NANG TINAWANAN NIYA ANG PAGMAMAHAL KO DAHIL MAHIRAP AKO… NGAYON AKO ANG AMO SA LUGAR NA PINAGLILINISAN NIYA
Lumaki si Adrian Santiago sa isang barung-barong sa Tondo. Kung saan ang ingay ng tren ang alarm clock, at ang hapdi ng sikmura ang unang leksyon sa buhay.
Wala siyang laruan. Wala siyang bagong sapatos.
Pero may isang bagay siyang meron—pangarap.
At sa gitna ng lahat ng kahirapan, may isa siyang taong inspirasyon.
Si Mira.
Ang pinakamagandang babae sa buong barangay. Ang babaeng matayog ang pangarap, nakangiting parang kayang palambutin ang mundo. At kahit mahirap si Adrian, hindi niya napigilan ang sariling umibig sa kanya.
Araw-araw niyang sinusubaybayan ang pagdaan ni Mira. Minsan sa palengke. Minsan sa tindahan ng bigas. At paminsan-minsan, kapag umuulan, nagtatagpo sila sa lumang waiting shed malapit sa eskinita.
Doon nagsimula ang lahat.
Isang hapon ng Hunyo, habang malakas ang ulan, magkasama silang nanuluyan sa waiting shed.
“Adrian,” sabi ni Mira habang tinatakpan ang buhok ng notebook niya, “gusto kong maging flight attendant. Makalipad. Makakita ng ibang mundo.”
Ngumiti si Adrian. “Balang araw, makakalipad ka. Promise.”
“Eh ikaw? Ano pangarap mo?”
“Simple lang,” sagot niya. “Gusto kong umunlad. Gusto kong magtayo ng negosyo. Kahit maliit lang. Para… para maging karapat-dapat ako sa babaeng mahal ko.”
Tumawa si Mira, pero may halong pag-aalangan.
“Adrian… bakit parang ako ang tinutukoy mo?”
Tumikhim siya, kinakabahan. “Mira… matagal na kitang gusto.”
At doon, nag-iba ang hangin.
Nawala ang ngiti ni Mira. Nagbago ang mga mata niya.
“Adrian… mabait ka. Pero hindi tayo bagay. Hindi kita kayang piliin.”
“B-Bakit?”
“Dahil mahirap ka.”
Parang binunot ang puso ni Adrian. Mahina ang boses niya.
“M-Mahira—?”
“Adrian, practical lang ako. Ayokong tumanda sa barung-barong. Ayokong maghirap. Gusto ko ng buhay na may direksyon. At hindi kita nakikitang aabot doon.”
Hindi siya nakaimik.
“Patawad, Adrian. Hindi ako para sa’yo.”
Iniwan siyang nakatayo sa ilalim ng ulan, butas ang puso, at nalaon—nagpasya siyang aalis sa Pinas.
Sa gabing iyon, tumingala siya sa langit.
“Balang araw… babalik ako. At pag bumalik ako—hindi para ipakitang mali ka… kundi para patunayan sa sarili ko na kaya ko.”
Pagdating niya sa Dubai, wala siyang kilala. Walang pera. Walang tulugan minsan.
Nagtatrabaho siya bilang dishwasher, tagabuhat, construction helper, kahit guard minsan.
Tatlong trabaho sa isang araw.
Sampung taon ang lumipas.
Doon isinilang ang Santiago Group.
Isang maliit na food stall → naging restaurant
Restaurant → naging chain
Chain → naging franchise
Franchise → naging conglomerate
Conglomerate → naging multinational
Hanggang sa mabili niya ang tatlong corporate towers sa Pilipinas.
At nang mabalitaan niyang naghihirap ang pamilya ni Mira, tumibok ang puso niya nang may lungkot… at kuryosidad.
Ano na kaya siya ngayon?
Dumating ang araw na kailangan niyang bumisita sa bagong building na binili niya—ang Santiago Corporate Tower.
Walang nakaaalam na siya ang CEO. Gusto niya sana na unannounced visit.
Kasama niya ang limo driver, at ang air ng isang lalaking pinagdaanan ang impyerno para makarating sa langit.
Pumasok siya sa lobby, nagtungo sa elevator, at pagdating niya sa executive floor…
Narinig niya iyon.
Isang boses na hindi niya malilimutan, gaano man katagal ang lumipas.
“Pasensya na po, lilinisin ko lang po sandali…”
Parang pumunit ang oras.
Tumingin siya sa direksyon ng mop.
At doon niya nakita ang babaeng minahal niya noon.
Hindi na si Mira ng nakaraan.
Ang babaeng nasa harap niya ngayon ay payat, pagod, baluktot ang likod sa bigat ng trabaho. May plaster sa kamay. May bakas ng luha na hindi pa natutuyo.
At ang pinaka-masakit?
Nakasuot siya ng uniform ng janitress.
Si Mira.
Ang babaeng minsan nagsabing “Hindi kita kayang mahalin kasi mahirap ka.”
Ngayon ay naglilinis sa sahig na pag-aari niya.
Hindi siya nakalapit agad. Parang may kung anong humila sa lalamunan niya.
“Mira…” bulong niya.
Napalingon si Mira.
Nagkatinginan sila.
At doon—doon tumigil ang mundo.
“Adrian…?” nanginginig niyang tanong. “Ikaw ba ‘yan?”
Tumulo ang luha ni Mira bago pa siya makapagsalita.
Dinala niya si Mira sa executive lounge. Doon, unti-unti niyang nalaman ang lahat.
Na iniwan siya ng lalaking mayaman na pinili niya pagkatapos si Adrian.
Na nalubog siya sa utang.
Na namatay ang ina niya sa ospital dahil walang pambayad.
Na halos dalawang taon siyang natulog sa sahig ng inuupahang kwarto.
Na wala nang kumpanya ang gustong tumanggap sa kanya dahil hindi siya nakapagtapos.
“Adrian…” hikbi niya, “maaaring huli na, pero gusto kong sabihin—patawad. Mali ako noon. Pero hindi ako humihingi ng pabor. Tatanggapin ko ang trabaho ko. Lilipat na ako kung kailangan.”
Tahimik si Adrian.
Hindi galit ang nanunuot sa puso niya.
Hindi paghihiganti.
Kung hindi awa. Awa sa babaeng hindi marunong pumili noon—pero marunong magsisi ngayon.
“Mira,” sabi niya, “hindi kita tutulungan dahil mahal pa kita. Matagal ko nang tinanggap na hindi mo ako kaya noon.”
Napayuko si Mira, tumutulo ang luha.
“Tinutulungan kita dahil ayokong maging tulad ng mundong nanakit sa’yo.”
Napatingin si Mira, nanginginig ang labi.
“Simula bukas,” dagdag ni Adrian, “hindi ka na cleaning staff. Ipapasok kita sa HR Training Program. Pagkatapos, bibigyan kita ng posisyong akma sa talino mo.”
“Adrian… bakit?”
Ngumiti siya nang malungkot.
“Dahil kahit iniwan mo ako noon… ikaw ang nagturo sa’kin kung paano maging malakas.”
Bago siya umalis, tinawag ulit ni Mira ang pangalan niya.
“Adrian…”
Huminto siya sa pintuan.
“Kayang-kaya kong magpasalamat, pero hindi ko kayang umasa. Hindi ko hinihingi ang puso mo.”
Tumingin si Adrian. Mahinahon. Payapa.
“Huwag kang mag-alala, Mira. Hindi mo kailangang umasa. Hindi ko rin maibibigay ulit.”
Napaluha si Mira, pero marahang tumango.
At doon, nagsara ang pintuan.
Hindi para ikulong ang nakaraan—
kundi para tuluyang bitawan ito.
