HINDI KO INASAHAN NA SA GABING IYON… ANG PAGKAPUNIT NG GOWN KO ANG MAGPAPALIT NG BUONG BUHAY KO
Hindi ko makakalimutan ang tunog noon—
yung malutong na punit ng tela na parang puso kong binibiyak.
Sa gitna ng pinakamagarbong hall na nakita ko sa buong buhay ko, ako ang naging tampulan ng biro, tawa, at pang-iinsulto.
Gabi iyon ng engagement party ng kaibigan ko.
Nagyaya lang siya dahil “family ka na rin sa akin.”
Pero hindi pala lahat ng “family” ay tinatanggap ka.
Nang lumapit ang bridesmaids, alam kong may masama silang balak.
Alam ko sa paraan ng pagkakatingin nila—
parang sinusukat nila kung gaano kababa ang halaga ko.
“Uy, ang tapang mo ha… may ganitong event pala na pinupuntahan ang tulad mo?”
sabi ng isa.
At bago pa ako makayuko para umiwas…
RIIIPPPP.
Pinunit nila ang gown ko.
Tumawa. Sumigaw. Nag-video pa.
Ang mga tao?
Nanonood lang.
Parang pelikula.
Pero hindi ako artista.
Ako ang biktima.
Lumuhod ako, tinakpan ang mukha ko, at ang tanging tanong sa isip ko ay:
“Anong kasalanan ko para tratuhin nila ako nang ganito?”
HABANG NAG-IINGAY ANG TAWA NILA… BIGLANG NAGING TAHIMIK ANG BUONG HALL
Parang may humigop sa hangin.
Ang mga tao tumigil sa pagsasalita.
May malakas na tunog ng pintong bumukas…
BLAGG!
At may tatlong lalaking mabilis na pumasok, may determinasyon sa mukha, may galit sa mga mata.
Nang makita ko kung sino sila…
Parang bumalik ang lakas ko.
Parang may humawak sa puso kong nabasag.
Mga kuya ko.
Hindi sila invited.
Hindi sila dapat nandoon.
Pero nandyan sila—
dahil nakita nila ang video na ipinadala ng isa sa mga bisita.
Tumakbo sila papunta sa akin.
“ELARA!”
“Anong ginawa nila sa ’yo?!”
“Bakit ka iniwan mo kaming mag-isa? Kami ang dapat unang puprotekta sa’yo!”
Hindi ko napigilan umiyak.
Pero ngayon, hindi dahil sa hiya.
Kundi dahil may mga taong handang lumaban para sa akin kahit hindi ko hingin.
ANG KUYA KONG PINAKAMATANDA… HUMAKBANG PAHARAP AT HINABLOT ANG MIC
Tahimik ang lahat.
Kasama na ang mga nang-bully, biglang hindi makahinga.
At sa boses na hindi pwedeng balewalain, sinabi niya:
“Sa lahat ng nandito…
hindi ako galit dahil napunit ang gown ng kapatid ko.
Galit ako dahil napunit n’yo ang dignidad ng taong wala namang ginagawa sa inyo.”
Humigpit ang pagkakahawak niya sa mic.
“Kung ganito ang ugali ng entourage na ito, MAS NAKAKAHIYA KAYONG LAHAT KAYSA SA KANYA.”
Isang iglap lang—
naging sila ang pinagtatawanan,
naging sila ang kinaiinisan.
Ang groom lumapit at sinabi:
“Mga bridesmaids na gumawa nito…
alis kayo sa event na ’to.
Hindi ko kailangan ng ganitong tao sa buhay namin.”
At doon nagsimulang magsalita ang mga taong kanina ay nanonood lang.
“Grabe kayo…”
“Hindi tama ’yon.”
“Bakit n’yo ginawa ’yan sa kanya?”
ANG GOWN NA PINUNIT NILA… NAGING SIMBOLONG HINDI NILA MATATAPAKAN
Ilang araw pagkatapos, tinawag ako ng isang sikat na designer.
Napanood niya ang video.
“At alam mo ba ang sabi niya?”
“Let me redesign your gown.
This time…
I want to create something they can never destroy.”
Libre.
Walang kapalit.
Walang kondisyon.
At habang suot ko ang bagong gown na iyon, na mas maganda pa sa orihinal…
Ngumiti ako.
Hindi dahil nakabawi ako.
Kundi dahil hindi n’yo ako nasira.
