“PINAGTATANGGAL NIYA ANG ANIM NA YAYA PARA SA ANAK NIYA — PERO ANG PANG-ANIM, MAY GINAWA NA KAILANMAN HINDI INASAHAN NG LAHAT…”
Si Mr. Alcantara ay kilalang negosyante sa buong Makati—matapang, istrikto, at halos walang sinasanto sa trabaho. Ngunit may isang bahagi ng buhay niya na tunay na nagpapalambot sa kanya: ang kanyang anak na babae, si Lia, 7 taong gulang, matalino pero may kakaibang ugali.
Hindi sutil si Lia.
Hindi bastos.
Pero ayaw niya ng kahit sinong yaya.
Noon pa man, bawat yaya na kukunin nila ay tumatagal lamang ng isang linggo—ang ilan, tatlong araw lang, ang iba naman, isang gabi lamang.
Ang dahilan?
Simple.
Tahimik si Lia, pero kapag hindi niya gusto ang isang tao, hindi niya ito papansinin, hindi niya kakausapin, at minsan… umiiyak siya nang walang paliwanag.
Sa loob ng dalawang buwan, anim ang sinubukan ni Mr. Alcantara.
At lahat sila—umalis.
YAYA #1 — “MABAIT PERO LAGING TAKOT”
Ang unang yaya ay maunawain at banayad ang boses.
Pero sa unang gabi pa lang, lumapit si Lia kay Daddy at bumulong:
“Daddy… hindi siya totoo.”
Kinabukasan, nagresign ang yaya.
YAYA #2 — “MAGALING PERO MAINGAY”
Ang pangalawa’y mahusay magluto, laging masigla.
Pero ayaw ni Lia sa malakas na boses.
Pagdating ng gabing iyon, nag-lock si Lia sa kwarto at ayaw lumabas hangga’t wala ang yaya.
Umalis kinabukasan.
YAYA #3 — “MAARTE AT SELFIE QUEEN”
Pangatlo, puro cellphone.
Hindi man lang tumingin nang diretso kay Lia.
Sa unang isang oras pa lang, lumapit si Lia kay Mr. Alcantara at nagsabi:
“Daddy, mas gusto pa niya ‘yung cellphone kaysa tao.”
Tinanggal agad.
YAYA #4 AT #5 — “MABABAIT PERO WALANG TIYAGA”
Ang pang-apat at pang-lima ay mabait naman, pero hindi kinaya ang katahimikan ni Lia.
Hindi ito umaakap, hindi tumatawa, hindi humihingi ng tulong.
Para bang may malalim na lungkot na hindi nila nauunawaan.
Sa huli, pareho silang sumuko.
DUMATING ANG PANG-ANIM — SI MIA
Tahimik.
Payat.
Mukhang simpleng babae.
Wala sa itsura ang pagiging “super nanny” na hinahanap ng iba.
“Sir… tatry ko lang po. Kahit isang araw lang.”
Hindi inaasahan ni Mr. Alcantara na magtatagal siya.
Pero nang oras na ipakilala niya si Mia, may nangyaring hindi pa niya nakikita noon.
Tumingin si Lia sa mata ni Mia.
Tahimik.
Matagal.
Ang tingin na parang may inuusisang kaluluwa.
Pagkatapos ng matagal na katahimikan, lumapit si Lia at hinawakan ang kamay ng babae.
“Okay ka.”
Napatigil ang lahat.
Ngumiti si Mia—simpleng ngiti, pero may init.
At sa unang gabi, may milagro.
ANG UNANG TAWA
Habang kumakain sila, nahulog ang kutsara ni Lia.
Imbes na sumigaw o magtampo gaya ng dati, kinuha ni Mia ang kutsara, hinipan ang dumi, saka ginawang puppet sa kamay niya.
“Uy Lia, sabi ni Mr. Kutsara, pasensiya daw, nadulas siya!”
Tumawa si Lia.
Una sa loob ng maraming buwan.
At hindi iyon basta tawa—malalim, totoo, masaya.
Napatitig si Mr. Alcantara.
Ito ang unang beses na nakita niyang tumawa ang anak matapos mamatay ang ina nito dalawang taon na ang nakaraan.
ANG GINAWA NI MIA NA WALANG INAASAHAN ANG LAHAT
Isang gabi, dumating si Mr. Alcantara nang alas-10 ng gabi.
Tahimik ang bahay.
Naisip niya, baka tulog na ang lahat.
Pero pagdaan niya sa kwarto ni Lia, may narinig siyang mahinang awit.
Binuksan niya ang pinto ng kaunti.
At doon niya nakita si Mia…
nakaupo sa sahig, yakap-yakap si Lia na natutulog sa dibdib niya, habang hinihele ang bata gamit ang lullaby.
Subalit hindi iyon ang nagpahinto sa paghinga niya.
Hindi iyon ang nagpaluha sa kanya.
Ang kanta…
ay ang lullaby na kinakanta ng asawa niya tuwing buhay pa ito.
Ang kantang hindi niya narinig sa halos dalawang taon.
Napaluhod si Mr. Alcantara sa likod ng pinto.
Parang pumintig muli ang puso niyang patay na sa lungkot.
Kinabukasan, tinanong niya si Mia:
“Saan mo natutunan ang kantang kinakanta mo kagabi?”
Ngumiti si Mia.
Tahimik siyang naglabas ng maliit na music box.
“Sir… nakuha ko ito sa sulok ng kwarto ni Lia no’ng naglilinis ako.
Akala ko laruan. Pero nung binuksan ko, tumugtog ang awiting iyon.”
“Ginawa ko lang po ‘yung lullaby kasi tingin ko… ‘yun ang kailangan ni Lia para makatulog nang payapa.”
Hindi siya nag-imbento.
Hindi siya nagyabang.
Kahit pa alam niya ang kwento.
Hindi niya ginamit iyon para magpa-impress.
Ginawa lang niya ang tingin niyang tama.
At doon…
tumulo ang luha ni Mr. Alcantara.
ANG KATOTOHANAN
Isang linggo ang lumipas, ni minsan hindi nag-inarte si Lia.
Hindi umiyak.
Hindi nanahimik ng isang araw.
Hindi nagkulong.
Palaging nakadikit kay Mia—na parang ina niyang nawala.
At doon naintindihan ni Mr. Alcantara kung bakit walong yaya ang hindi kinaya ang anak niya:
Hindi nila narinig ang lungkot.
Hindi nila nakita ang sugat.
Hindi nila naramdaman ang katahimikan na sumisigaw sa loob ni Lia.
Pero si Mia…
nakita niya ang bata sa paraan na hindi nakita ng iba.
Hindi siya yaya.
Hindi siya empleyado.
Hindi siya babae lang.
Siya ang unang taong nakinig nang walang hinihinging kapalit.
Siya ang unang tumingin kay Lia nang hindi naaawa, kundi nauunawaan.
Kaya siya ang nag-iisang tinanggap ng puso ng bata.
ARAL
Hindi talent, hindi pera, hindi credential ang pumupuno sa isang sugatang puso—kundi kabutihang walang ingay at pag-unawang hindi ipinipilit.
Sa isang bahay na puno ng luha, si Mia ang naging tinig ng paghilom.
At mula sa pagiging pang-anim na yaya…
naging bahagi siya ng pamilya.
