“PINAGTAWANAN NG MGA KAKLASE ANG BATA DAHIL SA LUMANG DAMIT NIYA — PERO NANG MAGSALITA SIYA SA HARAP NG KLASE, LAHAT SILA NATAHIMIK AT NAPAIYAK.”
Sa isang maliit na paaralan sa probinsya ng Laguna,
may batang laging nakaupo sa pinakalikod ng silid —
payat, tahimik, ngunit laging may ngiti sa labi.
Ang pangalan niya ay Jonel, siyam na taong gulang.
Wala siyang bagong uniporme.
Ang polo niya ay kupas na at may tahi sa manggas,
ang sapatos niya — butas na at tinakpan ng tape.
Pero kahit gano’n, araw-araw siyang maagang pumapasok,
at lagi niyang sinasabi sa guro:
“Ma’am, masaya po ako kahit ganito lang.”
ANG MGA NGITI AT PANUNUKSO
Isang umaga, habang nag-flag ceremony,
napansin ng ilang kaklase niya na iba ang suot niyang short —
mas maliit, halatang hiniram.
“Jonel, ilang taon na ‘yang short mo?”
“Walang bagong damit?”
“Baka galing pa sa lola mo!”
Tawanan ang buong klase.
Si Jonel, ngumiti lang, pero sa loob, ramdam niya ang sakit.
Nakita ito ng guro nilang si Ma’am Reyes,
ngunit hindi agad nagsalita.
Pinagmasdan lang niya kung paano haharapin ng bata ang sitwasyon.
Pag-uwi niya sa bahay, kinausap siya ng ina.
“Anak, pasensya na kung wala tayong pambili ng bagong uniporme.
Baka sa susunod na buwan makabili tayo.”
Ngumiti si Jonel.
“Ayos lang po, Ma.
Hindi naman ako pumapasok para magpa-porma.
Pumapasok ako para matuto.”
ANG ARAW NG PAGBABAGO
Kinabukasan, may activity sa klase — “Show and Tell.”
Bawat estudyante, kailangang magdala ng isang bagay na “pinakamahalaga” sa kanila.
Lahat nagdala ng mga laruan, relo, o gadget.
Nang turn na ni Jonel,
tumayo siya, bitbit ang isang lumang t-shirt.
Tahimik ang klase.
Tinitigan siya ng mga kaklase, may ilan pang napangiwi.
“Ito po ang pinakamahalagang gamit ko,” sabi niya, mahina pero malinaw.
“Ito po kasi ang t-shirt ni Papa.”
Natahimik ang buong silid.
“Nung umalis po siya papuntang ibang lugar para magtrabaho,
iniwan niya po ito sa akin.
Sabi niya, kahit mawala siya,
basta isuot ko ‘to, parang yakap niya pa rin ako.”
Tumulo ang luha ni Ma’am Reyes.
Ngunit hindi pa doon natapos si Jonel.
“Sabi ng iba, ang suot ko raw luma.
Pero para sa akin,
hindi mahalaga kung bago o luma ang damit mo.
Ang mahalaga, kung gaano kainit ang puso mo sa loob.
Ang damit puwedeng mapudpod,
pero ang puso — ‘wag mong hayaang tumanda.”
Tahimik.
Walang nagsalita.
Ang mga batang tumawa sa kanya kanina, ngayon ay nakayuko.
Isa-isa silang lumapit kay Jonel.
“Sorry, Jonel…”
“Ang galing mo pala.”
Ngumiti si Jonel.
“Walang problema.
Masaya akong natuto rin kayo.”
ANG REGALO NG MGA GURO
Pagkatapos ng klase, pinatawag si Jonel sa faculty room.
Pagpasok niya, laking gulat niya —
nandoon si Ma’am Reyes at lahat ng guro,
may hawak na kahon ng bagong uniporme, sapatos, at bag.
“Para sa batang may pinakabatang puso sa klase,” sabi ni Ma’am Reyes.
“Hindi mo kailangang magsuot ng bago para maging inspirasyon.”
Napaiyak si Jonel.
Ngunit bago niya tanggapin, ngumiti siya ulit:
“Ma’am, salamat po.
Pero gusto ko pa ring isuot minsan ‘yung luma.
Para maalala ko kung saan ako nagsimula.”
ANG MENSAHE NG KWENTO
Hindi kailangang bago ang damit mo para maging maganda ka.
Ang puso na marunong magpasalamat at magmahal —
iyan ang pinakabagong anyo ng kagandahan sa mundo.
At minsan, sa mga batang walang pambili ng uniporme,
matatagpuan natin ang mga pinakamalinis na kaluluwa.
