“NAG-RESIGN AKO PARA ALAAGAAN ANG ASAWANG MAY MALUBHANG SAKIT — BINIGYAN AKO NG BOSS KO NG $7,000. PERO ILANG MINUTO LANG ANG LUMIPAS, MAY MGA PULIS NA BUMABA SA BUS… AT DOON KO NALAMAN ANG KATOTOHANAN.”
Ako si Lara, 34 taong gulang, dating accounting assistant sa isang maliit na kumpanya sa Quezon City.
Tahimik lang ang buhay ko — trabaho, bahay, pagmamahal sa asawa kong si Marco, na isang construction worker.
Simple lang ang pangarap ko: mabuhay nang payapa, mahawakan ang kamay ng asawa ko tuwing gabi, at magising sa mundo na hindi ganoon kabigat.
Pero isang araw, bigla na lang bumagsak si Marco sa trabaho.
Liver failure.
Malubha.
At hindi na siya makapagtrabaho.
Sa loob ng dalawang linggo, bumaba siya mula sa 160 lbs tungong 110.
Nanginginig tuwing umiinom ng tubig.
At bawat gabing ramdam niya ang hirap, ako ang sumisigaw sa unan para hindi niya marinig ang sakit ko.
Nang sinabi ng doktor na kailangan niya ng tao sa tabi niya araw at gabi,
nagdesisyon akong tumigil sa trabaho.
Hindi ko alam paano kami mabubuhay, pero mas hindi ko kayang mawala ang asawa ko.
ANG ARAW NG PAGPAPAALAM KO SA TRABAHO
Pagdating ko sa opisina, humarap ako sa boss kong si Mr. Toledo.
Matanda na siya, suplado, at halos walang ngiti.
Pero nang sabihin ko ang dahilan kung bakit ako magre-resign, napatingin siya sa sahig.
“Lara… kung kaya kong pigilan ka, pipigilan ko. Pero mas kailangan ka ng asawa mo.”
Inabot niya ang sobre.
Makapal. Mabigat.
“Hindi ito part ng separation pay mo. Regalo ko lang.
Huwag kang magpasalamat. Gamitin mo sa ospital.”
Pagbukas ko, $7,000 ang laman.
Halos mapaupo ako sa pagkagulat.
“Sir… hindi ko po ito kayang tanggapin—”
“Tumanggap ka. Hindi dahil kaawa-awa ka,
kundi dahil may taong mahal ka na kailangan mong iligtas.”
Umiiyak akong lumabas ng building.
Nakatayo ako sa may kanto, yakap ang sobre, habang hinihingan ang langit ng konting pahinga.
At doon…
doon dumating ang bus.
ANG PAGBABA NG MGA PULIS
Huminto sa harap ko ang bus, at bumukas ang pinto.
Tatlong pulis ang bumaba.
Seryoso ang mukha, hawak ang papel,
at lumapit sila diretso… sa akin.
“Ma’am, kayo po ba si Lara Santiago?”
Nanlamig ang kamay ko.
“O-opo…”
Inabot ng isa ang dokumento.
“May kailangan po kayong malaman.
Tungkol po sa perang hawak niyo.”
Parang huminto ang mundo.
Kinabahan ako, halos hindi makahinga.
“Ma’am… ang perang $7,000 na binigay sa inyo ng employer ninyo…”
“…ay pera ng asawa ninyo.”
Natigilan ako.
“Ano pong ibig ninyong sabihin?”
Huminga nang malalim ang pulis.
“Ma’am, bago siya maospital,
lumapit ang asawa niyo sa kumpanya ninyo.
Nagpatulong siya kay Mr. Toledo na kumuha ng cash advance para sa ‘future expenses.’
Pero sinabi niyang…”
Bumaba ang boses ng pulis —
tila nahihirapang sabihin ang kasunod.
“…kung sakaling hindi siya mabuhay, ibigay ito sa inyo bilang huling regalo.”
Napatakip ako ng bibig.
Tuluyang bumigay ang tuhod ko.
Umiiyak ako, hawak ang dibdib,
habang pinipilit intindihin ang bigat ng katotohanan.
“Bakit… bakit hindi niya sinabi sa akin?
Bakit kailangan niya pang pagdaanan ito nang mag-isa?”
Lumapit ang babaeng pulis.
Hinawakan niya ang balikat ko.
“Ma’am… minsan ang mga taong pinakamalapit sa atin,
sila pa ang ayaw magpabigat sa atin.”
ANG TALAGANG NAGANAP
Dinala ako ng mga pulis sa ospital.
Doon, sinabi nila sa akin ang buong kwento:
Si Marco…
habang naghihintay ng resulta ng tests,
tumawag kay Mr. Toledo at sinabing:
“Sir, kung hindi ako umabot, pakisabi kay Lara na huwag siyang matakot.
Sabihin mo sa kanya…
hindi ko siya iiwan nang walang laban.”
Kaya pala galit na galit siya noon nang sinabi kong magre-resign ako.
Kaya pala laging pilit ang ngiti niya.
Kaya pala hindi niya ako hinayaang mag-alala tungkol sa pera.
Sa huling linggo ng lakas niya,
hinanda na pala niya ang laban ko… kahit alam niyang wala nang laban para sa kanya.
HINDI KO MAKAKALIMUTAN ANG HAPONG IYON
Pagpasok ko sa kwarto niya, nakahiga siya, mahina, halos walang boses.
Pero nang makita niya ako, ngumiti siya nang marahan.
“Love… nakuha mo ba?”
“Oo… Marco. Nakuha ko.”
“Buti naman…
ayoko kasing wala kang pangbiling gamot…”
Humawak ako sa kamay niya.
“Marco… bakit hindi mo sinabi?”
Ngumiti siya — ‘yung ngiti niya na lagi kong gustong makita.
“Kasi… pag mahal mo ang isang tao…
hindi mo siya papahirapan.
Kahit ikaw na ang nahihirapan.”
At iyon ang huling gabing kinausap niya ako nang malinaw.
ANG PAGBABAGO SA BUHAY KO
Hindi ko alam kung paano ako nabuhay pagkatapos ng pagkawala niya.
Pero ang isang bagay, malinaw:
ang $7,000 niya ang naging dahilan para mabuhay ako —
pero ang pagmamahal niya ang naging dahilan para magpatuloy ako.
Kinuha ko ang perang iyon,
at binuksan ko ang maliit na home-care service para sa mga maysakit na walang nag-aalaga.
Tinawag ko itong:
“Marco’s Hands.”
Dahil ang kamay niya…
siya ang nagligtas sa akin sa buhay na akala ko’y tapos na.
