“PINAGTAWANAN AT PINAALIS NILA ANG BABAENG BUNTIS SA OFFICE — PERO KINABUKASAN, LAHAT SILA NATULALA NANG MALAMAN KUNG SINO SIYA TALAGA.”
Si Angela Monteverde, 30 anyos, ay isang CEO ng isang kilalang food corporation sa Makati.
Matagumpay, matalino, at respetado.
Ngunit nitong mga nakaraang buwan, napansin niya ang reklamo ng mga empleyado — may ilan daw sa mga branch managers na hindi marunong rumespeto sa mga aplikante, lalo na sa mga kababaihang may bitbit na responsibilidad o mukhang hirap sa buhay.
“Hindi raw sila tinatanggap kapag buntis o pagod tingnan,” sabi ng HR head.
Hindi natuwa si Angela.
Kaya isang araw, nagpasya siyang siyasatin ito sa sarili niyang paraan.
ANG PAGBABALAT-KAYO
Sa tulong ng makeup artist ng kumpanya, nagbago si Angela.
Suot ang lumang damit, may bitbit na lumang bag, at nakasuot ng artificial baby bump para magmukhang buntis.
Tinakpan niya ang buhok ng basang bandana at naglagay ng pekeng ID.
“Ngayon, gusto kong makita kung paano nila tinatrato ang mga tulad nito,” sabi niya sa sarili.
Pumunta siya sa isa sa mga branch ng kanyang kumpanya bilang aplikanteng nag-aapply bilang service crew.
ANG HINDI MAKATARUNGANG PAGTRATO
Pagdating niya sa reception, ngumiti siya sa guard.
“Magandang umaga po, gusto ko sanang mag-apply kahit part-time lang.”
Ngunit imbes na ngiti, sarkasmo ang sinagot sa kanya.
“Ay naku, Miss, buntis ka pa. Sigurado ka ba? Baka mahirapan ka rito.”
Sa loob ng HR room, kinausap siya ng branch supervisor.
“Sorry, pero hindi ka namin pwedeng tanggapin. Baka manganak ka pa rito. Wala kaming maternity leave para sa mga katulad mo.”
Nagulat si Angela.
“Ma’am, kahit anong trabaho po, tatanggapin ko. Kailangan ko lang ng kita…”
“Hindi ito charity, Miss,” malamig na sagot ng HR staff.
“Marami pa diyan na mas maayos tingnan kaysa sa’yo. Baka gusto mo maghanap na lang sa palengke.”
Hindi na siya nakapagsalita.
Sa harap ng mga empleyado, pinagtawanan siya, tinawag pa siyang “irresponsable.”
Nang palabas na siya ng opisina, narinig pa niya ang isang staff na bulong:
“Ang kapal naman ng mukha. Akala mo matatanggap ‘yan?”
Lumabas siya ng building, nanginginig ang kamay — hindi sa kahihiyan, kundi sa galit at lungkot.
ANG PAGBABALIK NG TUNAY NA ANYO
Kinabukasan.
Sa parehong branch.
Parehong mga tao.
Ngunit ibang araw, ibang eksena.
Pumarada sa tapat ng opisina ang isang itim na SUV.
Bumaba si Angela, suot ang eleganteng barong-inspired blouse, may kasamang bodyguards at ang HR head ng buong kumpanya.
Lahat ng empleyado, napahinto.
Tahimik.
Hanggang sa lumapit siya sa front desk — sa parehong guard na hindi pinansin siya kahapon.
“Good morning,” sabi niya, malamig ang tono.
“Ako si Angela Monteverde — may-ari ng kumpanyang ito.”
Nanlaki ang mga mata ng lahat.
Ang supervisor at HR staff na nang-insulto sa kanya kahapon ay halos mapaupo sa takot.
ANG PAGKILALA SA KATOTOHANAN
Lumapit siya sa HR staff, diretso ang tingin.
“Naalala mo ako? Ako ‘yung buntis na pinaalis mo kahapon.
Sabi mo, ‘hindi ito charity.’
Pero ngayon, gusto kong malaman kung sino talaga ang dapat mahiya — ‘yung buntis na gusto lang magtrabaho, o ‘yung taong walang puso?”
Tahimik ang lahat.
Walang gumagalaw.
May ilang staff na umiiyak.
“Sinubukan kong maranasan ang pakikitungo ninyo sa mga aplikanteng hirap sa buhay.
At ang nakita ko — hindi professionalism, kundi diskriminasyon.”
Lumapit siya sa supervisor na halos di na makatingin.
“Kung ganyan n’yo tinatrato ang mga tao, hindi kayo karapat-dapat magtrabaho rito.”
Tinanggal niya sa trabaho ang supervisor at HR staff sa mismong araw na iyon.
Ngunit bago siya umalis, sinabi niya ang mga salitang nagpaiyak sa lahat:
“Ang buntis na babae ay hindi pabigat.
Siya ay simbolo ng buhay, lakas, at sakripisyo.
Kung hindi n’yo kayang rumespeto sa isang ina — hindi n’yo rin kayang rumespeto sa trabaho.”
ANG PAGBABAGO
Mula noon, nagpatupad si Angela ng bagong policy sa kumpanya:
“Walang diskriminasyon sa edad, anyo, o kalagayan.”
Bawat empleyado, dapat tratuhin nang may dignidad at malasakit.
At sa tuwing may bagong applicant na buntis, siya mismo ang unang bumabati:
“Maligayang pagdating.
Dito, hindi hadlang ang pagiging ina.
Dito, pinapahalagahan ang puso, hindi lang ang resume.”
ANG MENSAHE NI ANGELA
Sa isang panayam, tinanong siya ng reporter:
“Ma’am Angela, bakit niyo po ginawa ‘yung pagpapanggap?”
Ngumiti siya.
“Kasi gusto kong maranasan kung paano tratuhin ng iba ‘yung mga taong walang boses.
At doon ko natutunan — minsan, kailangang magmukhang mahina ka para makita mo kung sino ang tunay na malakas.”
