“KAKAPANGANAK KO LANG, PERO DUMATING ANG BIENAN KO AT ANG KABIT NG ASAWA KO PARA IPAHARAP SA AKIN ANG DIVORCE PAPERS — ANG HINDI NILA ALAM, ANG BABAENG INAAPI NILA… AKO ANG MISMONG MAY-ARI NG KUMPANYANG SINASANDALAN NILA.”
Ang pangalan ko ay Serena.
Ngayon ay dalawang linggo pa lang mula nang isilang ko ang anak kong si Luca.
Pagod pa ang katawan ko, mahina pa ang paghinga ko,
pero ang puso ko — puno ng pag-asa na magiging mas mabuting ama si Marco.
Pero ngayong araw na ito…
dito ko nalaman na may mga sugat na mas malalim pa sa pagputok ng laman.
At may mga sakit na mas mabigat pa kaysa sa panganganak.
ANG PAGDATING NG DALAWANG DEMONYO SA OSPITAL
Bandang alas-nuebe ng umaga, habang tulog pa si Luca sa crib,
may kumatok sa pintuan ng ward ko.
Pagbukas ko,
pumasok si Mrs. Villareal, ang ina ni Marco —
isang babaeng sanay magmalaki, naka-diamonds kahit sa ospital, nakataas ang baba parang laging may inaamoy na masama.
Kasunod niya si Bianca, ang sekretarya ni Marco,
nakasuot ng fitted dress at nakangiti ng mayabang —
ang babaeng pinagpalit ako ng asawa ko.
Pagpasok nila, hindi man lang nila tiningnan ang anak ko.
Hindi man lang sila nagtanong kung kumusta ako.
Si Mrs. Villareal agad na naglapag ng sobre sa kama ko.
“Serena, pirmahan mo na ‘to.
Hindi ka nababagay sa anak ko. Hindi ka marunong.
At lalong-lalo na, wala kang maipapamanang dangal sa pamilya namin.”
Si Bianca ngumisi:
“Mas mabuti nang ako na lang ang kasama ni Marco. Mas bagay kami.”
Tahimik lang ako.
Sinubukan kong hindi mapaiyak.
Pero nang tumingin ako kay Luca…
ramdam kong may pumunit sa dibdib ko.
ANG SALITANG NAGPATULO SA LUHA KO
Habang nakatayo sila doon,
parang nanunuod ng palabas na sila ang bida,
sinabi ni Mrs. Villareal ang pinaka-masakit na salita:
“Hindi ka namin kailangan.
Ang anak mo? Padadalhan na lang namin ng support.
Pero ikaw, Serena — lumayas ka pagkatapos nito.”
Parang sumabog ang tenga ko.
Parang naputol ang hinga ko.
Ginawa kong lahat para maging asawa niya.
Tiniis ko ang pangungutang, pangungutya, panghuhusga.
At ngayon, sa higaan ko mismo pagkatapos manganak,
ginawang parang basura ang pagkatao ko.
Pero hindi nila alam —
may lihim ako na itinago ng ilang taon.
Lihim na babago sa lahat.
ANG BABAE NILANG MINAMALIIT… ANG MAY-ARI NG LAHAT
Hindi nila alam,
Ako ang nagtataglay ng 80% shares ng Villareal Corporation,
ang kumpanyang pinatatakbo ng asawa kong si Marco
– na akala nila ay ang tagapagligtas nila.
Ang pangalan ko ay “Serena del Monte,”
ang nag-iisang tagapagmana ng isa sa pinakamalalaking business empire sa bansa.
Pero pinili kong mabuhay nang simple,
pinili kong magtrabaho nang walang apelyido,
pinili kong mahalin si Marco bilang isang ordinaryong babae — hindi bilang mayaman.
Akala nila mahina ako.
Akala nila kawawa.
Akala nila wala akong laban.
Mali sila.
ANG SAGOT NA DI NILA INASAHAN
Hinawakan ko ang sobre.
Tiningnan ko sila nang diretso.
Tumigil sila sa pagngiti.
“Gusto n’yo akong paalisin?”
“Oo,” sagot agad ni Bianca.
“Hindi ka bagay sa amin,” dagdag ni Mrs. Villareal.
Ngumiti ako —
hindi ng luha, hindi ng sakit —
kundi ng kapangyarihang matagal ko nang tinago.
Dahan-dahan kong binuksan ang drawer ng ospital,
kumuha ng isa pang sobre,
at inilapag sa mesa.
“Ito ang Board Resolution ng Villareal Corp.”
“Ano ‘to?” tanong ni Bianca, namutla.
“Simula ngayon… tinatanggal ko si Marco bilang CEO.”
Halos sabay silang napatayo.
“Anong karapatan mo!?” sigaw ng biyenan ko.
“Ang apelyido ko,” sagot ko.
“At ang 80% shares na hawak ko.”
Napatakip ng bibig si Bianca.
Si Mrs. Villareal, nanlaki ang mata at napahawak sa upuan.
Tumayo ako, kahit masakit pa ang tahi ko.
Lumapit ako sa kanila.
“Tinuring n’yo akong walang-wala…
pero ang hindi n’yo alam, ako ang bumubuhay sa inyo.”
“Ngayon, kayo ang aalis.
Hindi ako.”
ANG PAGBALIK NI MARCO
Makailang minuto lang, dumating si Marco, hingal, may kaba sa mata.
“Serena! Hindi mo ba nakita ang mga papeles?
Ayaw ko na! Tumigil na tayo!”
Tumingin ako sa kanya — ang lalaking minsan kong minahal.
“Hindi ka nagpunta noong nanganak ako.”
“Serena—”
“Hindi mo man lang tiningnan ang anak natin.”
At doon, hindi na niya napigilan ang luha.
“Natakot ako.”
“Pero mas natakot ka mawalan ng pamilya mo kaysa mawalan ng anak mo.”
Tahimik siya.
Walang masabi.
Lumapit ako kay Luca, kinuha ko siya.
Humarap ako kay Marco.
“Kung gusto mong makita ang anak mo… makikita mo siya.
Pero ang sakit na ginawa n’yo sa akin —
hindi ‘yon mawawala agad.”
ANG ARAL NG BUHAY
Hindi lahat ng babaeng tahimik ay mahina.
Hindi lahat ng iyak ay pagtalikod.
At hindi lahat ng iniwang ina… kawawa.
Minsan,
ang pinakamahinang tingin n’yo sa babae —
siya pala ang pinakamakapangyarihang hindi n’yo kilala.
At ang babaeng kaunting respeto lang ang hinihingi n’yo…
siya pa ang magpapakita kung gaano kaliit kayo kapag dumating ang oras ng katotohanan.
