NAGNANAKAW AKO NG PAGKAIN PARA SA MAY SAKIT KONG AMA — HINDI KO INAKALA NA ANG ARAW NA IYON ANG BABAGO SA BUONG BUHAY NAMIN
Ako si Luis, labing-isang taong gulang. Maliit ang katawan ko para sa edad ko, payat, at sanay na sa gutom. Pero hindi ako nagnakaw dahil gusto ko. Nagnakaw ako dahil ayokong mamatay sa gutom ang ama ko.
May sakit si Papa. Matagal na. Hindi na siya makapagtrabaho simula nang atakihin siya ng matinding ubo at hirap sa paghinga. Tuwing gabi, naririnig ko ang kanyang paghingal, parang bawat hinga ay pilit na hinahabol ang buhay. At tuwing umaga, nakikita ko ang mata niyang puno ng pag-aalala—hindi para sa sarili niya, kundi para sa akin.
“Anak, pasensya na,” palagi niyang sinasabi. “Kung malakas lang sana ako…”
Ngumiti lang ako kahit masakit. “Ayos lang po, Pa. Kakayanin natin.”
Pero ang totoo, hindi ko na alam kung paano pa.
Isang hapon, wala na kaming bigas. Wala na ring ulam. Ang huli naming kinain ay lugaw na halos tubig na lang. Nakahiga si Papa, pawis na pawis, nanginginig sa lagnat.
Tumingin siya sa akin. “Huwag ka nang lumabas, Luis,” mahina niyang sabi. “Delikado.”
Tumango ako.
Pero nang pumikit siya, tahimik akong lumabas.
Dumiretso ako sa maliit na tindahan sa kanto. Matagal ko nang tinitingnan ang mga tinapay doon. Murang-mura lang—pero kahit iyon, wala akong pera.
Huminga ako nang malalim.
Kinuha ko ang isang tinapay at isang maliit na lata ng gatas.
Para kay Papa.
Hindi ako nakaabot sa pinto.
“HOY!” sigaw ng tindera.
Parang gumuho ang mundo ko. Nanlamig ang buong katawan ko. Nahulog ang tinapay sa sahig.
“Magnanakaw!” sigaw niya habang mahigpit na hawak ang braso ko.
Nagtipon ang mga tao. May mga matang mapanghusga. May mga bulong na mas masakit pa sa palo.
“Bata pa, magnanakaw na.”
“Siguro ganyan din ang tatay.”
Umiiyak ako. Nanginginig.
“Hindi po para sa akin…” sabi ko. “Para po sa Papa ko… may sakit po siya…”
Pero walang nakinig.
May tumawag ng pulis.
Naupo ako sa bangketa habang hinihintay sila. Yakap ko ang tuhod ko. Hindi ko iniisip ang sarili ko. Iniisip ko si Papa. Baka naghihintay siya. Baka gutom na naman siya. Baka sa gabing iyon… wala na siya.
Napapikit ako sa takot.
Isang lalaki ang lumapit. Naka-puting polo. Tahimik ang kilos. Hindi galit. Hindi rin mapanghusga.
“Anak,” sabi niya nang mahinahon, “bakit ka nagnakaw?”
Tumingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit, pero nagsabi ako ng totoo.
“Wala na po kaming pagkain,” sagot ko habang umiiyak. “May sakit po ang Papa ko. Gusto ko lang po siyang pakainin…”
Tahimik ang paligid.
“Nasaan ang tatay mo?” tanong niya.
“Sa barung-barong po sa likod ng riles.”
Tumango siya. Inabot niya ang tindera.
“Ako ang may-ari ng tindahang ito,” sabi niya.
Nagulat ang lahat.
Dumating ang pulis, pero umiling ang lalaki. “Walang kaso. Ako ang may desisyon dito.”
Lumapit siya sa akin at inabot ang tinapay, gatas, at isang supot na puno ng pagkain.
“Huwag ka nang magnakaw,” sabi niya. “May mga taong handang tumulong, anak.”
Hindi ko napigilang umiyak nang malakas.
Hindi doon nagtapos ang lahat.
Hiniling niyang dalhin siya sa amin. Hindi siya nandidiri sa barung-barong namin. Tiningnan niya si Papa. Kinausap ang doktor. Inayos ang gamutan. Binili ang mga gamot.
Lumipas ang mga buwan.
Gumaling si Papa.
At ako?
Pinag-aral niya ako. May scholarship. May baon. May pag-asang muli.
Minsan, tinanong ko siya, “Sir, bakit n’yo po kami tinulungan?”
Ngumiti siya at hinaplos ang ulo ko.
“Dahil ang batang nagnanakaw para sa ama niya,” sabi niya, “hindi masama ang puso. Mahal lang niya ang pamilya niya.”
At mula noon, hindi na ako tinawag na magnanakaw.
Tinawag na akong anak na handang gawin ang lahat para sa ama niya.
