“ISANG MANLOLOKO ANG NAGBAGO DAHIL SA PAG-IBIG NG ISANG BULAG — ANG BABAE NA NAKAKITA NG KABUTIHAN SA LIKOD NG MGA KASINUNGALINGAN NIYA.”
Sa ilalim ng tulay ng Quiapo, doon nagsimula ang kwento ni Marco Reyes — isang lalaking marunong magsinungaling, magpanggap, at mang-uto ng tao.
Walang araw na lumilipas na hindi siya nakakapambiktima.
Minsan nag-aalok siya ng pekeng cellphone, minsan nagpapanggap na taga-charity, minsan naman ay gumagawa ng pekeng raffle para lang may makuha.
“Wala namang masama kung pareho naman tayong nangangailangan,” lagi niyang biro sa sarili.
“Kailangan ko lang mas matalino kaysa sa mga tanga.”
Walang konsensya, walang puso — hanggang sa dumating ang isang gabi na babago sa lahat.
ANG BABAENG HINDI NAKAKITA PERO NAKAKAKITA NG TOTOO
Gabi iyon ng malakas na ulan.
Habang naglalakad si Marco sa ilalim ng waiting shed, napansin niyang may babaeng nakatayo roon, basa ang buhok, at may hawak na tungkod.
Nakasuot ng simpleng damit, may pekeng rosas sa kamay, at tila naliligaw.
“Miss, okay ka lang?” tanong niya, hindi niya alam kung bakit siya tumigil.
“Ah… sir, pasensya na po. Bulag po ako. Hinahatid ako ng kapatid ko, pero hindi siya nakabalik.”
Hindi siya sanay sa ganitong sitwasyon.
Dati, kapag may taong ganito, ginagamit niya pa nga sa panggagantso.
Pero may kung anong tinig sa puso niya na nagsabing, “Tulungan mo siya.”
Dahan-dahan niyang inalalayan ang babae papunta sa bus stop.
“Ako na lang po muna maghahatid. Anong pangalan n’yo?”
“Luna,” sagot nito na may ngiti. “Ikaw?”
“Marco,” sagot niya, unang pagkakataon na nagsabi siya ng totoo.
ANG MGA GABI NG PAGKAKAIBIGAN
Simula noon, araw-araw na niyang hinahatid si Luna sa terminal.
Minsan, binibilhan niya ng tinapay.
Minsan, nagkukuwento siya ng mga bagay na hindi niya pa nasasabi kahit kanino.
“Marco, minsan pakiramdam ko mas nakakakita ako kaysa sa mga nakakakita.”
“Bakit mo naman nasabi ‘yan?”
“Kasi ang mga mata, minsan niloloko tayo. Pero ang puso — hindi.”
Napangiti si Marco.
Hindi niya alam kung bakit, pero sa tuwing kausap niya si Luna, hindi niya magawang magsinungaling.
Tila ang boses nito, bawat salita, ay nakakaalis ng dumi sa kaluluwa niya.
ANG LIHIM NI MARCO
Isang araw, dinala niya si Luna sa isang park.
Habang kumakain sila ng fishball, tinanong nito:
“Marco, anong trabaho mo?”
Natigilan siya.
Marami na siyang naloko — pero ngayon, parang siya ang niloloko ng konsensya.
“Ah… freelancer ako,” mabilis niyang sagot, sabay iwas ng tingin.
Ngunit ngumiti lang si Luna.
“Freelancer? Ibig mong sabihin, malaya ka?”
“Oo, ganun na nga…”
Ngumiti lang ito, tahimik.
Pero sa loob ng puso ni Marco, parang tinamaan siya ng hiya.
Hindi siya malaya — bilanggo siya ng kasinungalingan.
ANG ARAL NG PAGMAMAHAL
Makalipas ang ilang linggo, isang pagkakataon ang dumating.
Nakakita siya ng matandang babae na bumibili ng gamot — at alam niyang kaya niya itong lokohin.
Lumapit siya, dala ang kanyang lumang “charity ID,”
“Lola, ako po taga-lingap foundation…”
Ngunit bago pa niya matapos, biglang dumating si Luna.
Nandoon din pala ito sa botika.
“Marco?” tawag nito, nakangiti.
Tumigil siya.
Parang bumigat ang hangin.
Hindi siya makapagsalita.
Tumingin siya sa matandang babae, sabay ibinaba ang ID.
“Pasensya na po, ‘Nay. Hindi po totoo ‘to. Nagkamali po ako.”
Pagkaalis ng matanda, nilapitan siya ni Luna.
“Bakit ka huminto?”
“Kasi… ayokong marinig mo akong nagsisinungaling.”
Ngumiti si Luna, sabay hinawakan ang kamay niya.
“Ang totoo, alam ko na noon pa.”
“Ano?”
“Naririnig ko sa boses mo.
Pero pinili kong maniwala na kaya mo pang baguhin ang sarili mo.”
At doon bumagsak ang luha ni Marco.
Isang bulag ang unang nakakita ng mabuti sa kanya — at iyon ang nagligtas sa kanya sa kadiliman.
ANG BAGONG SIMULA
Mula noon, iniwan niya ang mga kasinungalingan.
Nagsimula siya bilang tunay na charity volunteer, tumutulong sa mga taong may kapansanan.
Bawat araw, dala niya ang aral na iniwan ni Luna:
“Hindi mo kailangang makakita para malaman kung ano ang tama.”
At si Luna, bagaman hindi nakakita ng kanyang mukha, ay nakaramdam ng kanyang pagbabago.
Minsan, habang magkasabay silang naglalakad, sinabi ni Marco:
“Luna, natatakot ako.
Baka hindi mo ako kayang mahalin kapag nalaman mo lahat ng ginawa ko noon.”
Ngumiti lang ito.
“Marco, hindi ako umiibig sa nakaraan mo.
Umiibig ako sa taong natutong magsabi ng totoo dahil sa pag-ibig.”
EPILOGO
Makaraan ang ilang taon, nakapag-ipon si Marco at nagtayo ng maliit na foundation para sa mga batang may kapansanan.
At sa harap ng gusaling iyon, may nakasulat sa karatula:
“LUNA’S LIGHT FOUNDATION — For those who see with their hearts.”
At sa bawat umaga, makikita silang magkasama — si Luna, nakangiti, nakikinig sa tawa ni Marco.
Walang mga mata, pero parehong nakakakita ng malinaw.
“Dati,” sabi ni Marco, “ako ang hari ng kasinungalingan.”
“Ngayon,” sagot ni Luna, “ikaw na ang prinsipe ng katotohanan.”
At doon, tuluyang gumaling ang isang kaluluwang minsan naligaw — dahil minahal ng isang pusong kahit bulag, nakakita ng liwanag.
