NAG-ALOK NG TIRANG PAGKAIN ANG MILYONARYA SA DALAWANG PULUBING KAMBAL, PERO NANG MAKITA NIYA ANG PEKLAT SA LEEG NG ISA, NAPALUHOD SIYA AT HUMAGULGOL
Kilala sa buong Makati si Donya Esmeralda bilang ang “Reyna ng Yelo.” Sa edad na singkwenta, pag-aari niya ang pinakamalalaking hotel sa bansa. Siya ay palaging nakasuot ng mamahaling itim na bestida, puno ng diyamante ang leeg, at hindi ngumingiti. Sabi ng mga empleyado niya, mas malamig pa ang puso niya kaysa sa aircon ng opisina niya.
Isang gabi, kumakain si Donya Esmeralda nang mag-isa sa al fresco area ng isang mamahaling restaurant. Puno ang mesa niya ng steak, lobster, at mamahaling wine, pero ni isa doon ay halos hindi niya ginalaw. Nakatulala lang siya sa kawalan. Ito ang gabi ng anibersaryo ng pagkawala ng kanyang kaisa-isang anak na si Rafael, na pinalayas niya sampung taon na ang nakakaraan dahil pinili nitong pakasalan ang isang mahirap na babae kaysa sa ipinagkasundo niyang heredera.
Habang hinihiwa niya ang steak, narinig niya ang sigaw ng waiter.
“Hoy! Kayong dalawang bata! Layas! Bawal ang pulubi dito! Ang babaho niyo!”
Napatingin si Esmeralda. Dalawang batang lalaki, kambal, ang nakatayo sa gilid ng railing. Ang kanilang mga damit ay punit-punit, ang kanilang mga paa ay walang sapin at puno ng putik. Payat na payat sila at nanginginig sa gutom.
Akmang itutulak na ng waiter ang mga bata nang magsalita si Esmeralda. Ang boses niya ay mababa pero puno ng awtoridad.
“Huwag mong hawakan ang mga bata.”
Natigilan ang waiter. “Pero Ma’am Donya, baka po istorbohin kayo—”
“Sinabi kong huwag mong hawakan,” ulit ni Esmeralda. Senenyasan niya ang kambal. “Lumapit kayo.”
Dahan-dahang lumapit ang dalawang bata. Takot na takot sila. Magkahawak-kamay sila nang mahigpit, tila pinoprotektahan ang isa’t isa. Nang makalapit sila sa mesa, naamoy ni Esmeralda ang amoy ng kalsada sa kanila, pero hindi siya nagtakip ng ilong. Tinitigan niya ang mga mukha nila. May pamilyar sa mga mata ng mga batang ito.
“A-ano ang kailangan niyo?” tanong ni Esmeralda, medyo mas malumanay kaysa sa karaniwan.
Ang isa sa kambal, yung medyo mas matangkad, ay nagsalita. Ang boses niya ay garalgal.
“Señora… pwede po bang makahingi ng kaunting pagkain? Kahit yung tira niyo na lang po. Dalawang araw na pong hindi kumakain ang kapatid ko. Ibibigay ko na lang po sa kanya lahat, kahit huwag na ako.”
Parang kinurot ang puso ni Esmeralda. Tiningnan niya ang kapatid nito na nakayuko lang at namumutla.
“Maupo kayo,” utos ni Esmeralda.
“Po?” gulat na tanong ng bata.
“Sabi ko maupo kayo. Waiter! Bigyan sila ng menu. Ibigay niyo ang lahat ng gusto nila.”
Nagulat ang buong restaurant. Ang masungit na Donya Esmeralda, pinakakain ang mga pulubi sa kanyang mesa?
Nang dumating ang pagkain—fried chicken, spaghetti, burger—halos hindi makapaniwala ang mga bata. Nagsimula silang kumain nang mabilis, gamit ang kanilang mga kamay.
“Dahan-dahan,” sabi ni Esmeralda habang pinapanood sila. “Walang aagaw niyan.”
Habang kumakain sila, napansin ni Esmeralda ang isang bagay. Ang batang tahimik ay inalis ang buhok na nakatakip sa kanyang leeg dahil sa init ng sopas.
Tumigil ang mundo ni Esmeralda.
Sa leeg ng bata, may isang birthmark na hugis star.
Nabitawan ni Esmeralda ang kanyang baso ng wine. Basag!
Ang birthmark na iyon… iyon din ang birthmark ng kanyang anak na si Rafael. Isang pambihirang marka na namamana sa pamilya nila.
Nanginginig ang kamay na hinawakan ni Esmeralda ang braso ng bata. “Iho… anong pangalan mo? Sino ang tatay mo?”
Natakot ang bata at akmang aatras, pero sumagot ang kapatid niya.
“Si Bimbo po ‘yan. Ako si Bombo. Pero sabi ni Tatay bago siya namatay, ang tunay daw naming pangalan ay Rafael Jr. at Gabriel.”
“R-Rafael?” bulong ni Esmeralda, tumutulo na ang luha. “Nasaan… nasaan ang Tatay niyo?”
Yumuko ang bata. “Wala na po. Namatay po sina Nanay at Tatay sa sunog sa Tondo noong nakaraang buwan. Wala po kaming malapitan. Sabi ni Tatay, may lola daw kami na mayaman, pero huwag daw kaming lalapit kasi galit daw siya sa amin.”
Napahagulgol si Donya Esmeralda sa gitna ng restaurant. Ang “Reyna ng Yelo” ay natunaw sa harap ng lahat.
Ang mga batang ito… ang mga pulubing humihingi ng tirang pagkain sa kanya… ay ang kanyang mga apo. Ang dugo at laman ng anak na itinakwil niya dahil sa pride.
“Hindi…” iyak ni Esmeralda, niyakap nang mahigpit ang dalawang bata na puno ng grasa ang bibig. “Hindi ako galit. Patawarin niyo ako. Patawarin niyo si Lola.”
Hindi naintindihan ng mga bata ang nangyayari, pero naramdaman nila ang higpit ng yakap ng babae. Isang yakap na matagal na nilang hinahanap mula noong naulila sila.
Sa gabing iyon, hindi umuwi ang mga bata sa lansangan. Umuwi sila sa mansyon ni Esmeralda.
Simula noon, nagbago si Donya Esmeralda. Nawala ang kanyang sungit. Ang kanyang kayamanan ay hindi na lang para sa sarili, kundi para sa kanyang mga apo. Ibinigay niya ang lahat para sa kanila—ang pagmamahal na ipinagkait niya sa kanyang anak noon.
Natutunan niya sa pinakamasakit na paraan na ang tunay na yaman ay hindi ang pagkain sa mesa o ang pera sa bangko, kundi ang pamilyang handang magpatawad at magmahal, kahit gaano pa karumi ang iyong nakaraan.
