“HINDI KO SIYA PINAGTIWALAAN — PERO ANG SAKRIPISYO NIYA ANG NAGPATUNAY NA AKO ANG NAGKULANG.”
Sa isang maliit na barangay sa gilid ng riles, nakatira si Althea, isang 19-anyos na dalaga na lumaki sa hirap pero puno ng pangarap. Paghilamos pa lang ng umaga, rinig na niya ang kalampag ng tren, ang sigawan ng mga nagbebenta, at ang paulit-ulit na away ng mga kapitbahay.
Pero ang buhay niya ay mas gumulo nang nakilala niya si Ely, isang tahimik at misteryosong lalaking laging nag-aalok ng tulong—kahit hindi niya hinihingi.
SA TABI NG RILES
“’Tea, tulungan na kita sa pagbitbit niyan,” sabi ni Ely habang inaagaw ang mabigat na bayong ng gulay.
Napatingin si Althea, puna agad ang alikabok na bumalot sa uniporme niyang pang–service crew.
“Ayoko. Kaya ko,” malamig niyang sagot.
Pero ngumiti lang si Ely. “Hindi ko sinasabing hindi mo kaya. Gusto ko lang na… hindi ka mapagod palagi.”
At doon nagsimula ang tsismis.
Naging laman sila ng mga usapan sa kanto, sa sari-sari store, pati sa waiting shed.
“Si Ely? Aba, mag-iingat ka, ‘Tea,” bulong ng kapitbahay. “May atraso daw ‘yun noon. Wag mong pagkatiwalaan.”
At dahil bata pa si Althea at takot magkamali, naniwala siya.
Unti-unti siyang umiwas.
Unti-unti niyang tinulak palayo ang tanging taong bumibitbit ng pangarap niya.
ANG GABING NAGBAGO NG LAHAT
Isang gabi, hatinggabi na at pauwi si Althea galing trabaho.
Madilim ang eskinita, tahimik ang paligid — masyadong tahimik.
Tapos ay bigla siyang sinundan ng dalawang lalaking lasing.
“Hi miss… sama ka naman…” sabay tawa ng isa, mabigat, malagkit, nakakatakot.
Napaatras si Althea, humihigpit ang hawak sa bag.
“Tulong… please…” bulong niya.
At bago pa lumapit ang isa sa mga lalaki, may biglang malakas na sigaw.
“’TEA! LUMAYO KAYO SA KANYA!”
Si Ely.
Si Ely na matagal na niyang iniwasan.
Nagkaroon ng suntukan.
Sigawan.
Nagsitakbo ang mga kapitbahay.
Hanggang sa pareho silang duguan.
Pero sa huli, nailigtas si Althea.
Hawak ni Ely ang braso niya, nanginginig pero nakangiti.
“Okay ka lang?”
At doon… bumigay si Althea.
Umiyak.
Humagulgol.
At niyakap ang lalaking ilang buwan niyang nilayo.
ANG REVEAL
Sa barangay hall, habang inaasikaso ang blotter, lumapit ang kapitan kay Althea.
“Buti na lang dumating si Ely,” sabi ng kapitan. “Matagal na niyang sinisiguradong ligtas ka pag pauwi ka galing trabaho.”
Napakunot-noo si Althea. “Ha? Bakit po?”
“May award nga ‘yan dati bilang community volunteer, eh,” sagot ng kapitan. “’Yung tsismis na kriminal daw siya? Hindi totoo. Siya pa nga nagtip sa authorities tungkol sa sindikato rito sa riles.”
Para siyang binuhusan ng malamig na tubig.
Lahat ng pinaniwalaan niya—
lahat ng paglayo niya—
lahat pala yun ay maling akala.
ANG KATOTOHANAN
Habang ginagamot ang sugat ni Ely, hawak ni Althea ang kamay niya.
“Bakit mo ginagawa ’to para sa’kin?” tanong niya, halos pabulong.
Napahinga si Ely nang malalim.
“Hindi ko alam kung paano sabihin nang hindi ka matatakot… pero… matagal na kitang gusto, ‘Tea. Gusto kitang protektahan kasi mahal kita.”
Napaluha si Althea.
Hindi dahil sa sakit — pero dahil sa guilt.
“Ely… patawarin mo ko. Pinaniwalaan ko yung tsismis kaysa sayo.”
Tinapik ni Ely ang kamay niya. “Hindi mo kasalanan na natakot ka. Pero sana… simula ngayon… sa’kin ka maniwala.”
At doon niya nalaman ang totoong aral:
Hindi lahat ng tahimik ay masama.
Hindi lahat ng tsismis ay totoo.
At hindi dapat hatulan ang puso ng isang taong ang hangad lang ay protektahan ka.
ENDING MORAL
“Minsan, ang taong iniiwasan natin—
sila pala ang taong handang ipaglaban tayo nang higit pa sa kaya natin.”
