NAGKUNWARI AKONG TULOG PARA SUBUKIN ANG MGA TAO SA PALIGID KO… PERO ANG NASAKSIHAN KO AY ANG KABUTIHANG NAGPABAGO SA BUONG PAGKATAO KO
Ako si Samuel Alonzo—isang m ahas e d t hi y.
Sa mata ng mundo, ako ang lalaking may lahat: pera, kapangyarihan, pangalan. May kumpanya akong umaabot hanggang ibang bansa, may mansyong mas malaki pa sa hotel, at may mga empleyadong handang sumunod sa bawat utos ko.
Pero sa kabila ng lahat ng ‘yon, may isang bagay akong hindi kailanman naging sigurado:
Totoo ba ang respeto nila sa akin… o pera ko lang ang iginagalang nila?
ANG LALAKING WALANG MAPAGKATIWALAAN
Mula nang mamatay ang asawa ko, naging malamig ako.
Mas naging tahimik. Mas naging mapagmatyag.
Sa negosyo, natutunan kong huwag basta magtiwala. Maraming ngumiti sa harap ko—pero may kutsilyo sa likod.
Kaya isang gabi, habang nakahiga ako sa kwarto ko sa ikalawang palapag ng mansyon, pumasok sa isip ko ang isang ideyang kahit ako’y nagulat:
Magpapanggap akong natutulog.
Hindi simpleng idlip.
Kundi yung tipong akala ng lahat… wala na akong malay.
Gusto kong makita kung sino talaga sila kapag iniisip nilang wala na akong pakinabang.
ANG SIMULASYON
Pinatawag ko ang personal na doktor ko.
“Dok,” sabi ko, “gusto kong magkunwari na may bigla akong atake—pero stable. Sabihin mo sa staff na mahimbing akong tulog at bawal gambalain.”
Nag-alinlangan siya.
“Sir, delikado po ‘yan.”
Ngumiti ako nang malamig.
“Mas delikado ang mabuhay sa kasinungalingan.”
Sumang-ayon siya sa huli.
Kinabukasan, ipinakalat ang balita:
“Nakatulog nang mahimbing si Sir Samuel matapos biglang manghina.”
May mga nurse sa labas.
May guard sa pinto.
At sa loob ng kwarto… ako, gising ang isip, nakapikit ang mata, nakikinig sa bawat yabag.
ANG MGA UNANG NAGLAPIT
Isa-isang pumasok ang mga empleyado.
May manager na bumuntong-hininga.
“Kung sakaling… alam niyo na… sino kaya papalit?”
May isa pang bulong:
“Sayang. Pero at least secured na ‘yung mana.”
Parang may dinurog sa dibdib ko.
Ganito pala ang iniisip nila kapag wala na ako.
May ilan pang pumasok—nagkunwaring nagdasal, pero halata ang pagtingin sa paligid, parang may hinahanap.
Gusto kong bumangon.
Gusto kong sumigaw.
Pero pinigilan ko ang sarili ko.
Hindi pa tapos ang pagsubok.
ANG HULING PUMASOK
Bandang hatinggabi na, tahimik na ang mansyon.
May marahang kumatok.
Isang boses na pamilyar—mahina, may pag-aalinlangan.
“Sir…?”
Si Mila.
Isang simpleng empleyada sa kusina. Tahimik. Walang reklamo. Halos hindi ko napapansin sa araw-araw.
Pumasok siya nang dahan-dahan. May hawak siyang maliit na tray—may mainit na tsaa at basang bimpo.
Lumapit siya sa kama ko.
“Sir Samuel,” pabulong niyang sabi, “alam kong tulog kayo… pero baka po giniginaw kayo.”
Pinunasan niya ang noo ko.
Dahan-dahan. Maingat. Parang takot na makagambala.
At pagkatapos… umupo siya sa sahig sa tabi ng kama ko.
ANG PANALANGIN NA HINDI KO INASAHAN
“Diyos ko,” bulong niya, nanginginig ang boses, “hindi ko po alam kung ano ang gagawin ko kung mawala siya.”
Nanikip ang dibdib ko.
“Hindi po siya perpekto,” patuloy niya, “pero siya po ang nagbigay sa akin ng trabaho noong wala nang tumanggap sa akin.”
Humagulgol siya.
“Sir… kayo lang po ang naniniwala na may halaga pa ako kahit hindi ako nakapagtapos.”
May luha ang pumikit kong mata—pero pinigilan kong pumatak.
“Kung magigising pa po kayo… pangako, mas pagsisipagan ko pa ang trabaho ko. Hindi para sa pera… kundi dahil karapat-dapat po kayong alagaan.”
Tumayo siya, inayos ang kumot ko, at bago lumabas—
hinawakan niya ang kamay ko.
Mahigpit. Totoo. Walang hinihingi.
At saka niya sinabi ang salitang tuluyang bumasag sa pader ng puso ko:
“Salamat po… sa pagiging mabuti kahit pagod na kayo.”
ANG PAGGISING
Hindi ko na kinaya.
Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko.
Napaatras siya, nanlaki ang mata.
“S-Sir?! Gising po kayo?!”
Umupo ako. Nanginginig.
“Mila,” sabi ko, paos ang boses, “narinig ko ang lahat.”
Napaiyak siya agad.
“Pasensya na po—hindi ko po sinasadya—”
Tumayo ako at niyakap siya.
Isang yakap na matagal ko nang hindi ginagawa.
“Hindi,” sabi ko. “Ako ang dapat humingi ng tawad.”
Nagulat siya.
“Sa dami ng taong pinagkatiwalaan ko,” patuloy ko, “ikaw lang ang nagpakita ng pusong hindi ko kayang bilhin.”
ANG ARAW NA NAGBAGO ANG LAHAT
Kinabukasan, tinipon ko ang buong staff.
Walang galit. Walang sigaw.
May desisyon lang.
Ang mga taong walang pakialam… tinanggal ko.
Ang mga taong nandiyan lang para sa pera… pinaalis ko.
At sa harap ng lahat, tinawag ko si Mila.
“Mula ngayon,” sabi ko, “ikaw ang magiging personal assistant ko.”
Napaiyak siya.
“At higit pa doon,” dugtong ko, “gusto kong pondohan ang pag-aaral mo.”
Tahimik ang lahat.
“Dahil sa mundong puno ng plastik na ngiti,” sabi ko, “ang puso ang pinakamahalagang kwalipikasyon.”
EPILOGO
Ngayon, hindi na ako natatakot matulog.
Hindi na ako natatakot mawalan ng kapangyarihan.
Dahil alam ko—
may mga taong mananatili kahit wala na akong maibigay.
At minsan,
ang pinakamalaking aral sa buhay…
matutunan mong ipikit ang mata—para makita kung sino talaga ang may puso.
