“MAHAL KO SIYA, PERO SA ARAW NG KASAL NIYA, AKO LANG ANG NAKATAYO SA LIKOD NG KAMERA.”
Ang pangalan niya ay Elian Cruz —
isang tahimik, mabait, at simpleng lalaki na naninirahan sa isang probinsya sa Batangas.
Lumaki siya sa malaking pamilya ng mga Cruz at mga Villareal —
magkakamag-anak, magkaibigan, magkalapit sa bawat okasyon.
At doon niya nakilala ang babaeng hindi niya akalaing magiging dahilan ng kanyang pinakamalalim na sakit — Mara Villareal.
Mula pagkabata, magkasama na silang dalawa.
Naglalaro sa tabing-ilog, kumakain ng mangga, nagtatawanan habang nagtatago sa ilalim ng puno.
Ngunit habang lumalaki, nagbago ang lahat.
Ang tawanan ay naging titigan,
at ang pagiging magkaibigan ay naging pag-ibig na bawal ipagsigawan.
ANG PAGMAMAHAL NA WALANG KARAPATAN
Si Mara ang babaeng perpekto sa mata ni Elian.
Mabait, matalino, at may ngiting kayang magpahinto ng mundo.
Ngunit siya — isang ordinaryong lalaki lang.
Anak ng karaniwang magsasaka, walang kayamanan, walang titulo,
samantalang si Mara ay anak ng isa sa mga respetadong pamilya sa kanilang lugar.
Isang gabi, habang naglalakad sila sa kalsadang madilim,
nagkalakas-loob si Elian.
“Mara…”
“Hmm?”
“Kung sakaling isang araw, magkaroon ako ng pagkakataon…
gusto kong malaman mong—mahal kita.”
Tahimik si Mara.
Tanging ihip ng hangin lang ang narinig.
Ngunit nginitian siya nito, at dahan-dahang hinawakan ang kamay niya.
“Elian… minsan hindi lahat ng puso pwedeng piliin kung sino ang dapat nitong mahalin.”
At doon nagsimula ang katahimikan na sumira sa pagitan nila.
ANG BALITANG NAGPASIRA NG MUNDO NIYA
Pagkalipas ng ilang buwan,
tinawag siya ng ina habang nag-aayos ng gamit sa likod ng bahay.
“Anak, may balita ka na ba? Ikakasal na si Mara.”
Natigil si Elian.
Parang biglang nawala ang hangin sa paligid.
“Kanino?”
“Kay Marco… ‘yung pinsan mong anak ni Tito Ruben. Sa anak ng mga Villareal.”
Marco —
ang pinsang sabay niyang lumaki,
ang laging itinataas ng pamilya bilang “tagapagmana.”
At si Mara, ang babaeng minahal niya nang buong puso…
ngayon ay magiging asawa ng taong iyon.
Hindi siya umiyak.
Ngunit sa gabing iyon,
habang mag-isa sa ilalim ng buwan,
narinig ng hangin ang mga salitang pilit niyang nilulunok:
“Panginoon… kung ito ang paraan para maging masaya siya,
tatanggapin ko… kahit ako ang masaktan.”
ANG ARAW NG KASAL
Dumating ang araw ng kasal.
Ang simbahan ay puno ng bulaklak at musika.
Ang lahat ay nakangiti — maliban sa isang lalaki sa likod ng kamera.
Si Elian, na ngayo’y naging freelance photographer,
ang kinuha para magkuha ng larawan sa kasal ng babaeng minahal niya.
Ironiya ng tadhana —
hawak niya ang lente na nakatutok sa babaeng pinangarap niyang pakasalan.
Habang naglalakad si Mara sa gitna ng aisle,
nakatingin siya sa kanya sa pamamagitan ng lente.
Ngunit sa bawat click ng camera,
parang pinipilas ang puso niya nang dahan-dahan.
Nang magsalita ang pari —
“Tinatanong kita, Marco…
tatanggapin mo ba si Mara bilang iyong asawa?”
“Opo, Father.”
At nang bumaling ang pari kay Mara —
“At ikaw, Mara?”
Sandaling natigilan ang babae.
Lumingon siya — at sa gitna ng mga tao,
nagtama ang kanilang mga mata ni Elian.
Isang titig na puno ng mga salitang hindi kailanman nasabi.
“Opo, Father…”
At doon, bumagsak ang luha sa pisngi ni Elian,
habang patuloy na pinipindot ang shutter ng kamera —
para maitago sa bawat larawan ang sakit ng isang pusong sumuko.
ANG LIHAM NA HINDI NAIPADALA
Pagkalipas ng kasal, umalis si Elian patungong Maynila.
Hindi na siya nagpaalam, hindi na rin siya bumalik sa baryo.
Ngunit sa kanyang bulsa, dala niya ang isang sulat na hindi kailanman naipadala kay Mara.
“Mara,
Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kung gaano kita minahal.
Hindi ako naghangad ng yaman, o pangalan,
gusto ko lang sana maging dahilan ng ngiti mo.
Pero siguro, hindi ako ang taong para diyan.
Kaya kung sakaling makita mo ‘tong sulat na ‘to,
gusto ko lang malaman mong, kahit kailan,
hindi ako nagsisisi na ikaw ang minahal ko.”
ANG PAGKIKITA PAGKALIPAS NG PANAHON
Sampung taon ang lumipas.
Isa nang kilalang photographer si Elian,
gumagawa ng mga dokumentaryo tungkol sa pag-ibig at buhay sa probinsya.
Isang araw, habang nag-cover ng charity event,
may babaeng lumapit sa kanya.
Nakasuot ng simpleng damit, bitbit ang batang babae.
“Elian…”
Paglingon niya, si Mara iyon.
May luha sa mata, ngunit may ngiti rin sa labi.
“Narinig ko, tumutulong ka na sa mga batang ulila.
Gusto ko lang sabihin, proud ako sa’yo.”
Ngumiti siya, kahit nanginginig ang kamay.
“Kumusta si Marco?”
“Wala na siya… tatlong taon na.”
Tahimik.
Tanging huni ng mga ibon at hangin lang ang narinig.
“Alam mo, Elian,” sabi ni Mara, “noong araw ng kasal ko,
akala ko hindi mo alam — pero nakita ko,
habang pinipindot mo ang camera, umiiyak ka.”
“Alam ko.”
“At gusto kong sabihin na… salamat.
Kasi kahit ako ang dahilan ng sakit mo,
ikaw pa rin ang taong nagpapaalala sa akin kung ano ang tunay na pagmamahal.”
Ngumiti si Elian, pinunasan ang luha.
“Mara, minsan hindi kailangan nating maging magkasama
para ipakita kung gaano kalalim ang pag-ibig natin.
Basta masaya ka, sapat na sa akin.”
EPILOGO
Pagkatapos ng pagkikita nilang iyon,
ipininta ni Elian ang larawan ni Mara at ng anak nito,
nilagyan niya ng pamagat:
“Ang Babaeng Minahal Ko, Kahit Hindi Ko Siya Naging Akin.”
Ibinenta niya ang painting sa isang auction,
at ang nalikom na pera ay ginamit niya sa pagpatayo ng isang paaralan para sa mga batang walang kakayahan.
Sa dingding ng paaralan, nakasulat:
“Ang tunay na pag-ibig ay hindi palaging tungkol sa pag-angkin —
minsan, ito ay ang kakayahang magpalaya.”
💔 Moral ng Kwento:
Hindi lahat ng pag-ibig ay dapat magtapos sa “tayo.”
Minsan, ang pinakamaganda sa lahat ng pag-ibig
ay ‘yung natutong magmahal nang walang hinihingi, at nagpaalam nang may pagpapatawad.
