LIMANG TAON NIYANG NILAMPASAN ANG PAGHIHIRAP KO—NGAYON, SA ARAW NG KASAL NIYA, AKO ANG BABAE NA HINDI NIYA INASAHAN NA BABALIK SA PARAANG PINAKA-MASAKIT SA KANYA
Ako si Althea, 30 anyos.
At ang kwentong ito…
hindi tungkol sa paghihiganti—
kundi tungkol sa isang babae na minsang ibinagsak,
pero mas mataas ang pagbalik kaysa sa sinumang nagtulak sa kanya pababa.
LIMANG TAON ANG NAKARAAN—LIMANG TAON NG KADILIMAN
Nang sabihan ko siya:
“Love… buntis ako.”
Akala ko yayakapin niya ako.
Akala ko matutuwa.
Akala ko pamilya na kami.
Pero ang ginawa niya—
yun ang sugat na hanggang ngayon ay may peklat.
“Althea… ayoko.
Hindi ko ‘yan gusto.
Hindi panahon.
Pahirap ka.”
Pumutok ang puso ko.
“Pero… asawa mo ‘ko.”
Tumingin siya sa akin nang malamig:
“Hindi na.
Hindi ko kailangan ang babaeng pabigat.”
At sa gabing umuulan…
sa gabing nanginginig ang tuhod ko…
sa gabing bagong buhay ang nasa sinapupunan ko—
iniwan niya ako.
Iniwan niya kami.
Ni walang paglingon.
Ni walang sorry.
Ni walang takot.
ANG PAGBUBUNTIS KO NA WALANG KASANGGA
Nang malaman kong twins ang dinadala ko—
hindi ako humagulgol dahil sa hirap.
Humagulgol ako dahil may dalawang batang
walang ama,
walang pangalan,
walang tahanan.
Pinagsabay ko ang trabaho, pagdudugtong ng buhay,
at paglaban sa depresyong halos pumatay sa akin.
Pero may isang bagay na never kong ginawa:
Hindi ko sila sinisi.
Hindi ko sila kinalimutan.
Hindi ko sila pinabayaan.
At sa loob ng limang taon—
mula bangketa
hanggang maliit na apartment
hanggang unang negosyo
hanggang sa naging kumpanya ko—
kami ng mga anak ko ang nagtayo ng buhay mula sa abo.
ANG IMBITASYON NA NAGPASABOG NG DUGO KO
Isang araw, may liham akong natanggap.
Galing sa kanya.
“Inaanyayahan kita sa kasal ko.
Para makita mo kung ano ang na-miss mo.”
Akala niya ba?
Dudurog ako?
Manghihina?
Iyakan ko siya?
Hindi.
Ngumiti ako.
Tahimik.
May apoy.
At sinabi ko sa twins:
“Mga anak…
gusto niyo bang sumama kay Mommy sa isang party?”
Tumawa sila.
Tumango.
Masaya, walang alam sa nakaraan ko.
At doon nagsimula ang plano kong hindi paghihiganti—
kundi pagpapakita ng katotohanan.
ANG PAGPASOK KO SA KANYANG KASAL—NA PARANG HANGIN NA NAGPABAGSAK NG BULWAGAN
Pagdating namin sa venue,
may humaba na hiyawan.
Kotse ko—
luxury black SUV, matte finish.
Driver.
Bodyguard para sa mga bata.
Yaya.
Pagbukas ng pinto, lumabas ako
nakasuot ng eleganteng long gown,
simple pero makapangyarihan.
Pagbaba ng twins—
lahat ng ulo tumingin.
Kahit mismong groom…
halos matumba.
Siya.
Liam.
Ang lalaking nag-iwan sa akin sa ulan.
Ngayon, nanginginig.
“A-Althea…?
Ikaw ba ‘yan?”
Ngumiti ako, parang wala kaming madilim na nakaraan.
“Oo.
Ako nga.”
Tumingin siya sa dalawang batang hawak ko—
magkasing-tangkad, magkamukha,
at may matang kaparehong-kapareho sa kanya.
Halos mawalan siya ng hininga.
“S-Sino sila…?”
ANG LINYA NA TULUYANG NAGPATALIKOD SA KASAL
Lumapit ang anak kong lalaki.
Humawak sa kamay ko.
“Mommy, sino po ‘yan?”
At dito ko binitawan ang linya
na nagpahinto ng musika,
nagpatigil sa pari,
nagpabagsak sa bride,
at nagpasabog ng kasal:
“Anak… siya ang taong pinili tayong iwan.”
Sumigaw ang bride:
“ANO?! LIAM?! ANO ‘TO?!”
Hindi makagalaw si Liam.
Hindi makapagsalita.
Halos luluhod.
“A-Althea… bakit hindi mo sinabi?
Bakit hindi ka lumapit?”
Ngumiti ako—
pero puno ng lungkot at katapangan.
“Lumapit ako noon.
Sinipa mo ako palayo.”
“Hindi ko kailanman ginusto na makita mo ako ngayon…
na mayaman…
matagumpay…
at may dalawang batang itinapon mo.”
“Pero nandito ako
hindi para sirain ang kasal mo.”
Lumapit ako, malambing pero matatag.
“Nandito ako para ipaalala…
na hindi lahat ng iiwan mo
ay mananatiling nakaluhod.”
Tumulo ang luha niya.
Nanginginig ang bride.
Nagbulungan ang lahat.
At sinabi ko ang huling linya
na pumatay sa buong ceremony:
“Hindi kita sinisisi.
Hindi kita kailangan.
Pero dapat mong malaman—
kahit wala ka…
kami ay naging masaya.”
