“NAKITA KO SIYA SA GITNA NG PARTY KASAMA ANG IBA—AKALA KO WAKAS NA NG BUHAY KO, PERO DOON PALA MAGSISIMULA ANG AKO NA TUNAY.”
Sa gitna ng mga ilaw, halakhak, at musika ng isang malaking corporate party sa Makati,
nakatayo ako—si Jana, 26 anyos—hawak ang basong alak na halos nanginginig sa aking kamay.
Ang suot kong pulang bestida ay para bang balat na hindi ko sariling,
dahil sa loob-loob ko, gusto kong tumakbo palayo.
Apat na taon kaming magkasintahan ni Rafael.
Siya ang una kong pag-ibig, ang una kong pinangarap makasama habangbuhay.
Ngunit isang araw, nagising na lang akong wala na siya—walang paliwanag, walang paalam,
para bang binura ako sa buhay niya.
At ngayong gabi, pagkatapos ng halos dalawang taon…
narito siya.
Pumasok sa pinto ng ballroom, may kasamang babae, magkahawak ang kamay,
habang nakangiti sa mga taong dating mundo rin naming dalawa.
ANG SANDALING AKALA KO WAKAS NA
Napatigil ako.
Ang tawanan sa paligid ay biglang naglaho sa pandinig ko.
Ang musika ay naging parang malayong ugong.
Tanging pintig ng puso ko ang naririnig ko—mabilis, masakit, parang sinasakal.
Tumingin siya sa akin, saglit lang,
pero sapat iyon para bumalik lahat—ang gabi ng mga pangako,
ang halakhak sa ulan,
ang mga salitang “mahal kita” na ngayon ay parang kasinungalingan.
Lumapit ang kaibigan kong si Lara at tinapik ako sa balikat.
“Jana, gusto mo bang umalis?”
Umiling ako.
“Hindi. Pagod na akong tumakbo.”
Ngumiti siya, at iniwan akong mag-isa sa gitna ng magarang lugar na dati ay pangarap kong mapabilang.
ANG PAGKABASAG NG MUNDO KO
Lumapit si Rafael sa grupo ng mga kasamahan namin.
Nakatingin ako mula sa malayo, pilit na nagpipigil ng luha.
Ang babae sa tabi niya—maganda, maamo, at halatang masaya.
Parang ako noon.
“Jana, ang tagal nating ‘di nagkita.”
Narinig kong sabi niya habang lumapit sa akin.
Tahimik akong huminga, pinilit ang ngiti.
“Oo nga. Kamusta na?”
“Ayos lang. Ikaw?”
“Mas mabuti,” sagot kong may pilit na lakas.
Ngumiti siya, pero iba ang ngiting iyon—ngiting may paglimot.
At doon ko na-realize…
hindi ako ang problema noon.
Ako lang ang taong hindi marunong bitiwan.
ANG PAGKAKAKILALA SA TUNAY NA AKO
Lumabas ako ng ballroom, naglakad sa malamig na hangin ng gabi.
Tumingala ako sa mga ilaw ng lungsod—mga gusali, kotse, tao—lahat abala sa sariling buhay.
At doon ko naramdaman, unang beses matapos ang lahat,
na ako pa rin pala ang may hawak ng sarili kong kuwento.
Hindi si Rafael, hindi ang sakit, hindi ang nakaraan.
Ako.
Umupo ako sa bench sa tapat ng hotel.
Tinanggal ko ang takong, pinahid ang luha, at ngumiti sa repleksyon ko sa salamin ng kotse.
“Ang ganda mo, kahit durog ka,” bulong ko sa sarili.
At sa unang pagkakataon, tinawa ko ‘yon—totoong tawa, hindi pilit.
ANG BAGONG SIMULA
Kinabukasan, nagising ako nang walang mabigat sa dibdib.
Nagbukas ako ng laptop, nagpadala ng resignation letter sa kompanyang pareho naming pinagtatrabahuhan noon.
Hindi dahil gusto kong tumakas, kundi dahil gusto kong simulan muli—hindi bilang ex ni Rafael,
kundi bilang Jana, babaeng marunong magmahal at mas marunong nang pumili ng sarili.
Lumipas ang mga buwan.
Nagtayo ako ng maliit na café sa Quezon City.
Tuwing umuulan, tumatambay ako sa harap ng bintana, hawak ang kape, at nakangiti.
Hindi dahil may bumalik—
kundi dahil ako mismo ang bumalik sa sarili ko.
EPILOGO
Isang hapon, pumasok sa café ko si Rafael.
Nakangiti siya, tila nagulat nang makita ako.
“Jana… ikaw pala ang may-ari nito?”
Ngumiti ako.
“Oo. Kape?”
Tahimik siya sandali.
“Masaya ako para sa’yo.”
Tumango ako, tapat.
“Ako rin. Masaya na ako para sa sarili ko.”
Umalis siya, at hindi ko na siya muling nakita.
Ngunit sa huling sulyap na ‘yon, alam kong parehong kami—parehong natuto, parehong bumitaw.
At sa likod ng counter, nakasabit ang maliit na frame na may nakasulat:
“Minsan, kailangang masaktan ka muna para marinig mo ang sarili mong tibok ng puso.”
