“LIMANG TAON KO SIYANG PINADALHAN NG SULAT BILANG PASASALAMAT — PERO NANG MAKILALA KO SIYA SA WAKAS, SIYA NA PALA ANG BOSS KO.”
Ako si Mira Santos, isang simpleng empleyada sa isang publishing company sa Quezon City.
Araw-araw, trabaho-bahay, kape-lunch-overtime.
Tahimik akong tao — pero limang taon na akong may lihim na ginagawa na walang ibang nakakaalam.
Bawat taon, sa araw ng Hunyo 12, nagpapadala ako ng isang sulat sa iisang tao.
Hindi ko siya kilala, hindi ko pa siya nakikita mula noon, pero utang ko sa kanya ang buhay ko.
ANG GABI NG AKSIDENTE
Limang taon na ang nakalipas.
Bata pa ako noon, fresh graduate, at pauwi galing sa isang job interview sa Maynila.
Gabi na, madilim, at umuulan nang malakas.
Habang naglalakad ako sa may overpass, nadulas ako — at muntik nang mahulog sa ilalim kung hindi lang dahil sa isang lalaki na humawak sa braso ko.
“Miss! Hawak lang! Huwag kang bibitaw!”
Malakas ang ulan, madulas ang railing, pero hindi siya bumitaw.
Nahila niya ako pabalik, pareho kaming nabasa, pareho ring nanginginig.
Nang makasigurong ligtas ako, tinakpan niya ng jacket ang balikat ko.
“Ayos ka lang ba?”
“Opo… salamat po. Kung hindi dahil sa inyo…”
Ngumiti lang siya.
“Basta’t buhay ka, sapat na ‘yon.”
At bago ko pa siya matanong ng pangalan, tinawag siya ng kaibigan niya.
Wala na akong nasabi — hanggang sa tuluyang umalis siya.
Wala akong nakuha kundi isang punit na calling card na nalaglag sa sahig.
Nakasulat lang doon ang isang pangalan: “R. Alvarez”
ANG MGA SULAT
Mula noon, taon-taon, tuwing Hunyo 12, nagpapadala ako ng sulat.
Hindi ko alam kung natatanggap niya o hindi.
Wala naman akong kasiguraduhan kung totoo pa ang address sa calling card.
Pero bawat sulat ay may pare-parehong laman:
“Salamat po sa pagligtas sa akin.
Hindi ko kayo kilala, pero lagi kong ipinagdarasal ang kaligtasan ninyo.
Sana, balang araw, magkita tayong muli.”
Para sa iba, parang kabaliwan.
Pero para sa akin, ito ang paraan ko ng pag-alala sa taong nagligtas sa akin nang walang hinihinging kapalit.
ANG ARAW NG PAGKIKILALA
Makalipas ang limang taon, nag-apply ako sa isang bagong posisyon sa kumpanya namin.
Promotion — malaking hakbang para sa karera ko.
Kinabahan ako, pero pinaghandaan ko.
Dumating ang araw ng panel interview.
Tatlong tao ang nakaupo sa harap ko — dalawang HR managers, at isang lalaking pamilyar ang tindig.
Matangkad, maputi, may suot na dark blue suit.
Tahimik siyang nakikinig habang nagsasalita ako.
Pagkatapos ng interview, bigla siyang nagsalita:
“Miss Santos, may itatanong lang ako.”
“Opo, sir?”
“Naalala mo pa ba ang Hunyo 12, limang taon na ang nakalipas?”
Natigilan ako.
Parang biglang nanlamig ang paligid.
“Sir?”
Ngumiti siya, marahang inilapag ang isang punit na calling card sa mesa.
“Ako si Rafael Alvarez.
Ako ‘yung lalaking tinulungan mo noon — o baka dapat kong sabihin, ako ‘yung lalaking niligtas mo rin sa sarili kong kalungkutan.”
Nalaglag ang kamay ko.
Halos hindi ako makapagsalita.
“Sir… kayo po ‘yung—”
“Oo. At alam mo bang limang taon ko nang natatanggap ang mga sulat mo?”
Nakangiti siya, pero may luha sa gilid ng mata.
“Bawat sulat mo, binabasa ko. At bawat taon, hinihintay ko kung kailan mo ako muling makikilala.”
Tahimik ang buong silid.
Ramdam ko ang tibok ng puso ko, parang sumabay sa ulan sa labas ng bintana.
ANG REVELASYON NG TADHANA
Lumapit si Rafael, inilabas ang isang kahon mula sa kanyang bag — puno ng mga sulat.
“Ito lahat ng sulat mo. Hindi ko kailanman tinapon. Kasi bawat isa, nagpapaalala sa akin kung bakit mahalaga ang tumulong, kahit ‘di mo kilala ang matutulungan mo.”
Umiiyak na ako.
“Hindi ko inasahan na mababasa n’yo po talaga…”
Ngumiti siya.
“Kung hindi ko nabasa, baka hindi kita nakilala. At kung hindi kita nakilala, baka hindi ko na naramdaman ulit kung anong ibig sabihin ng ‘magpasalamat sa buhay.’”
Pagkatapos ng araw na iyon, hindi lang ako nakakuha ng promotion —
Nakakuha ako ng bagong pananaw sa buhay, at ng isang taong tinitibok ng puso ko nang di ko namamalayan sa loob ng limang taon.
ANG PAGBABALIK NG MGA SULAT
Mula noon, hindi na ako nagsusulat ng sulat taon-taon.
Kasi ang bawat araw, naging sulat na mismo — sa pagitan naming dalawa.
Ngayon, sabay na naming binabasa ang mga lumang liham habang umuulan sa labas ng opisina.
“Rafa,” sabi ko minsan, “kung hindi kita nakilala noon…”
“Mira,” ngiti niya, “nakilala mo pa rin ako — kasi kahit sa sulat lang, naramdaman ko na ang puso mo.”
At sa araw ng aming anibersaryo, tumanggap ako ng sulat sa mesa ko —
isang papel na may sulat-kamay:
“Salamat sa pagtulong, sa pag-asa, at sa pag-ibig.
— Mula sa lalaking minsan mong sinulatan,
at ngayon, mahal mo na.”
