“HINDI SIYA NAKARATING SA JOB INTERVIEW — PERO ANG BABAE NA TINULUNGAN NIYA SA KALSADA ANG NAGPAIYAK AT NAGPA-BAGO SA BUONG BUHAY NIYA.”
Si Ryan Cruz, 27 anyos, ay isang simpleng lalaki na may malaking pangarap.
Matapos ang ilang buwang paghahanap ng trabaho, sa wakas — nakatanggap siya ng tawag mula sa isang prestihiyosong kompanya sa Makati.
Ito na ang pagkakataon niyang makabangon, matapos ang ilang taon ng hirap at pagtitiis.
Isinuot niya ang kanyang pinakaayos na long sleeves, nilinis ang lumang sapatos, at lumabas nang maaga.
Habang nakasakay siya sa jeep, paulit-ulit niyang binabasa ang mga tanong sa interview na sinulat niya sa maliit na papel.
“Anong plano mo sa loob ng limang taon?”
“Ano ang pinakamalaking kahinaan mo?”
Nakangiti siya.
“Kaya ko ‘to,” bulong niya sa sarili.
ANG PANGYAYARING DI NIYA INASAHAN
Malapit na siya sa building kung saan gaganapin ang interview nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.
Tumakbo siya sa ilalim ng waiting shed, basa, at nagmamadaling pinunasan ang damit.
Sa di kalayuan, nakita niya ang isang babaeng buntis, humihingal, at may dalang maliit na bag.
Nang mapansin niyang bigla itong napahawak sa tiyan, parang may nangyaring hindi maganda.
Lumapit siya agad.
“Miss, okay ka lang po?”
“Kuya… parang lalabas na ‘yung baby ko…”
Nataranta siya.
Walang ibang tao sa paligid, walang taxi, walang makakatulong.
Agad niyang tinawag ang isang tricycle.
“Manong! Sa pinakamalapit na ospital, bilis po!”
Basang-basa siya, nanginginig, pero hawak-hawak niya ang kamay ng babae habang papunta sa ospital.
“Kapit lang po, nandito ako. Huwag kang matakot.”
Nang dumating sila sa ospital, dinala agad ang babae sa emergency room.
Siya naman, nakatayo sa labas, hingal at basa, habang pinipigilan ang kaba.
ANG PAGKALIGTAS NG BUHAY
Makalipas ang halos isang oras, lumabas ang nurse.
“Sir, ligtas po ang mag-ina. Salamat at naihatid n’yo agad.”
Ngumiti si Ryan, parang nabunutan ng tinik.
Ngunit nang tumingin siya sa orasan, nalaglag ang balikat niya —
alas-dose na.
Ang interview niya ay alas-nwebe ng umaga.
Tapos na.
Muling lumubog ang pag-asa niya.
Pero kahit gano’n, ngumiti siya.
“Ayos lang. Mas mahalagang buhay ang nailigtas ko.”
Umalis siya sa ospital nang hindi na nagpakilala.
Tahimik siyang naglakad sa ulan, basa, gutom, pero may kakaibang kapayapaan sa puso.
ANG PAGKAKATAON NA MULING BUMALIK
Tatlong araw ang lumipas.
Nakaupo si Ryan sa maliit nilang bahay, nagbibilang ng natitirang pera.
Isang text message ang dumating:
“Mr. Cruz, please report to our company for an interview re-schedule. The HR Director personally requested your presence.”
Napakunot ang noo niya.
“HR Director? Ako? Pero hindi naman ako pumunta last time…”
Kinabukasan, pumunta siya sa opisina.
Pagpasok niya sa reception, pinapasok agad siya ng secretary.
“Sir Ryan, please proceed to the HR Director’s office. She’s been expecting you.”
ANG PAGKAKILANLAN
Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang isang babaeng pamilyar.
Suot nito ang eleganteng office attire, may maamong mukha, at nakangiti.
“Ikaw…”
“Ikaw din…”
Ito ang babaeng buntis na tinulungan niya ilang araw ang nakalipas.
Ngumiti ang babae.
“Ako nga. Ako si Mariel Villanueva, HR Director ng kompanyang ito. At ikaw, Ryan Cruz, ang lalaking tumulong sa akin noong araw na muntik akong manganak sa gitna ng ulan.”
Halos hindi makapaniwala si Ryan.
“Ma’am… pasensya na po. Hindi ako nakapunta sa interview kasi—”
Ngumiti si Mariel at pinutol siya.
“Wala kang kailangang ipaliwanag. Alam ko na kung anong klaseng tao ka. At alam kong ‘yun ang uri ng empleyado na gusto kong makasama sa kumpanya ko.”
Umiiyak si Ryan, halos hindi makapagsalita.
“Ma’am, salamat po… hindi ko inasahan ‘to.”
Ngumiti si Mariel, sabay inilapit ang kamay.
“Welcome to the team, Mr. Cruz. At isa pa — gusto kong ipakilala sa’yo ang dahilan kung bakit ka ginantimpalaan ng langit.”
Pumasok ang isang nurse, may dalang maliit na sanggol.
Ngumiti si Mariel.
“Ito si Liam, ang anak kong muntik ko nang hindi makita — kung hindi dahil sa’yo.”
Lumapit si Ryan, tinitigan ang bata, at hindi napigilang lumuha.
“Salamat po. Pero sa totoo lang, ako po dapat ang magpasalamat… dahil pinakita n’yo sa’kin na minsan, ang paggawa ng tama, kahit walang kapalit, babalik din sa tamang oras.”
ANG PAGBABAGO
Lumipas ang mga buwan, naging opisyal na si Ryan sa kumpanya — hindi lang bilang empleyado, kundi bilang operations manager, dahil sa kababaang-loob at malasakit niya.
At tuwing tinitingnan niya si Mariel at ang anak nito, palagi niyang naaalala ang araw na sinakripisyo niya ang sariling oportunidad —
at kung paanong iyon mismo ang nagbukas ng pinto patungo sa kanyang tagumpay.
“Minsan,” sabi niya habang nakatingin sa bintana ng opisina, “ang biyaya, dumadaan muna sa ulan bago mo maramdaman ang liwanag.”
