawin!” sigaw ng mama ni Calix.
“Ginawa na.”
ANG LINYA KO NA NAGTAPOS SA KANILANG KAPANGYARIHAN
Umayos akong upo, hawak ang anak ko.
“Hindi ko sila pinagpapalayas dahil sa sakit na binigay nila sa akin…”
Tumingin ako kay Calix.
Diretso sa mata niya.
“…ginagawa ko ’to dahil dapat pinoprotektahan ang bata
mula sa mga taong hindi marunong magmahal.”
Tahimik.
Walang nakaimik.
Kahit isang nurse, hindi kumilos.
Ang kayang marinig lang?
Ang paghinga ng baby sa dibdib ko.
EPILOGO — ANG BABAE NA HINDI NA MULING PAPAYAG MADUROG
Lumipas ang isang buwan.
May sarili na kaming bahay.
Kompleto ang gamit.
Tahimik ang gabi—walang sigawan, walang panlalait.
At ako?
Hindi na ako Ariana na umiiyak sa unan.
Ako si ARIANA SARMIENTO.
Ina.
Boss.
Babaeng hindi na papayag masaktan muli.
At habang pinapatulog ko ang anak ko,
may isang katotohanang hindi ko malilimutan:
Minsan, yung akala nila pinaka-walang kaya…
yun pala ang may pinakamalaking lakas na hindi nila kayang sukatin.
