“DATI AKONG WALANG WALA, KAYA TINANGGIHAN NIYA AKO — NGAYON AKO NA ANG MAY-ARI NG KUMPANYANG PINAPAGLINISAN NIYA.”
Umaga sa Makati, punô ng mga taong nagmamadali, kape sa kamay, at cellphone sa tainga.
Ngunit sa gitna ng mga taong naka-kotse at naka-barong,
may isang lalaki na tahimik lang na nagmamasid mula sa bintana ng pinakamataas na gusali ng Santiago Holdings.
Siya si Ethan Santiago,
isang negosyanteng nasa edad trenta y dos, may sariling kumpanya, mayaman,
at kilala sa buong industriya bilang isang “self-made billionaire.”
Ngunit sa likod ng tagumpay na iyon, may sugat pa ring hindi naghihilom —
isang sugat na iniwan ng pangalang Mara.
ANG NAKARAAN NA HINDI MAKALIMUTAN
Labing tatlong taon na ang nakalipas.
Si Ethan noon ay isang working student sa Maynila.
Nagtatrabaho bilang tagapamahala ng bodega sa araw, at nag-aaral sa gabi.
Doon niya nakilala si Mara,
isang maganda, masayahin, at ambisyosang babae na anak ng may-ari ng apartment na inuupahan niya.
Tuwing gabi, nagdadala si Ethan ng pandesal at sardinas.
Ngunit kay Mara, iyon na ang pinakamagandang hapunan.
Hanggang isang gabi,
sa ilalim ng ilaw ng poste sa kanto, sinabi ni Ethan:
“Mara, hindi ako mayaman, pero nangako akong isang araw,
magiging karapat-dapat ako sa ‘yo.”
Ngunit ngumiti lang si Mara — ngiting malamig.
“Ethan, hindi ako pwedeng maghintay sa pangako.
Hindi ako mabubuhay sa pangarap mo.”
At doon natapos ang lahat.
Ilang linggo lang, narinig niyang umalis si Mara at sumama sa isang lalaking mayaman.
Ang huling alaala ni Ethan sa kanya —
ay ang babaeng huminto sa pagmamahal,
kapag wala ka nang maibibigay.
ANG PAGBABALIK
Labing tatlong taon ang lumipas.
Ngayon, si Ethan na ang may-ari ng Santiago Holdings,
isang kompanyang nagmamay-ari ng mga gusali at negosyo sa buong bansa.
Isang umaga, pumasok siya sa opisina —
parehong amoy ng kape, parehong tahimik na elevator.
Ngunit nang bumukas ang pinto,
nakita niya ang isang babaeng naglilinis ng sahig.
Nakayuko, may suot na lumang uniporme, pawisan,
ngunit ang mukha — pamilyar.
“Mara?”
Natigilan ang babae,
dahan-dahang tumingin.
At sa unang beses matapos ang mahigit isang dekada,
nagtagpo ulit ang kanilang mga mata.
“E-Ethan?” mahina niyang sabi, nanginginig ang boses.
Hindi siya makapagsalita.
Ang dating babaeng iniwan siya —
ngayon, may hawak na mop, at may suot na ID ng Santiago Cleaning Services,
isang subsidiary ng kumpanya ni Ethan mismo.
ANG PAGKAKAHIYA AT ANG PATAWAD
Sinubukan ni Mara umiwas,
pero pinigilan siya ni Ethan nang marahan.
“Mara, huwag kang matakot. Hindi ako galit.”
Napayuko siya.
“Pasensiya na… Hindi ko akalaing dito ako mapupunta.
Iniwan ako ng lalaking pinili ko.
May anak ako, pero wala na siyang ama.
Ito na lang ang trabahong nahanap ko.”
Tahimik si Ethan.
Walang halong galit ang kanyang mga mata,
pero may lungkot — at awa.
“Alam mo, Mara,” sabi niya,
“noong araw na umalis ka, sinumpa kong hindi na ako iibig ulit.
Sabi ko, babalik ako — hindi para ipaghiganti, kundi para ipakita sa mundo
na kahit basurang itinapon mo noon,
puwedeng maging ginto pag nagtiyaga.”
Umiyak si Mara.
“Ethan, kung pwede lang, gusto kong bawiin lahat.
Pero ngayon, natutunan ko na — ang kayamanan, nawawala;
ang puso, kapag sinaktan, matagal bago bumalik.”
ANG HINDI INAASAHANG DESISYON
Ilang linggo matapos ang pagkikita nila,
tinawag ni Ethan ang HR manager.
“Bigyan niyo ng bagong posisyon si Mara,” utos niya.
“Sa pantry? O sa admin, sir?” tanong ng manager.
Ngumiti si Ethan.
“Hindi.
Sa akin mismo.
Secretary.”
Nagulat ang lahat.
Pero sa loob ng ilang buwan, nakita ng buong opisina kung paano tinulungan ni Ethan si Mara
— hindi para gantihan,
kundi para tulungan siyang makabangon.
Isang araw, tinanong siya ng kasamahan:
“Sir, bakit mo tinutulungan ‘yung babaeng iniwan ka noon?”
Ngumiti si Ethan.
“Kasi minsan, hindi mo kailangang maging katulad ng mga taong nanakit sa’yo.
Mas maganda kung ikaw ang magpapakita sa kanila kung ano ang tunay na halaga.”
EPILOGO
Pagkalipas ng isang taon, si Mara ay naging opisyal na HR assistant.
Nakikita siyang masaya, may bagong pag-asa sa buhay.
At si Ethan —
sa tuwing dumadaan sa hallway,
lagi pa rin siyang ngumingiti sa babaeng minsang iniwan niya sa dilim.
Hindi na niya minahal muli si Mara tulad ng dati,
ngunit minahal niya ang taong kaya nang humingi ng tawad.
At sa huling araw ng trabaho ni Mara bago lumipat sa probinsya,
iniabot ni Ethan ang sobre.
“Para sa bagong simula mo,” sabi niya.
“At Mara…”
“Oo?”
“Salamat. Dahil kung hindi mo ako tinanggihan noon,
hindi ko matututunang patawarin ang sarili ko.”
