“ITINULAK AKO NG ASAWA KO SA SWIMMING POOL SA ARAW NG KASAL NAMIN — PERO ANG GINAWA NG TATAY KO ANG NAGPAIYAK SA LAHAT NG BISITA.”
Mainit, masaya, at puno ng tawa ang araw ng kasal namin ni Rico.
Naka-white gown ako, mahaba at mabigat, habang naglalakad sa garden venue na may pool sa gitna.
Maraming bisita, mga kaibigan, at pamilya ang naroon.
Akala ko, ito na ang pinakamagandang araw ng buhay ko.
Pero hindi ko alam, ilang minuto lang matapos kaming ikasal,
ang araw na ito rin pala ang magiging pinakamalungkot — at pinaka-di-malilimutang sandali ng aming pamilya.
ANG “BIRUAN” NA HINDI NAKATAWA
Matapos ang seremonya, nagkaroon ng party sa poolside.
Si Rico, na likas na palabiro, nakainom na ng kaunti.
Habang kinukuha ang litrato naming mag-asawa, bigla niyang sinabi:
“Honey, tignan mo! Para mas masaya, mag-dive tayo pareho!”
Tumawa ang mga bisita, pero ako, nagulat.
“Ha? Nakagown ako, Rico! Masisira ‘to!”
Ngunit bago pa ako makasagot,
itinulak niya ako sa pool.
Tumalsik ang tubig, at narinig ko ang sabayang sigawan ng mga tao — ang iba natawa,
ang iba napasigaw sa gulat.
Ang gown kong mamahalin ay lumubog sa tubig, mabigat, at halos hindi ako makahinga.
Nagsimula akong pumiglas, pero masyadong mabigat ang tela.
Naramdaman kong bumababa ako — at doon ko lang naisip, baka hindi ko na ito kayanin.
ANG SANDALING WALANG TAWA
Sa gitna ng gulo, habang nagtitilian ang mga bisita,
may isang sigaw na tumagos sa lahat ng ingay:
“ANAK KO!!!”
Si Tatay.
Tumalon siya sa pool kahit nakabarong, kahit naka-medalya pa sa dibdib bilang beterano.
Mabilis niyang nilangoy ang gitna, at sinunggaban ang kamay ko.
“Hawak ka lang, anak! Hawak lang!”
Hinila niya ako palabas, habol ang hininga, at sa sobrang kaba ko,
niyakap ko siya nang mahigpit habang nanginginig pa ang mga kamay ko.
Basang-basa kaming pareho,
pero sa sandaling iyon, ramdam ko ang init ng pag-ibig ng isang ama na handang tumalon sa panganib para sa anak niya.
ANG KATAHIMIKAN MATAPOS ANG GULO
Tahimik ang buong paligid.
Ang mga bisita, hindi makapaniwala sa nakita.
Si Rico, nanatiling nakatayo sa gilid, hawak ang baso, walang masabi.
Lumapit si Tatay sa kanya,
basang-basa, pero matatag ang boses.
“Anak ko ‘yung itinulak mo.
Hindi laruan ang tiwala ng babae, lalo na sa araw ng kasal.”
Tahimik ang lahat.
Walang tumawa, walang pumalakpak.
Pati si Rico, hindi makatingin sa kanya.
Tumingin si Tatay sa akin,
“Anak, halika. Umuwi na tayo.”
Ngunit hinawakan ko ang kamay niya, umiiyak.
“Tay, salamat. Kung wala ka po, baka wala na ako ngayon.”
Ngumiti siya, hinaplos ang ulo ko, at bumulong:
“Hindi ko hahayaan na sa unang araw ng pag-aasawa mo,
masaktan ka agad — kasi anak, hindi ‘yan ang pagmamahal na dapat mong tanggapin.”
ANG ARAW PAGKATAPOS NG KASAL
Kinabukasan, nagsalita ako sa harap ng pamilya ni Rico at ng media na dumalo.
Tahimik akong nakatayo sa harap ng mikropono,
hawak pa rin ang tuyong bouquet na binabasa ng luha ko.
“Kahapon, itinulak ako ng lalaking pinakasalan ko sa tubig.
Akala ko biruan lang, pero muntik na akong mamatay.
Pero alam niyo kung sino ang tunay na bayani sa kasal ko?
Ang tatay kong matanda, na kahit mahina na, tumalon para iligtas ako.”
Tahimik ang mga tao,
at doon ko dinagdag:
“Hindi lahat ng nakatawa ay masaya.
Hindi lahat ng biro ay biro.
Pero lahat ng ama — may puso na handang isugal ang buhay niya para sa anak niyang babae.”
At doon, tumulo ang luha ng lahat ng naroon.
ANG PAGBABAGO
Lumipas ang ilang buwan.
Naghiwalay kami ni Rico — mapayapa, walang gulo.
Naging leksyon iyon sa kanya, at sa akin din.
Ngayon, ako na ay isang motivational speaker,
at tuwing may nagtatanong kung bakit ako palaging nagsasalita tungkol sa “tunay na pagmamahal,”
lagi kong sinasabi:
“Kasi minsan, hindi mo makikita ang tunay na pag-ibig sa lalaking sinasabi niyang mahal ka…
kundi sa amang tahimik lang, pero handang lumangoy sa panganib para iligtas ka.”
ANG HULING LINYA NG TALUMPATI KO SA MGA BABAE
“Kung itulak ka ng isang lalaki sa tubig,
huwag kang malungkot.
Dahil may isang ama sa langit — o sa lupa —
na handang sumisid, para lang hindi ka lumubog.”
