“PINAGTAWANAN NILA ANG MATANDANG BABAE SA LOOB NG HOSPITAL WAITING AREA — PERO NANG LUMABAS ANG DOCTOR AT SABIHIN ANG KATOTOHANAN, LAHAT SILA AY TAHIMIK AT NAPAIYAK.”
Maagang umaga sa St. Francis General Hospital.
Puno ang waiting area — mga pasyente, mga pamilya, at mga taong pagod sa paghihintay ng resulta ng pagsusuri.
Sa gitna ng pila, nakaupo ang isang matandang babae, may dalang lumang bag at suot ang kupas na damit.
Ang buhok niya ay puti, ang sapatos ay may butas, at sa kamay niya ay hawak ang maliit na kahon na tila alaga niya.
Tahimik lang siya.
Ngunit para sa ilan sa paligid, ang katahimikang iyon ay naging dahilan ng pang-uuyam.
ANG PAGLALAIT SA MATANDA
Sa tapat niya, may tatlong kabataang babae na mukhang mga estudyante ng kolehiyo.
Nag-uusap sila habang nakatingin sa kanya.
“Grabe, tingnan mo ‘yung lola, parang galing sa kanto, may dalang kahon pa talaga.”
“Baka pera ‘yan ng alahas niya, hahahaha!”
“O baka alagang pusa, dala pa sa ospital!”
Tahimik lang si lola.
Ngumiti pa nga siya sa kanila, pero tinalikuran lang siya at muling nagtawanan.
May isa pang lalaki sa tabi, nakikinig.
Tumaas ang kilay at sabay sabing,
“Ang iba talaga, kahit mahirap, nagpapagamot pa dito. Wala namang pambayad ‘yan, sayang oras ng doktor.”
Narinig iyon ng matanda, pero hindi siya nagsalita.
Bagkus, dahan-dahan niyang hinaplos ang kahon sa kanyang kandungan at bulong,
“Sandali lang, anak. Sandali na lang…”
ANG HINAHINTAY NIYA
Ilang oras pa ang lumipas.
Isa-isang tinatawag ng nurse ang mga pangalan.
Habang lumalalim ang oras, lalong umiingay ang paligid, lalong lumalalim ang mga mata ng mga nagmamadali.
Ngunit si lola, nananatiling kalmado.
Hindi siya nagrereklamo, hindi humihingi ng tulong,
tanging ang kahon lang sa kanyang kandungan ang patuloy niyang hinahawakan.
Maya-maya, lumapit ang nurse.
“Lola, kanino po kayo nakapila?”
Ngumiti siya.
“Sa doktor po sa Pediatric Department, anak.”
Napakunot ang noo ng nurse.
“Pediatric? Eh, pang-bata po ‘yon. Baka sa geriatrics po kayo?”
Umiling ang matanda.
“Hindi, anak. Para sa kanya.”
Sabay itinuro ang maliit na kahon.
Nagkatinginan ang mga tao.
May narinig pa akong bulong mula sa isang babae:
“Pambihira, nadala pa ng matanda ang kabaong ng manika.”
Tawanan ulit.
Pero sa sandaling iyon, pumasok na ang doktor — isang binatang may puting coat at may pagod na ngiti sa mukha.
ANG PAGLABAS NG DOKTOR
Pagpasok ng doktor sa waiting area, agad niyang hinanap ang matanda.
“Nay… Nay Amelia?”
Napatingin lahat.
Ang matanda, tumayo agad at ngumiti.
“O, Dok. Nandito na po ako.”
Lumapit ang doktor, at nang makita niyang may mga taong nakatingin, marahan niyang inakbayan ang matanda.
“Nay, sinabi ko naman po, ‘di ba? Hindi niyo kailangang maghintay ng ganito katagal.”
Tahimik ang paligid.
Nagtataka ang lahat kung sino ang matandang ito at bakit ganoon kalambing ang doktor sa kanya.
Ngumiti si lola.
“Ayos lang, Dok. Gusto ko lang po sanang masiguro na ligtas na siya.”
Sabay inabot ang maliit na kahon.
Binuksan iyon ng doktor — at sa loob, isang lumang laruan na stethoscope at larawan ng batang lalaki.
Lahat ng tao, natahimik.
“’Yan po ‘yung regalo ko sa inyo noong bata pa kayo,” sabi ng matanda, mahinahon.
“Noong araw na nasagasaan ang tatay niyo, ako ‘yung unang tumulong sa inyo, natatandaan mo pa ba?”
Napaluha ang doktor.
“Oo, Nay… kayo ‘yung kapitbahay naming nurse noon sa probinsya.”
Tumango si lola.
“Sabi ko sa sarili ko, kung gagaling ka balang araw, gusto kong makita ka bilang doktor.
Ngayon, heto ka na. Ako naman ang dumalaw — hindi para magpagamot, kundi para magpasalamat.”
ANG KATAHIMIKAN NG SILID
Walang nagsalita.
Ang mga kaninang tumatawa, ngayon ay nakayuko.
Ang lalaking nagsabing wala siyang pambayad, napatingin sa sahig, tila gusto nang mawala sa hiya.
Umupo si lola at hinaplos ang kamay ng doktor.
“Salamat, anak, kasi tinupad mo ‘yung pangarap mo.
Hindi ko alam kung ilang taon pa ako rito, pero kahit isang araw lang, gusto kong masaksihan kung gaano ka kabuting tao ngayon.”
Ang doktor, hindi na napigilan ang luha.
“Nay… kung wala kayo noon, baka wala rin ako ngayon.
Kayo po ang dahilan kung bakit ako naging doktor.”
ANG ARAL NG BUHAY
Minsan, ang mga taong inaakala nating walang halaga, sila pala ang nagbigay sa atin ng pagkakataong mabuhay.
At sa panahong puno ng pagmamataas,
may mga katulad ni Lola Amelia — tahimik, mapagbigay, at hindi kailanman naghahangad ng kapalit.
Huwag mong hahatulan ang isang tao dahil sa kanyang suot, sa kanyang edad, o sa kung ano ang hawak niya.
Dahil minsan, ang taong inaakala mong wala nang silbi,
siya pala ang dahilan kung bakit marami pa ang nabubuhay.
