NAPILITAN AKONG PAKASALAN ANG “BABOY” NA MILYONARYO PARA SA PERA, PERO SA GABI NG AMING KASAL, NATUKLASAN KO ANG LIHIM NA NAGPABAGO NG BUHAY KO
KABANATA 1: ANG PAGBAGSAK AT ANG KASUNDUAN
“Patawarin mo ako, Clara. Wala na akong ibang magagawa.”
Iyon ang mga salitang dumurog sa puso ko habang nakaluhod ang aking ama sa harap ko. Ang kumpanyang itinaguyod ng aming pamilya sa loob ng tatlong henerasyon ay nalugi na. Baon kami sa utang na umaabot sa limampung milyong piso. Ang aming mansyon, ang mga sasakyan, at kahit ang dangal ng apelyidong De Villa ay malapit nang kumpiskahin ng bangko.
Pero may isang solusyon. Isang solusyon na mas masahol pa sa kamatayan para sa isang dalawampu’t dalawang taong gulang na tulad ko.
Si Don Manolo.
Kilala siya sa buong bansa hindi dahil sa kanyang yaman, kundi dahil sa kanyang itsura. Tinatawag siyang “Ang Bilyonaryong Halimaw.” Sabi nila, siya ay tumitimbang ng halos 400 pounds, puno ng peklat ang mukha, at may masangsang na amoy na hindi kayang takpan ng mamahaling pabango. Siya ang nag-offer na bayaran ang lahat ng utang ng pamilya De Villa, kapalit ng isang bagay: ang kamay ko sa kasal.
“Payag na po ako, Papa,” sagot ko habang pinipigilan ang luha. “Gagawin ko ito para sa pamilya.”
Nang una kaming magkita ni Don Manolo sa isang private dinner, gusto kong tumakbo. Totoo ang mga tsismis. Hirap siyang maglakad dahil sa kanyang katabaan. Ang kanyang mukha ay tila namumula at puno ng mga bukol. Ang kanyang paghinga ay mabigat at maingay. Nang abutin niya ang kamay ko para humalik, naramdaman ko ang lagkit ng kanyang pawis.
Pero hindi ako bumitaw. Tinitigan ko siya sa mata. Sa likod ng makapal na salamin at namamagang talukap ng mata, nakita ko ang isang lungkot na pamilyar sa akin.
“Magandang gabi, Señorita Clara,” garalgal ang boses niya. “Pasensya na kung hindi ako ang prinsipeng pinangarap mo.”
Ngumiti ako nang pilit. “Ang prinsipe ay nasa gawa, Don Manolo. Hindi sa itsura.”
Hindi ko alam, sa sandaling iyon, nagsimula na ang kanyang pagsubok.
KABANATA 2: ANG PAGHUKOM NG LIPUNAN
Mabilis na kumalat ang balita. Ang dating “Campus Sweetheart” at beauty queen na si Clara De Villa ay magpapakasal sa “Bilyonaryong Baboy.”
Sa bawat fitting ng gown, sa bawat food tasting, kasama ko siya. At sa bawat sandali, naririnig ko ang bulungan ng mga tao.
“Tingnan mo si Clara, mukhang pera talaga.”
“Sayang ang ganda niya, ibebenta lang pala ang sarili sa matanda.”
“Siguro kapag namatay ‘yang mataba na ‘yan, magiging pinakamayamang byuda siya.”
Minsan, habang nasa isang restaurant kami, sadyang tinapilok ng isang waiter si Don Manolo. Natapon ang soup sa kanyang damit. Sa halip na tulungan siya, nagtawanan ang mga tao sa paligid. Nakita ko ang sakit sa mata ni Manolo habang sinusubukan niyang punasan ang sarili niya gamit ang nanginginig na kamay.
Tumayo ako. Kinuha ko ang napkin at ako mismo ang nagpunas sa kanya. Hinarap ko ang mga tao sa restaurant.
“May nakakatawa ba?” tanong ko nang malakas. “Ang taong ito ay asawa ko. Mas may respeto pa siya sa kuko niya kaysa sa inyong lahat na naka-amerikana pero walang breeding.”
Nanahimik ang buong restaurant. Hinawakan ko ang kamay ni Manolo. “Tara na, Manolo. Hindi natin kailangan kumain kasama ng mga basurang tao.”
Habang naglalakad kami palabas, naramdaman ko ang higpit ng hawak niya sa kamay ko.
KABANATA 3: ANG KASAL NA PUNO NG PANGUNGUTYA
Dumating ang araw ng kasal. Ito ang pinakamalaking kaganapan sa Manila. Lahat ay naroon hindi para magdiwang, kundi para makiusyoso sa “Beauty and the Beast.”
Habang naglalakad ako sa aisle, hindi ko maramdaman ang saya. Mabigat ang loob ko. Pero nang makita ko si Manolo sa altar, na pinagpapawisan nang husto at mukhang hihimatayin sa kaba, nakaramdam ako ng awa.
Nangako ako sa Diyos. Paninindigan ko ito. Siya ang sumalo sa pamilya ko. Magiging mabuting asawa ako sa kanya.
Sa reception, lalong tumindi ang pang-aalaska. Isang lasing na negosyante, na dating nanliligaw sa akin, ang lumapit sa amin bitbit ang mikropono.
“Isang toast para sa bagong kasal!” sigaw nito. “Para kay Clara, na nagpatunay na ang pag-ibig ay bulag… o dapat kong sabihin, ang pag-ibig ay nasisilaw sa pera! At para kay Manolo, ang swerte mo pare, nabili mo ang pinakamagandang tropeo sa balat ng lupa!”
Nagtawanan ang buong ballroom.
Akmang tatayo si Manolo para umalis sa kahihiyan, pero pinigilan ko siya. Kinuha ko ang mikropono mula sa lalaki.
“Tama ka,” sabi ko, diretso ang tingin sa lahat. “Pera ang dahilan kung bakit nagsimula ito. Hindi ako magpapaka-ipokrita. Pero sa nakalipas na mga buwan, nakilala ko ang lalaking ito. Siya ay mabait, magalang, at hindi kailanman nanamantala kahit may kapangyarihan siya. Mas pipiliin ko pang makasama ang ‘baboy’ na ito na may gintong puso, kaysa sa inyong mga ‘prinsipe’ na bulok naman ang ugali.”
Binitawan ko ang mic at hinalikan si Manolo sa pisngi sa harap nilang lahat. “Mahal kita, asawa ko. Umuwi na tayo.”
KABANATA 4: ANG GABI NG PAGBUBUNYAG
Nakarating kami sa aming honeymoon suite. Tahimik ang paligid. Umupo si Manolo sa gilid ng kama, nakayuko.
“Clara,” tawag niya sa akin. Iba ang tono ng boses niya. Hindi na ito garalgal. Ito ay malalim, baritono, at puno ng awtoridad.
“Bakit, Manolo? May masakit ba sa iyo? Kukuha ako ng gamot,” nag-aalala kong sabi.
“Hindi,” sagot niya. Tumayo siya nang tuwid. Biglang nawala ang kanyang pagkakuba. Ang kanyang pagkilos ay naging magaan at matikas. “Gusto kong magpasalamat sa iyo. Ipinagtanggol mo ako kanina. Ipinagtanggol mo ako noong nasa restaurant tayo. At pinakasalan mo ako kahit na diring-diri ang mundo sa akin.”
Nagsimula siyang tanggalin ang butones ng kanyang damit. Tumalikod ako dahil sa hiya.
“Humarap ka, Clara,” utos niya.
Dahan-dahan akong humarap. At halos tumigil ang mundo ko.
Hinawakan ni Manolo ang kanyang leeg at… hinila ang kanyang balat.
Napasinghap ako. “Diyos ko!”
Isang silicone mask ang natanggal mula sa kanyang ulo. Sumunod, hinubad niya ang isang makapal na “fat suit” na nakakabit sa kanyang katawan na parang isang costume sa pelikula.
Sa ilalim ng tumpok ng goma at foam, tumambad sa akin ang isang lalaking hindi ko kilala.
Siya ay matangkad, may malapad na balikat, at may katawang tila inukit ng mga Griyego. Ang kanyang mukha ay walang peklat. Matangos ang ilong, mapupungay ang mata, at may panga na kasing talim ng labaha. Siya ay napakagwapo. Mas gwapo pa sa sinumang aktor na nakita ko.
“Sino ka?!” nanginginig kong tanong.
Lumapit siya sa akin at hinawakan ang mukha ko. Wala na ang pawis. Mabango siya.
“Ako si Alexander Manolo Consunji,” bulong niya. “Ang tunay na ako.”
“Pero… bakit? Bakit mo ito ginawa?”
“Dahil pagod na ako, Clara,” paliwanag niya, habang nakatitig sa aking mga mata. “Ako ang isa sa pinakamayamang bachelor sa Asya. Lahat ng babaeng lumalapit sa akin, pera lang ang habol. Lahat sila ay nagpapanggap na mahal ako, pero kapag nakatalikod na ako, pinagtatawanan nila ako. Gusto kong makahanap ng babaeng kayang mahalin ako—o kahit respetuhin man lang ako—sa pinakapangit kong anyo.”
Lumuhod siya sa harap ko, tulad ng pagluhod ng ama ko noon, pero sa pagkakataong ito, ito ay pagluhod ng paggalang.
“Sinubukan kita, Clara. Araw-araw kitang sinubukan. Ginawa kong miserable ang mga date natin. Nagpanggap akong tanga at lampa. Hinintay kong sukuan mo ako. Hinintay kong lokohin mo ako o nakawan mo ako. Pero hindi mo ginawa. Ipinaglaban mo ako kahit akala mo ay wala akong maibubuga kundi pera.”
Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ito.
“Ikaw ang nagpanalo sa laro ko, Clara. At bilang premyo… nasa iyo na ako, ang buong ako, at ang lahat ng mayroon ako. Hindi dahil sa kontrata, kundi dahil mahal kita.”
WAKAS: ANG BAGONG SIMULA
Kinabukasan, nag-check out kami sa hotel.
Naghihintay sa lobby ang mga paparazzi at ang mga taong nangutya sa amin kahapon, nagbabakasakaling makakuha ng litrato ng “kawawang si Clara” na nagtutulak ng wheelchair ng matabang asawa.
Bumukas ang elevator.
Unang lumabas ako, suot ang isang pulang dress, nakangiti nang may tagumpay.
Sumunod na lumabas si Alexander. Suot niya ang isang fitted na Armani suit na nagpapakita ng kanyang matikas na pangangatawan. Naka-shades siya, pero kitang-kita ang kanyang kakisigan. Inakbayan niya ako at hinalikan sa noo.
“Sino ‘yan?!” sigaw ng isang reporter. “Nasaan si Don Manolo?!”
Tinanggal ni Alexander ang kanyang shades at ngumiti nang nakakaloko sa camera.
“Ako si Manolo,” sabi niya sa harap ng mga nagulat na mukha. “At ito ang asawa ko. Kung may problema kayo sa kanya, sa akin kayo dadaan.”
Iniwan namin silang nakatanga, mga panga ay bagsak sa sahig. Sumakay kami sa kanyang sports car at humarurot palayo.
Ang utang ng pamilya ko? Binayaran niya lahat. Ang mga taong nang-api sa amin? Isa-isa silang bumagsak nang bilhin ni Alexander ang kanilang mga kumpanya at ipasara ang mga ito.
Nagsimula ako sa pagpapakasal sa isang halimaw para iligtas ang pamilya ko. Hindi ko inakalang sa huli, ang halimaw pala ang magliligtas sa akin… at siya pala ang prinsipe na matagal ko nang hinihintay.
