IPINAGKASUNDO AKO NG TATAY KO SA ISANG PULUBI DAHIL BULAG AKO — PERO ANG AKALANG PARUSA NG TADHANA, IYON PALA ANG TUNAY NA HIMALA NG BUHAY KO.
Ako si Althea, ipinanganak akong bulag.
Hindi ko alam kung ano ang kulay ng langit, ang ganda ng mga bulaklak, o kung paano ngumiti ang araw.
Ang mundo ko ay itim, tahimik, pero sa loob ng dilim na iyon, naroon si Tatay,
ang nag-iisang liwanag ng buhay ko.
Lumaki kaming mahirap.
Ang bahay namin ay gawa sa kahoy at yero,
at bawat araw ay laban sa gutom at pagod.
Pero si Tatay, kahit mahina na, hindi kailanman sumuko.
“Anak,” sabi niya palagi, “hindi mo kailangang makita ang mundo para maramdaman ang kagandahan nito.”
Pero sa likod ng mga salitang iyon, ramdam kong may takot siya —
takot na maiwan akong mag-isa kapag wala na siya.
ANG DESISYON NA HINDI KO NAINTINDIHAN
Isang araw, habang nagluluto ako ng lugaw,
pumasok si Tatay, mabigat ang yabag, at malungkot ang boses.
“Anak, may kakausapin tayong lalaki bukas. Gusto kong makilala mo siya.”
Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang tinig niya.
Kinabukasan, dumating ang isang lalaki —
mahina ang hinga, mabagal magsalita,
at sa bawat salita niya, may hiya at kabaitan.
“Magandang araw po, ako po si Emil,” sabi niya.
Sabi ni Tatay, pulubi daw siya sa bayan — walang bahay, walang pamilya, walang yaman.
Ngunit sa kabila ng lahat, mabait, marangal, at tapat.
“Anak,” sabi ni Tatay, “gusto kong ipagkatiwala ka sa kanya.”
Natahimik ako.
“Tay… isang pulubi?”
Ngumiti lang siya.
“Anak, minsan, ang taong walang mata sa kayamanan, siya ang nakakakita ng tunay na halaga.”
Kinabukasan, kinasal kami sa harap ng ilang tao — simpleng seremonya, walang bulaklak, walang musika.
Ang tanging narinig ko ay ang mga salitang binitawan niya:
“Hindi kita pangungunahan, Althea. Gagabayan lang kita hangga’t kaya ko.”
ANG MGA ARAW NG DILIM NA MAY INIT
Sa unang buwan ng aming pagsasama, puro katahimikan.
Si Emil ay laging gumigising nang maaga,
lumalakad palabas ng bahay, bumabalik sa gabi na pagod pero laging masigla.
Minsan tinanong ko siya,
“Saan ka ba palaging pumupunta?”
Ngumiti lang siya.
“Nagpapahinga ako sa ilalim ng araw. Gusto ko kasing madama kung gaano ito kainit—para maikwento ko sa’yo.”
Araw-araw niya akong tinuturuan kung paano makinig sa mundo:
ang tunog ng ulan, ang amoy ng gabi, ang huni ng mga ibon.
“Althea, kung pipikit ka’t makikinig, maririnig mong mas maganda ang mundo kaysa sa nakikita ng mata.”
At sa bawat araw na lumilipas,
nararamdaman kong hindi ko kailangang makakita para maramdaman ang pag-ibig niya.
ANG REGALO NG PANINGIN
Isang araw, may kumatok sa aming bahay.
Doktor.
“May nag-sponsor ng operasyon mo, Althea,” sabi niya.
“Pwede kang makakita.”
Nang marinig ko iyon, parang huminto ang mundo ko.
Lumuhod ako at niyakap si Emil.
“Naririnig mo ‘yon, Emil? Makikita na kita!”
Ngunit bigla siyang natahimik.
Tumalikod.
“Oo… makikita mo na rin kung sino ako talaga.”
Hindi ko naintindihan ang ibig niyang sabihin.
Pagkalipas ng ilang linggo, isinagawa ang operasyon.
Pag-alis ng benda,
una kong nakita ay ang liwanag.
Pangalawa — mga anino.
At pangatlo — mga mukha.
Nakita ko si Tatay.
Nakita ko ang mga kamay niyang puno ng kalyo.
At nakita ko si Emil —
nakaupo sa gilid, nakatupi ang barong, at may benda rin sa kanyang mga mata.
ANG KATOTOHANANG TUMUSOK SA PUSO KO
“Emil?”
Hindi siya sumagot.
“Bakit ka may benda sa mata?”
Tumulo ang luha ni Tatay.
“Anak… si Emil ang nagbigay ng cornea para sa’yo.
Siya ang dahilan kung bakit nakikita mo ngayon.”
Tumigil ang oras.
Parang biglang nawala ang lahat ng liwanag.
Lumapit ako sa kanya, nanginginig.
“Bakit mo ginawa ‘to?”
Ngumiti siya, kahit hindi na niya ako nakikita.
“Kasi gusto kong makita mong maganda ang mundong pinangarap mo.
At kung may kabayaran man iyon, okay lang.
Kasi ikaw naman ang pinakamagandang tanawin ko.”
Niyakap ko siya, umiiyak,
habang ang kamay niyang dati’y marumi at magaspang,
ngayon ay tila pinakamarilag na bagay na nahawakan ko.
ANG LIWANAG SA KADILIMAN
Pagkaraan ng isang taon,
si Tatay ay pumanaw.
At si Emil…
patuloy kong inaalagaan,
ginagabayan siya kung paano mamuhay sa dilim na minsan kong pinagdaanan.
Tuwing gabi, kapag magkahawak kamay kami,
lagi kong sinasabi:
“Ngayon, ako naman ang magiging mata mo.
Kasi nakita ko na kung gaano kaganda ang mundo —
at ang pinakamagandang tanawin sa lahat ay ikaw.”
