NAKITA KO SILANG DALAWA SA LOOB NG OPISINA… AT ANG MGA SALITANG NARINIG KO ANG TULUYANG GUMIBA SA BUHAY NA AKALA KO’Y BUO
Ako si Mira, 34. Akala ko normal lang ang araw na iyon—isang pangkaraniwang Martes sa kumpanya kung saan ako nagtrabaho ng sampung taon. Tahimik lang ako, masipag, at halos hindi nagsasalita kung hindi kailangan. May asawa akong si Daniel, at sa kasamaang-palad… doon din siya nagtatrabaho, pero sa ibang department.
Hindi ko inisip na ang trabaho namin ang magiging dahilan ng katotohanang guguho sa buhay ko.
ANG KAKAIBANG PAG-UUGALI NI DANIEL
Sa loob ng ilang buwan, ramdam kong may nagbabago sa kanya.
Hindi na siya umuuwi nang masaya.
Lagi siyang pagod.
Lagi niyang hawak ang telepono, pero tinatakpan kapag dumadaan ako.
Kung tatanungin ko:
“May problema ba tayo?”
Sagot niya palagi:
“Pagod lang ako.”
Kahit papaano, pilit kong pinaniwala ang sarili ko.
Hanggang dumating ang araw na iyon.
ANG PINTONG BAHAGYANG NAKABUKAS
Dumaan ako sa Meeting Room 3, isang silid na bihirang gamitin. Nagtataka ako kung bakit bukas ang ilaw. Akala ko may naiwan lang, kaya binuksan ko ng bahagya ang pinto para patayin ang switch.
Pero bago ko pa magalaw ang ilaw,
narinig ko ang isang pamilyar na boses.
Boses ng asawa ko.
At ang mas nakakabigla—
mayroon siyang kausap na manager namin, si Sir Victor.
Nagulat ako. At doon tumigil ang mundo ko.
ANG MGA SALITANG HINDI KO KAILANMAN MAKALIMUTAN
Hindi nila alam na naroon ako.
At habang nakasilip ako, halos hindi ako makahinga.
Narinig ko ang manager kong nagsabi:
“Sigurado ka bang handa ka na? Kapag nalaman ng asawa mo, guguho ang lahat.”
Saglit na katahimikan.
At pagkatapos… ang sagot ni Daniel.
“Matagal ko nang gustong tapusin. Hindi ko na siya mahal. Nananatili lang ako dahil sa hiya.”
Para akong binuhusan ng kumukulong tubig.
Parang may pumunit sa dibdib ko.
Gusto kong buksan ang pinto at sumigaw, pero hindi ko kaya.
Kaya nanatili akong nakatago, nanginginig, habang nag-uusap sila.
Nagpatuloy si Daniel:
“Simula noong nangyari iyon… hindi ko na kayang tingnan si Mira pareho.”
Nagsalubong ang kilay ni Sir Victor.
“Nangyari? Ibig mong sabihin… yung nalaman mo?”
Dahan-dahang tumango si Daniel.
At doon mas lalo akong nawasak.
ANG LIHIM NA AKALA KO’Y NILIBING KO NA
Alam ni Daniel.
Alam niya ang bagay na itinago ko sa kanya nang dalawang taon.
Ang sikreto na pilit kong inililibing dahil takot akong mawala siya.
Ang pagkakautang ko noong panahon na muntik kaming maghiwalay dahil sa trabaho.
Utang na hindi ko sinabi sa kanya, dahil sa hiya, dahil sa sobra kong pagod at pagkalubog sa problema.
At nalaman niya iyon hindi sa akin—
kundi sa ibang tao.
Sa mismong manager namin.
ANG USAPANG TULUYANG NAGPAHINTO SA PUSO KO
Patuloy ang asawa ko:
“Akala ko kaya kong patawarin…
Pero hindi ko matanggap na nagsinungaling siya ng matagal.”
Humigpit ang hawak ko sa pinto.
Pumikit ako.
Nanginginig.
Luhaang tahimik.
At ang manager namin,
biglang nagsabi ng bagay na hindi ko inaasahan:
“Kung hindi mo na siya mahal, Daniel… tapusin mo na. Magfile ka ng annulment. Tutulungan kita.”
PARANG GUMUHO ANG LANGIT SA ULO KO.
Hindi lang pala nagsusumbong si Daniel.
Pinaplano na nilang sirain ang sampung taong pagsasama namin.
At ang pinakamalalang parte?
Hindi nagsalita si Daniel.
Hindi siya tumutol.
Hindi siya nagalit.
Hindi niya kahit ipagtanggol ang relasyon namin.
Tumango lang siya.
Isang mabagal, nakakasukang tango.
Dahan-dahan akong umatras mula sa pinto.
Hindi ko na kayang marinig ang sumunod pa.
ANG PAG-ALIS KO SA SILID NA IYON
Tumakbo ako sa corridor, hindi na alintana kung may makakita.
Hindi ko na kayang pigilan ang pag-iyak.
Hindi ko alam kung paano ako nakauwi.
Hindi ko alam kung paano ako huminga.
Alam ko lang ay—
ang araw na iyon ang pinakamasakit na araw ng buhay ko.
ANG PAGHARAP SA KATOTOHANAN
Nang gabing iyon, pag-uwi ni Daniel, umupo siya sa sofa.
Para bang walang nangyari.
Para bang hindi niya sinabing hindi niya na ako mahal.
Sabi ko sa kanya, habang nanginginig ang boses:
“Narinig ko kayo.”
Napatingin siya sa akin.
At sa unang pagkakataon…
nakita ko ang isang ekspresyon na hindi ko pa nakikita sa kanya:
Pagkagulat.
Takot.
At konting… pagsisisi.
PERA. PAGOD. SAKIT. PAGKASIRA.
Dahan-dahan siyang tumayo.
“Iniintindi ko lang ang sarili ko,” sabi niya.
At doon ko napagtanto ang katotohanang matagal ko nang tinatanggihan:
Hindi niya ako nasasaktan dahil hindi ko siya mahal.
Nasasaktan niya ako dahil hindi niya gusto ang kahinaan ko.
Para sa kanya,
ang isang pagkakamali ko
ay sapat na dahilan
para sunugin ang lahat ng taon ng pagmamahal.
ANG BAGONG MIRA
Hindi pa alam ng kumpanya kung ano ang nangyayari.
Hindi pa alam ng manager ko na narinig ko sila.
Hindi pa alam ni Daniel kung ano ang desisyon ko.
Pero alam ko na.
Hindi ako mananatili sa lugar na hindi ako pinapahalagahan.
Hindi ako lalaban para sa taong sumuko na sa akin.
At hindi ako magpapakain sa hiya, sa utang, o sa takot.
Hindi pa tapos ang kuwento ko.
Pero sa unang pagkakataon,
ako ang nagsusulat ng wakas.
