NAGKUNWARI ANG ISANG BILYONARYO NA NATUTULOG PARA SUBUKIN ANG KANYANG MGA EMPLEYADO — PERO ANG NASAKSIHAN NIYA AY NAGPABAGO SA BUONG PANINIWALA NIYA
Walang nakakaalam.
Sa loob ng malawak at mamahaling conference room ng isang higanteng kumpanya, may isang matandang lalaki ang nakahiga sa sofa, tila mahimbing ang tulog. Bahagyang nakabukas ang bibig, mabagal ang paghinga, at tila walang pakialam sa ingay ng paligid.
Para sa lahat ng empleyado, isa lang siyang matandang executive na napagod sa mahabang meeting.
Pero ang totoo—
Siya si Don Vicente Alvarez, ang mismong tagapagtatag at bilyonaryong may-ari ng kumpanya.
At hindi siya tulog.
Ginawa niya iyon sa isang dahilan.
Ilang araw na lang, pipirma na siya ng mga papeles para sa kanyang pagreretiro. Ipapasa na niya ang kumpanya—ang buhay na itinayo niya mula sa wala—sa susunod na henerasyon.
Pero bago niya gawin iyon, may tanong na matagal nang bumabagabag sa kanya:
“Ang mga taong ito ba ay marunong rumespeto sa kapwa… o sa posisyon lang?”
Kaya nagpasya siyang subukan ang lahat.
Nagkunwari siyang natulog.
Habang “natutulog” siya, isa-isang pumasok ang mga empleyado sa conference room.
May ilang napatawa nang mahina.
“Grabe, tulog na naman si tanda.”
“Kung hindi lang ‘yan may-ari, matagal na ‘yan pinagretiro.”
“Hayaan niyo na. At least hindi siya sagabal sa meeting.”
Bawat salitang iyon ay malinaw na malinaw sa pandinig ni Don Vicente.
Mas masakit pa sa anumang insulto ang malamig na pagwawalang-bahala.
Hindi siya kumibo. Hindi siya gumalaw.
Gusto niyang marinig ang totoo.
Makalipas ang ilang minuto, may pumasok na isang babae.
Siya si Aling Rosa—isang janitress. Mahigit sampung taon na siyang naglilinis ng mga opisina sa gusaling iyon. Tahimik. Walang reklamo. Halos walang nakakakilala sa pangalan niya.
May dala siyang mop at timba.
Huminto siya nang makita ang matandang lalaki sa sofa.
Lumapit siya nang dahan-dahan.
Tiningnan niya ang mukha nito—maputla, tila giniginaw.
Hindi siya tumawa.
Hindi siya nagbiro.
Hindi siya nagkomento.
Sa halip, inalis niya ang suot niyang manipis na jacket at maingat na inilagay ito sa balikat ng matanda.
Tapos, halos pabulong niyang sinabi:
“Tatanda na po kayo… malamig po dito. Baka magkasakit kayo.”
Pinatay niya ang isang ilaw para hindi masilaw ang mata ng matanda, inayos ang kurtina, at tahimik na lumabas ng silid.
Sa sandaling iyon, may mainit na patak ang gumulong sa gilid ng mata ni Don Vicente.
Luha.
Hindi dahil nasaktan siya—
Kundi dahil unang beses sa mahabang panahon, may nakakita sa kanya bilang tao… hindi bilang bilyonaryo.
Kinabukasan, ipinatawag ni Don Vicente ang lahat ng empleyado.
Buong kumpanya ang naroon—mga executive, manager, staff, at pati mga utility workers.
Tumayo siya sa harap, tuwid ang likod, malinaw ang boses.
“Kahapon,” sabi niya, “nagkunwari akong natutulog.”
Nagbulungan ang lahat.
“Narinig ko ang bawat salita,” patuloy niya.
“At nakita ko ang bawat kilos.”
Tumahimik ang buong hall.
Pagkatapos, binanggit niya ang isang pangalan.
“Aling Rosa. Maaari po bang lumapit kayo rito?”
Nanginig ang kamay ni Aling Rosa. Akala niya ay may nagawa siyang mali.
Lumapit siya, nakayuko, halos hindi makatingin sa harap.
Kinuha ni Don Vicente ang jacket na inilagay niya noon at inangat ito.
“Ang babaeng ito,” sabi niya, “ang nagpaalala sa akin kung ano ang tunay na halaga ng tao.”
Tumingin siya sa lahat.
“Hindi siya nagtanong kung sino ako. Hindi niya inisip kung mayaman ako o mahirap. Nakita lang niya ang isang matandang maaaring ginawin.”
Huminga siya nang malalim.
“Sa kumpanyang ito, ang respeto ay hindi ibinibigay sa titulo—ibinibigay ito sa pagkatao.”
Ipinahayag niya ang desisyon:
Si Aling Rosa ay itatalaga bilang Employee Welfare Supervisor, may regular na sahod, benepisyo, at boses sa pamunuan.
Nagulat ang lahat.
May mga yumuko sa hiya.
May mga napaluha.
May mga natahimik.
Sa araw na iyon, may isang bilyonaryong muling natutong maging tao.
At may isang janitress na napatunayang ang kabutihang-loob ay mas mahalaga pa sa anumang posisyon.
