“MINAHAL KO SIYA NOON PERO BINASTA AKO DAHIL MAHIRAP—NGAYON NA ISA NA AKONG MAHASEDTHI, NAKITA KO SIYA ULIT… NAGLILINIS NG OPISINA KO.”
Ako si Evan, 29.
Isang lalaking minsan nang itinapon,
nilait, at sinabing “wala kang mararating.”
At ang babaeng nagsabi noon?
Si Lara — ang unang pag-ibig ko,
ang babaeng akala kong makakasama ko habang buhay.
Pero noong ako’y 19,
may dala akong bulaklak at kaunting tapang nang umamin ako sa kanya.
Ang sagot niya?
“Evan… mabait ka.
Pero hindi kita gusto.
Ayokong makipagrelasyon sa lalaking walang pangarap… at walang pera.”
Parang may humugot ng kaluluwa ko.
Pero tinanggap ko.
Nanahimik.
Lumayo.
At doon nagsimula ang pagbabago ko.
ANG PAGBALIK NA MAY BAGYO
Sampung taon ang lumipas.
Ako na ngayon ang CEO ng Arden Technologies,
isang kumpanya na nagsimula sa maliit na garage,
ngayon ay multi-million.
Wala nang nakakaalala sa akin na mahirap ako noon.
Ako na ang taong kinakatok ng investors.
Ako na ang tinitingalang bataan ng industriya.
Akala ko tapos na ang lahat.
Akala ko nakalimot na ako sa nakaraan.
Hanggang dumating ang isang gabi
na pinabalik ko ang staff para sa emergency meeting.
Pagpasok ko sa conference room,
may isang babaeng nakaluhod sa sahig,
nagwawalis, nagbubura ng mesa…
Naka-tshirt.
Naka-maong.
Nakapigtail.
At nang tumingin siya sa akin—
parang huminto ang oras.
Si Lara.
ANG BABAENG TINAWANAN ANG MAHIRAP… NGAYON NAGLILINIS NG OPISINA NIYA
Hindi niya agad ako nakilala.
Pero ako?
Hindi ko malilimutan ang mukha niya kahit ilang dekada pa.
“Sir, pasensya na… matatapos na ako.
Huwag po kayong madulas sa tubig.”
Umiling ako.
“Ikaw si Lara… ’di ba?”
Tumigil ang kamay niya.
Napatingin siya.
At nang tuluyan niyang makilala ako—
namutla siya, literal.
“E-Evan?”
Tumango ako.
Nanginginig ang kamay niya,
parang gusto niyang tumakbo palabas ng building.
“Pasensya na… hindi ko alam na dito ka nagtatrabaho.
Kung gusto mo, hihilingin ko sa supervisor na ilipat ako—”
“Hindi mo kailangan umalis.”
Pero ang totoo?
Ang dibdib ko… rumaragasa.
Hindi ko alam kung galit, sakit, o awa.
ANG KATOTOHANANG HINDI KO INASAHAN
Sa mga sumunod na araw,
nakikita ko siyang tahimik na naglilinis,
nagpapasan ng mabibigat na gamit,
nagpapakintab ng sahig habang inuulan ng mga reklamo ng ibang employees.
Pero isang gabi,
nahulog ang wallet niya habang naglilinis.
At lumabas ang isang picture…
Picture ng bata.
Mga 6 years old.
May hawak na inhaler.
May oxygen tube sa ilong.
Nakangiti kahit payat at maputla.
At sa likod ng picture:
“Para kay Mommy — Love, Aiden.”
Nilapitan ko siya.
“Lara… anak mo?”
Napatigil siya.
Tumulo ang luha niya bigla, hindi niya napigilan.
“Oo… may asthma siya.
Malala.
Kailangan ko magtrabaho kahit gabi.
Mag-isa ko siyang inaalagaan.”
Tumayo ako.
Hindi ako nakapagsalita.
Siya, na minsan naging mapagmataas,
ngayon nakayuko, durog, pagod, nanginginig.
“Evan…
pasensya ka na sa lahat ng sinabi ko noon.
Kung alam ko lang…”
Naputol ang boses niya.
ANG PAGBABAGO NG PUSO
Sa unang pagkakataon,
hindi ko naramdaman ang galit.
Ang nakita ko ay isang ina,
hindi ang babaeng nanakit sa akin.
Kaya tinanong ko:
“Lara, tinatanggap ka ba nila dito nang maayos?”
Pumikit siya.
Tumulo ang isa pang luha.
“Hindi.
Pero kailangan ko ang trabaho.
Wala na akong ibang pagpipilian.”
At doon, tumama sa akin ang bigat ng sampung taon.
Ako na ang may kapangyarihan.
Ako na ang may hawak ng desisyon.
At ngayon… ako rin ang tanging taong makakatulong.
ANG ARAW NA BINAGO ANG BUHAY NIYA
Kinabukasan,
tinawag ko siya sa office ko.
Nanginginig siyang pumasok,
akala niya tatanggalin ko siya.
Pero inilapag ko sa mesa ang tatlong bagay:
-
Scholarship approval para kay Aiden.
-
Medical sponsorship para sa asthma treatment.
-
Employment contract — full-time admin assistant, mas mataas na sahod, day shift.
Hindi siya nakapagsalita.
Ni hindi makahinga.
“Evan… bakit?”
Tumingin ako sa kanya.
Diretso.
Totoo.
“Dahil kahit anong nangyari noon…
hindi ko kayang pabayaan ka ngayon.”
Umiyak siya.
Pagod na pagod, pero may pag-asa.
May kaningningan muli ang mata niyang matagal nang namatay.
EPILOGO — ANG PAG-IBIG NA HINDI NAGMAMALAKI
Lumipas ang ilang buwan.
Si Lara, masaya sa trabaho.
Si Aiden, gumaling.
At ako…
araw-araw, mas lalo ko siyang nakikita bilang tao, hindi bilang babae na nanakit noon.
Isang gabi, habang inaasikaso niya ang files sa office ko,
mahina siyang nagsabi:
“Evan…
kung hindi mo ako matutunan mahalin…
salamat pa rin sa lahat.”
Hinawakan ko ang kamay niyang nanginginig.
“Mali ka, Lara.”
“Matagal na kitang natutunang mahalin…
noon pa man.”
At doon,
sa gitna ng tahimik na opisina,
sa babaeng minsang tumanggi sa akin,
sa babaeng ngayon nagpupursigi para mabuhay—
Natagpuan ko ulit ang puso ko.
At sa pagkakataong ito,
hindi ko na hinayaang mahulog siya sa lupa.
