“NILIGAWAN KO ANG BABAENG GALIT SA AMO NIYA — HINDI NIYA ALAM, AKO PALA ANG AMONG ‘YON.”
Ako si Ethan Dela Vega, CEO ng VegaTech Solutions, isa sa mga pinakamalaking IT companies sa bansa.
Sa edad na tatlumpu’t dalawa, halos nasa akin na ang lahat — pera, respeto, at kapangyarihan.
Pero sa kabila ng lahat ng iyon, may kulang pa rin.
Hanggang sa dumating si Lara, isang empleyadong matalino, masipag… pero sinisante ko — sa araw ding nakilala ko siya.
ANG BABAE NA NAGSALITA NG TOTOONG SALITA
Noong unang beses kong nakita si Lara, nasa meeting kami.
Late siya pumasok, hingal, pawisan.
Isa sa mga manager ang nagreklamo:
“Ma’am Lara, ilang beses na po kayong late.”
Pero tumayo siya at diretsong sinabi:
“Pasensya na, Sir. Pero hindi po siguro problema ang pagiging late kung magdamag akong nag-overtime kahapon para ayusin ‘yung project na iniwan ng iba.”
Tahimik ang buong kwarto.
Lahat nagulat.
Ngumiti ako.
May tapang, may puso.
Pero… sa oras ding iyon, kailangan kong magdesisyon — may restructuring sa kumpanya, kailangan ng tanggalan.
At sa listahan, kasama ang pangalan niya.
Kinagabihan, pinirmahan ko ang papel.
At sa sandaling iyon, hindi ko alam na ang desisyong iyon ang magbabago ng buhay ko.
ANG MULING PAGKIKITA
Isang buwan matapos iyon, pumunta ako sa isang maliit na café malapit sa terminal.
Pagpasok ko, nakita ko siya — si Lara.
Nakasando, may apron, at nag-aayos ng mga mesa.
Hindi niya ako nakilala.
Siguro dahil naka-simpleng t-shirt lang ako, walang relo, walang kotse, walang kahit anong magpapakita na ako si “Sir Ethan.”
Habang nilalapitan niya ako, ngumiti siya.
“Good morning, Sir! Kape po o sandwich?”
“Parehong… ikaw ang gumawa.”
Ngumiti siya ulit, ‘yung ngiting hindi ko makalimutan.
At doon nagsimula ang laro ng tadhana.
ANG PAGPAPAKUMBABA
Araw-araw akong bumabalik sa café.
Naging magkaibigan kami.
Tinutulungan ko siya maghugas ng plato, nagbibiro habang nag-aayos ng upuan.
Walang nakakaalam kung sino talaga ako — kahit siya.
Isang gabi, habang umuulan, tumabi ako sa kanya sa labas ng café.
“Lara, bakit mo iniwan ‘yung dati mong trabaho?”
“Hindi ko iniwan. Sinisante ako.”
“Bakit daw?”
“Sabi nila, masyado daw akong matapang. Pero sa totoo lang, sinasabi ko lang kung ano ang tama.”
Ngumiti ako.
“Kung ako ‘yung boss mo, hindi kita tatanggalin.”
Tumingin siya sa akin, basa ng ulan ang buhok, pero may ngiti sa labi.
“Kung lahat ng boss katulad mo, siguro mas madali magmahal.”
Hindi ko alam kung tadhana ba o karma — pero sa oras na iyon, nahulog ako sa kanya.
ANG PAG-IBIG NA TOTOONG MALINIS
Lumipas ang mga linggo.
Mas nakilala ko siya — isang babaeng hindi materyalista, hindi mapanghusga.
Masaya na siya sa simpleng tsaa, sa kwentuhan, at sa pag-asang balang araw, makakabalik siya sa trabaho.
Hindi niya kailanman tinanong kung mayaman ako.
At higit sa lahat — hindi niya kailanman tinanong kung kaya ko ba siyang mahalin.
ANG PAGBUNYAG NG KATOTOHANAN
Hanggang sa dumating ang araw na kailangan kong bumalik sa opisina — may malaking kontrata na kailangang pirmahan.
Bago ako umalis, iniwan ko siya ng maliit na papel.
“Lara, may aasikasuhin lang ako.
Huwag kang magulat sa susunod mong makikita.”
Kinabukasan, tinawagan siya ng café owner.
“Lara, may naghahanap sa’yo — si Sir Ethan Dela Vega ng VegaTech.”
Nanlaki ang mata niya.
Pagdating niya sa opisina, sinalubong siya ng secretary.
“Ma’am Lara, tuloy po kayo. Naghihintay na po si Sir Ethan.”
Pagpasok niya sa opisina, natigilan siya.
Ako ‘yon — naka-coat, seryoso, nakaupo sa harap ng mesa.
Nagtama ang mga mata namin.
Tahimik.
“E-Ethan… ikaw… ikaw si Sir Ethan?”
Tumango ako.
“Ako nga. Ako ‘yung boss mong nagtanggal sa’yo.
Pero ako rin ‘yung lalaking minahal mo sa café.”
Tumulo ang luha niya.
“Bakit mo ginawa ‘to? Bakit mo ako niloko?”
“Hindi kita niloko. Sinubukan ko lang makita kung kaya mo pa ring magmahal kahit wala akong pangalan, kahit wala akong pera.”
ANG PAG-IBIG NA WALANG PANGALAN
Tahimik siya sandali.
Tumingin sa akin, umiiyak pero may ngiti.
“Ethan… hindi ko minahal ‘yung Sir Ethan.
Minahal ko ‘yung lalaking marunong maghugas ng plato, ‘yung lalaking marunong tumawa kahit pagod, ‘yung lalaking marunong makinig.”
Hindi ko na napigilan. Lumapit ako, niyakap ko siya.
“At ‘yung babaeng ‘yon… siya ang tinuruan akong maging tao ulit.”
ANG PAGBABAGO
Makalipas ang ilang buwan, muling binuksan ko ang pintuan ng VegaTech.
Pero ngayong pagkakataon, may bago akong kasama — si Lara.
Hindi bilang empleyado, kundi bilang kasosyo, at asawa.
At sa unang araw niya sa opisina, sinabi niya sa mga tao:
“Ang halaga ng tao ay hindi nasusukat sa posisyon, kundi sa kabutihan ng puso.”
