KATULONG LANG DAW AKO… PERO AKO ANG NAKAHULI SA TUNAY NA INTENSYON NG BABAE SA ANAK NG AMO KO
KABANATA 1: ANG ANINO SA MANSYON
Ako si Elena. Dalawampu’t limang taong gulang. Sa paningin ng marami, isa lang akong “chimay,” “alila,” o “kasambahay.” Ang suot ko ay laging uniporme. Ang kamay ko ay laging amoy sabon. Ang boses ko ay laging mahina, laging nakayuko, laging nagsasabi ng “Opo, Ma’am” at “Opo, Sir.”
Pero sa loob ng mansyon ng pamilya Montemayor, ako ang mata at tainga na walang nakakapansin.
Lumaki ako sa pamilyang ito. Ang nanay ko ang dating mayordoma nila, at nang mamatay siya, ako ang pumalit. Itinuring ako ni Doña Cecilia na parang anak. Siya ang nagpaaral sa akin ng High School. Ang anak niyang si Sir Adrian naman ay kababata ko. Sabay kaming naglaro sa hardin noong maliliit pa kami, bago siya ipadala sa London para mag-aral at bago ako imulat ng mundo na magkaiba kami ng estado.
Nang bumalik si Sir Adrian galing London, hindi na siya ang kalaro ko. Isa na siyang CEO. Gwapo, matikas, pero masyadong mabait. Masyadong mapagtiwala.
At dala niya ang kanyang fiancée: Si Vanessa.
Si Vanessa ay tila isang manika. Kutis porselana, buhok na laging maayos, at mga damit na mas mahal pa sa kabuuang sweldo ko sa isang taon. Sa harap ni Sir Adrian at Doña Cecilia, siya ang perpektong babae. Malambing, maasikaso, at relihiyosa.
“Tita Cecilia,” sabi ni Vanessa sa unang dinner nila, ang boses ay parang anghel. “I will take care of Adrian and you. Kayo na po ang pamilya ko.”
Tuwang-tuwa si Doña Cecilia. “Salamat, hija. Masaya ako na nasa mabuting kamay ang anak ko.”
Pero ako? Iba ang nakita ko.
Nang gabing iyon, habang nagliligpit ako ng pinggan, nakita ko si Vanessa sa veranda. Kausap niya ang isang tao sa telepono. Wala si Sir Adrian.
Nag-iba ang mukha niya. Nawala ang ngiting anghel. Ang nandoon ay mukha ng isang ahas na handang manuklaw.
“Oo nga,” iritableng bulong ni Vanessa sa telepono. “Naniwala naman ang matanda. Mabilis lang ‘to. Kapag nakasal na kami, akin na ang kalahati ng kumpanya. Yung matanda? Huwag kang mag-alala, malapit na ‘yang mamatay. May plano ako.”
Nabitawan ko ang hawak kong tinidor. Clang!
Lumingon si Vanessa. Nanlaki ang mata niya nang makita ako. Pero sa halip na matakot, ngumiti siya nang nakakaloko. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kwelyo ng uniporme ko.
“Anong narinig mo, katulong?” bulong niya. Ang boses niya ay malamig, nakakapangilabot.
“W-wala po, Ma’am,” sagot ko, nakayuko.
“Good,” sabi niya sabay tulak sa akin. “Dahil kung may marinig man ako na lumabas sa bibig mo… sisiguraduhin kong sa kangkungan ka pupulutin. Tandaan mo, katulong ka lang. Ako? Ako ang magiging reyna ng bahay na ito.”
KABANATA 2: ANG MGA LIHIM NA PAGPAPAHIRAP
Simula noon, naging impyerno ang buhay ko.
Kapag nasa paligid si Sir Adrian, napakabait ni Vanessa sa akin.
“Elena, please eat this cake, sobrang sarap,” sasabihin niya nang malambing.
Pero kapag nakatalikod si Adrian?
Itatapon niya ang cake sa sahig at sasabihing, “Dilaan mo ‘yan. Iyan ang bagay sa’yo, basura.”
Gusto kong magsumbong. Gusto kong sabihin kay Sir Adrian ang totoo. Pero sino ba ako? Katulong lang. Si Vanessa ay anak ng isang (kuno) diplomat. Magaling siyang magmanipula. Ilang beses ko nang sinubukang magparinig kay Sir Adrian.
“Sir, parang… parang iba po ang ugali ni Ma’am Vanessa kapag wala kayo,” sabi ko minsan habang nagkakape siya.
Tumingin lang si Adrian sa akin nang may awa. “Elena, alam kong hindi kayo close. Baka naninibago ka lang. She is stressed with the wedding planning. Pagpasensyahan mo na.”
Wala. Hindi siya naniniwala. Masyado siyang bulag sa pag-ibig.
Samantala, napansin ko ang paghina ni Doña Cecilia. Dati, malakas pa siya kahit may mild heart condition. Pero simula nang tumira si Vanessa sa mansyon, laging nahihilo ang Doña. Laging nagsusuka.
“Ako na ang magbibigay ng gamot kay Tita,” laging prisinta ni Vanessa. “Elena, you are too dirty. Baka ma-infect ang gamot.”
Isang gabi, habang nagtatapon ako ng basura mula sa kwarto ni Vanessa, may nakita akong kakaiba. Sa ilalim ng tumpok ng tissue, may mga banig ng gamot.
Kinuha ko ito. Digoxin. Gamot sa puso. Pero bakit nasa basurahan? Kung tinatapon ni Vanessa ang gamot… ibig sabihin hindi umiinom si Doña Cecilia?
Mas malala pa. May nakita akong maliit na bote na walang label. Amoy mapait.
Agad akong kinabahan. Nilalason ba niya ang amo ko?
Kailangan ko ng ebidensya. Kung magsasalita ako ngayon, ako ang palalabasin nilang baliw. Kailangan ko ng matibay na patunay.
KABANATA 3: ANG PATIBONG
Nag-install ako ng cellphone sa isang pasong halaman sa kwarto ni Doña Cecilia. Tinago ko ito sa mga dahon. Naka-record mode ito buong araw.
Kinabukasan, habang pinapanood ko ang video, halos himatayin ako sa galit.
Sa video, makikita si Vanessa na naghahalo ng pulbos sa tea ni Doña Cecilia.
“Inumin mo ‘to, tanda,” bulong ni Vanessa sa video habang tulog ang Doña. “Para mabilis kang mamatay at makuha ko na ang mana ni Adrian.”
Ito na. Ito na ang ebidensya.
Tumakbo ako papunta sa kwarto ni Sir Adrian. Ipapakita ko na ito. Matatapos na ang kasamaan ni Vanessa.
Pero pagbukas ko ng pinto, nandoon si Vanessa. Umiiyak. At si Sir Adrian, galit na galit na nakatingin sa akin.
“Sir?” tawag ko.
“Elena!” sigaw ni Adrian. “Paano mo nagawa ito?!”
Hinagis ni Adrian sa akin ang isang kahita. Bumukas ito at nagkalat ang mga alahas ni Doña Cecilia—ang mga nawawalang diyamante.
“Nakita ni Vanessa ang mga ito sa ilalim ng kama mo!” sigaw ni Adrian. “Ninanakawan mo pala kami! Kaya pala laging sumasama ang pakiramdam ni Mama dahil ini-stress mo siya!”
“Hindi po! Sir, maniwala kayo! Setup lang ‘yan!” iyak ko. “Sir, may ipapakita ako sa inyo! Yung video!”
Kinapa ko ang bulsa ko.
Wala ang cellphone ko.
Tumingin ako kay Vanessa. Nakangiti siya habang nakayakap kay Adrian. Hawak niya ang cellphone ko sa likod ni Adrian. Nakawala niya ito sa bulsa ko noong nagkabungguan kami sa hallway kanina.
“Burado na,” bibig ng labi ni Vanessa, walang boses, pero naintindihan ko.
“Umalis ka na dito, Elena,” sabi ni Adrian nang may diin. “Kung hindi lang dahil sa nanay mo, ipapakulong kita. Layas! Huwag na huwag ka nang babalik!”
Kinaladkad ako ng mga guard palabas. Umuulan nang malakas noon. Basang-basa ako, umiiyak, at walang matuluyan. Ang pamilyang pinagsilbihan ko buong buhay ko, tinapon ako na parang basura dahil sa isang babaeng demonyo.
KABANATA 4: ANG PAGBANGON SA PUTIKAN
Namuhay ako sa iskwater. Namasukan ako bilang labandera sa palengke. Araw-araw, iniisip ko si Doña Cecilia. Buhay pa kaya siya? Kasal na kaya sila?
Dalawang buwan ang lumipas. Nabalitaan ko sa dyaryo: “CEO Adrian Montemayor to marry Vanessa Chua this Sunday.” At sa maliit na balita sa gilid: “Doña Cecilia, isinugod sa ospital, kritikal.”
Hindi pwede. Kapag namatay si Doña Cecilia at nakasal si Adrian kay Vanessa, tapos na ang lahat. Mananalo ang kasamaan.
Kailangan kong kumilos.
Bumalik ako sa mansyon, hindi bilang katulong, kundi bilang isang magnanakaw. Alam ko ang pasikot-sikot doon. Alam ko kung saan ang secret passage sa garden na ako lang at si Adrian ang nakakaalam noong bata pa kami.
Gabi bago ang kasal. Pinasok ko ang mansyon.
Nakita ko si Vanessa sa library, kausap ang isang lalaki. Hindi si Adrian.
“Babe, konting tiis na lang,” sabi ng lalaki. Hinalikan niya si Vanessa. “Kapag kasal na kayo bukas, pirma na lang niya ang kailangan para mailipat ang assets sa account natin sa Cayman Islands. Tapos, pwede na nating ‘iligpit’ si Adrian gaya ng ginawa natin sa Nanay niya.”
Nanlamig ako. Hindi lang pera ang habol nila. Papatayin nila si Adrian!
Kinuha ko ang luma kong cellphone (bumili ako ng bago) at ni-record ang lahat. Rinig na rinig ang plano nila. Rinig na rinig ang pagtataksil.
Pero sa kamalas-malasan, natabig ko ang isang vase.
Crasssh!
“Sino ‘yan?!” sigaw ng lalaki.
Tumakbo ako. Hinabol nila ako.
“Hulihin niyo ‘yan! Patayin niyo!” sigaw ni Vanessa.
Tumakbo ako sa garden, sugatan, hingal na hingal. Nakaabot ako sa pader pero nahawakan ng lalaki ang paa ko. Sinipa ko siya sa mukha at tumalon ako sa kabilang bakod.
Nakatakas ako, pero hawak ko ang ebidensya. Ang ebidensyang wawasak sa kanila.
KABANATA 5: ANG KASAL NG KASINUNGALINGAN
Linggo. Ang araw ng kasal.
Nasa simbahan ang lahat ng mayayaman at sikat. Maganda ang dekorasyon. Nakatayo si Adrian sa altar, mukhang malungkot pero gwapo pa rin. Si Doña Cecilia ay wala, nasa ICU daw.
Naglakad si Vanessa sa aisle. Napakaganda ng gown niya. Umiiyak siya (fake tears) habang papalapit kay Adrian.
“I do,” sabi ni Vanessa nang tanungin ng pari.
“Do you, Adrian, take Vanessa…”
“ITIGIL ANG KASAL!”
Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa simbahan.
Bumukas ang pinto. Pumasok ako.
Hindi ako naka-uniporme ng katulong. Suot ko ang isang maayos na damit, at hawak ko ang isang laptop na konektado sa sound system ng simbahan (sa tulong ng kaibigan kong technician).
“Elena?” gulat na sabi ni Adrian. “Anong ginagawa mo dito? Guards!”
“Adrian, pakinggan mo ako!” sigaw ko. “Kahit limang minuto lang. Para ito sa buhay mo at sa buhay ng Mama mo!”
“Huwag kayong makinig sa kanya! Baliw ‘yan!” sigaw ni Vanessa, na biglang namutla. “Palabasin niyo siya!”
Pero mabilis kong pinindot ang Play.
Ang malaking projector screen sa loob ng simbahan ay nag-flash.
Lumabas ang video kagabi.
Kitang-kita ng lahat si Vanessa, kahalikan ang ibang lalaki. Rinig na rinig ng buong simbahan ang boses niya:
“Kapag kasal na kayo bukas… pwede na nating ‘iligpit’ si Adrian gaya ng ginawa natin sa Nanay niya.”
Nagulat ang lahat. Napasinghap ang mga bisita.
Lumabas din ang video noon sa kwarto ni Doña Cecilia (na-recover ko mula sa cloud account ng luma kong phone). Ang video kung saan nilalagyan niya ng lason ang tsaa.
“Inumin mo ‘to, tanda… Para mabilis kang mamatay…”
Nabitawan ni Adrian ang kamay ni Vanessa. Dahan-dahan siyang umatras, tinitigan ang babaeng pakakasalan sana niya.
“V-vanessa…” nanginginig ang boses ni Adrian. “Totoo ba ‘to? Nilason mo si Mama? Papatayin mo ako?”
“No! Babe, edited ‘yan! AI ‘yan! Deepfake!” palusot ni Vanessa, pero nanginginig na siya.
Lumapit ako sa mic. “Hindi ‘yan edited. At heto pa…”
Pumasok ang mga pulis sa simbahan. Kasama nila ang doktor ni Doña Cecilia.
“Sir Adrian,” sabi ng doktor. “Na-check namin ang dugo ng Mommy niyo. May traces ng Arsenic. Poisoning. At nakita namin ang fingerprints ni Ms. Vanessa sa bote ng lason na narekober sa kwarto niya.”
Tapos na ang laro.
KABANATA 6: ANG PAGBAGSAK AT PAGBANGON
Nagwala si Vanessa. Sinubukan niyang tumakbo pero nahuli siya ng mga pulis. Ang lalaki niyang kasabwat ay nahuli rin sa labas ng simbahan.
“Kasalanan mo ‘to, katulong!” sigaw ni Vanessa habang pinoposasan. “Ikaw ang sumira ng buhay ko! Dapat pinatay na kita noon pa!”
Tiningnan ko siya, mata sa mata. Wala na akong takot.
“Hindi ako ang sumira sa’yo, Vanessa. Ang kasakiman mo ang pumatay sa’yo. Katulong lang ako, oo. Pero ang katulong na ito ang nagligtas sa pamilyang tinatraydor mo.”
Nang mailabas na si Vanessa, lumapit si Adrian sa akin.
Lumuhod siya sa harap ko, sa harap ng maraming tao. Umiiyak.
“Elena… patawarin mo ako. Pinagbintangan kita. Pinalayas kita. Hinayaan kitang maghirap. Ang tanga-tanga ko.”
Hinawakan ko ang balikat niya. Kababata ko pa rin siya.
“Okay na, Sir. Ang mahalaga, ligtas kayo. At ligtas si Doña Cecilia.”
EPILEGUE
Lumipas ang limang taon.
Hindi na ako katulong.
Pagkatapos gumaling ni Doña Cecilia, binigyan nila ako ng puhunan. Ngayon, may-ari na ako ng isang catering business na sikat sa Manila.
Si Vanessa? Nasa kulungan, habambuhay na reclusion perpetua.
Si Adrian? Nanatili kaming magkaibigan. Minsan, nagbibiruan kami.
“Ma’am Elena,” bati niya kapag bumibisita siya sa opisina ko.
“Huwag mo akong ma-Ma’am, Sir Adrian,” tawa ko.
“Hindi,” seryoso niyang sagot. “Dahil ikaw ang boss. Ikaw ang boss na nagligtas ng buhay ko.”
Natutunan ko na ang dangal ay wala sa posisyon. Wala sa yaman. Wala sa suot na uniporme. Ang tunay na dangal ay nasa paggawa ng tama, kahit walang nakatingin, kahit ikaw ay “katulong lang.” Dahil minsan, ang mga taong minamaliit natin ang siya palang bayaning magliligtas sa atin sa huli.
WAKAS
