PINAGTAWANAN NIYA ANG KATANDAAN KO… PERO AKO ANG NAKAHULI SA BUHAY NIYA HABANG LUMILIPAD ANG EROPLANO
Ako si Dr. Lorenzo Alvaro, 71.
Retired cardiothoracic surgeon.
Tatlong dekada kong iniligtas ang buhay ng mga taong hindi ko naman kilala…
Pero ngayong matanda na ako, parang wala nang nakakakita ng halaga ko.
Hindi na ako mabilis maglakad.
Hindi na ako matikas.
Hindi na ako mukhang doktor.
At sa paningin ng karamihan—
nagiging “wala” ka pag tumatanda ka.
At ang taong magpapaalala nito sa akin…
ay isang bilyonaryong hindi marunong rumespeto.
ANG ARAW NA INAAPI ANG ISANG MATANDA SA HARAP NG LAHAT
Sa airport, habang nakapila sa security check,
nagsusumikap akong dalhin ang lumang maleta ko.
Nanginginig ang kamay ko, madulas pa ang sahig, kaya mabagal ako.
Sa likod ko, may lalaking naka-designer suit, Rolex ang relo, may dalang mga bodyguard.
Halatang sanay siyang paikutin ang mundo.
Umirap siya.
“Tanda, pwede bang bilisan mo? Hindi ka na sa senior home, ha.”
Nagkatawanan ang dalawang bodyguard.
Tinignan ko siya, mahinahon.
“Pasensya na, hijo. Mahina na kasi—”
Hindi pa ako tapos magsalita.
“Mahina? Oo. Pero hindi dahilan ’yan para maging abala ka sa iba.”
Nawala ang init ng mukha ko.
Ang hirap maging matanda sa panahon na ito—
kung kailan mas mahal ang cellphone kaysa paggalang.
Ang babae niyang kasama tumawa pa:
“Baka nalipasan ng panahon ’yang lolo, sir.
Dapat may express lane para sa mabagal.”
Sa loob ko, gusto kong sabihin kung ilan libong pasyente na ang inoperahan ko.
Kung ilang puso na ang hinawakan ko sa kamay ko.
Pero hindi ko sinabi.
Tahimik lang ako.
Hindi ko alam…
ang taong nanlait sa akin—
ako rin pala ang magliligtas sa kanya.
ANG PAGTAKAS NIYA SA PAGGALANG, AT ANG PAGTAKAS NG EROPLANO SA LUPA
Sa eroplano, nagulat ako.
Sa business class, siya pala ang katabi ko.
Umiling siya.
“Oh great. The old man again.”
Hindi ako sumagot.
Mas pinili kong ibuka ang libro ko at magbasa.
Paglipad ng eroplano, kumalma ang lahat.
May kape, may pagkain, may katahimikan.
Hanggang sa nangyari ang hindi dapat.
ANG SUMIGAW NG KAPALARAN — “IS THERE A DOCTOR ON BOARD?”
Biglang nagtili ang flight attendant.
“EMERGENCY! MAY PASAHERO NA NAWALAN NG MALAY!”
Lahat napatingin.
At nakita ko siyang nakadapa sa sahig,
namumutla,
pawis na parang ulan,
at hawak ang dibdib.
CARDIAC ARREST.
Tumingin ang flight attendant sa lahat:
“IS THERE A DOCTOR ON BOARD?! ANYONE?!”
Tahimik.
Walang tumayo.
Mga businessmen.
Mga professors.
Mga professionals.
Pero walang kumibo.
Pigil ang hinga ko.
Ako lang ang may alam.
Ako lang ang may karanasan.
Ako lang ang nakagawa nito ng libo-libong beses.
Pero naalala ko ang pag-insulto niya.
Naisip ko: Bakit ko siya tutulungan?
Pero sumunod agad ang tugon ng puso ko:
“Dahil doktor ka.
At ang doktor, hindi pumipili.”
Tumayo ako, mabagal lang, pero matatag.
“Ako po. Doktor ako.”
Parang huminto ang oras.
Napatigil ang mga pasahero.
Nanlaki ang mata ng flight attendant.
Pero ang pinakamasakit makita ay ang mukha ng bilyonaryo:
“K-kayo…?”
Hindi makapaniwala.
Parang hindi matanggap na ang nilait niyang matanda…
siya pala ang pag-asa niya.
ANG DOKTOR NA KAHIT MATANDA NA — KAYA PA RING BUMUO NG HIMALA
Lumuhod ako.
Kinapa ko ang pulso.
Mahina.
Masama.
“Prepare oxygen. Get the emergency kit. Now.”
Sumunod ang crew.
Nagmadali.
Ginawa nila lahat ng sinabi ko.
Pinisil ko ang sternum niya.
Binilang ko ang compressions.
Nagbigay ng rescue breaths.
Sinuri ko ang heart rhythm.
11 minutes.
11 minutes akong nakaluhod,
nangangalay ang tuhod,
nanginginig ang kamay,
sumasakit ang likod.
Pero hindi ako tumigil.
At sa ika-12 minuto…
BUMUKAS ANG MATA NIYA.
HUMINGA SIYA NG MALALIM.
NABUHAY SIYA.
Naiiyak na ang girlfriend niya.
Ang mga pasahero — nagsitulala.
Pero siya…
nakatingin lang sa akin.
Hindi bilang matandang abala.
Hindi bilang tao sa pila.
Kundi bilang ang doktor na nagbalik ng buhay niya.
“D-Doktor… patawarin n’yo ako…”
Mahinang sabi niya.
Ngumiti ako.
“Anak… ang puso, hindi ito tumitigil dahil mayaman ka o mahirap.
Pare-pareho tayong tao sa harap ng kamatayan.”
ANG PAGKAHIYA NG MAYAMAN, AT ANG TAGUMPAY NG TAONG PINAKA-HINUSGAHAN
Paglapag ng eroplano, may ambulansiya na naghihintay.
Pero bago siya isakay,
hinawakan niya ang kamay ko.
“Dok… paano ko kayo mababayaran?”
Ngumiti ako.
“Irespeto mo ang mga taong mas mahina kaysa sa’yo.
’Yan ang pinakamahal na bayad.”
At sa unang pagkakataon,
nakita ko ang isang bilyonaryong yumuko sa isang matandang lalaki.
Hindi dahil talo siya.
Kundi dahil natuto siya.
ARAL NG KWENTO
“HINDI KAILANGAN NG PERA PARA MAGING TAO.
ANG PAGGALANG ANG TUNAY NA YAMAN.”
“ANG TAONG MUKHANG WALANG KWENTA SA PILA…
SIYA PALA ANG KAYANG HUMAWAK NG BUHAY MO.”
ENDING — ANG MATANDANG WALA NANG TRABAHO… NAGBIGAY NG IKALAWANG BUHAY
Nang makauwi ako sa probinsya,
sinalubong ako ng apo kong 6 na taon ko nang hindi nakita.
“Lolo! Bakit late ka?”
Ngumiti ako.
Hinagkan ko ang noo niya.
“May tinulungan lang si Lolo, anak.”
At doon ko napagtanto:
Hindi ka tumatanda pag ang puso mo…
hindi tumitigil sa pagtulong.
