“BINIGYAN NIYA NG SCHOLARSHIP ANG ISANG MAHIRAP NA DALAGA — HINDI NIYA INASAHAN, ANAK NIYA PALA ITO NA HINDI NIYA KAILANMAN NAKILALA.”
Si Don Alejandro Vergara, 58 anyos, ay isang tanyag na negosyante — may-ari ng maraming kompanya, mga gusali, at lupa.
Sa paningin ng lahat, siya ay isang matagumpay na lalaki, mayaman, iginagalang, at tinitingala.
Ngunit sa likod ng kanyang karangyaan, may isang lihim na matagal niyang tinitikom sa puso:
may anak siyang hindi kailanman niya nakilala.
Dalawampu’t walong taon na ang nakalipas, minahal niya si Elena, isang simpleng babae mula sa probinsya.
Ngunit dahil tutol ang kanyang pamilya, pinilit siyang makipaghiwalay.
Lumayo si Elena, buntis, at hindi na muling nagparamdam.
Simula noon, dala ni Don Alejandro ang bigat ng pagkukulang — isang ama na hindi kailanman naging ama.
ANG BATANG NANGANGARAP
Sa kabilang panig ng bansa, may batang babae na nagngangalang Mira Santos, 20 anyos.
Isang ulila, lumaki sa ampunan, at ngayon ay kumakayod bilang working student sa Maynila.
Matataas ang marka niya sa kolehiyo, pero dahil sa kahirapan, madalas siyang nagugutom o natutulog sa silid-aklatan.
Isang araw, tinawag siya ng dean.
“Mira, may magandang balita.
Ikaw ang napili bilang benepisyaryo ng Vergara Foundation Scholarship.”
Napaluha si Mira.
“Talaga po? Salamat! Akala ko po kailangan ko nang tumigil sa pag-aaral…”
Walang kamalay-malay si Mira —
ang lalaking nagbibigay sa kanya ng scholarship,
ay ang ama na hindi niya kailanman nakilala.
ANG PAGKIKILALA NG TADHANA
Lumipas ang ilang buwan.
Dahil sa galing at kababaang-loob ni Mira, napili siyang magbigay ng talumpati sa annual scholars’ dinner ng foundation.
Dumalo roon si Don Alejandro, bilang tagapagtatag.
Habang nagsasalita si Mira sa entablado, tahimik siyang nakatingin.
Ang boses ng dalaga, may lambing at tapang — parang pamilyar.
Ang mga mata, ang ngiti, pati ang paraan ng pagsasalita… parang may naramdaman siyang hindi maipaliwanag.
“Ako po si Mira Santos,” sabi ng dalaga.
“Lumaki po akong walang pamilya, pero dahil sa tulong ninyo, nagkaroon ako ng pangarap.
Ang scholarship na ito — hindi lang po ito pera para sa akin. Isa po itong pag-asa.”
Habang nagsasalita siya, hindi mapakali si Don Alejandro.
Kinabukasan, ipinatawag niya ang sekretarya.
“Alamin mo ang tungkol sa batang iyan. Lahat ng impormasyon.”
ANG KATOTOHANANG NAGPABAGO SA LAHAT
Pagkalipas ng isang linggo, bumalik ang sekretarya na may hawak na folder.
“Sir, ito po ang background report ni Mira Santos.”
Binuksan niya ang dokumento — at natigilan.
Sa ilalim ng birth certificate, nakasulat:
Mother: Elena Santos.
Father: Unknown.
Nanginig ang mga kamay ni Don Alejandro.
“Elena…” bulong niya, halos hindi makahinga.
“Elena Santos… siya ‘yung… Diyos ko.”
Lumabas siya ng opisina, dumiretso sa veranda, at doon tuluyang bumagsak ang luha.
“Dalawampu’t isang taon… hindi ko man lang siya nayakap.”
ANG PAGKIKITA NG AMA AT ANAK
Hindi alam ni Mira kung bakit siya ipinatawag ng mismong Don Alejandro.
Kabado siya, suot ang lumang uniporme.
Pagpasok niya sa opisina, napansin niyang tahimik lang ang matandang lalaki.
“Mira,” mahinahon nitong sabi, “umupo ka.”
“Po? Pasensya na po, baka may nagawa akong mali?”
“Wala. Gusto lang kitang makausap.”
Tumitig ito sa kanya, bakas sa mukha ang paghanga at sakit.
“May itatanong ako sa’yo.
Ang nanay mo ba… si Elena Santos?”
Nagulat si Mira.
“Opo, pero matagal na po siyang wala. Namatay siya noong ako’y sanggol pa lang.”
“May larawan ka ba niya?”
Kinuha ni Mira ang lumang litrato sa wallet niya — babae, nakangiti, may hawig sa kanya.
Nang makita ni Don Alejandro, napahawak siya sa bibig, nanginginig.
“Elena… Diyos ko…”
“Sir?”
“Mira…” nanginginig ang boses niya, “anak kita.”
Tahimik ang mundo.
Walang ibang tunog kundi ang tibok ng puso ng mag-ama na ngayon lang nagkakilala.
Tumulo ang luha ni Mira, hindi makapaniwala.
“Ano pong ibig n’yong sabihin?”
“Ako ang ama mo. Ako ang dahilan kung bakit naghirap kayo ng nanay mo.
Pero anak… mula ngayon, hindi na kita iiwan.”
ANG PAGPATAWAD AT PANIBAGONG SIMULA
Hindi agad nakapagsalita si Mira.
Matagal niyang iniyakan ang mga gabing nagugutom siya, ang mga panahong gusto niyang may tatay na yayakap sa kanya.
Ngunit nang makita niya ang luha sa mga mata ni Don Alejandro, naramdaman niyang totoo ito.
“Matagal kitang hinintay,” sabi ni Mira, umiiyak.
“Pero salamat, kahit huli na, dumating ka.”
Niyakap siya ng matandang lalaki, mahigpit, parang ayaw nang bitawan.
At sa unang pagkakataon sa loob ng dalawampu’t isang taon, naramdaman ni Don Alejandro ang init ng anak na minsan niyang pinabayaan —
at sa unang pagkakataon, naramdaman ni Mira kung paano mahalin ng isang ama.
EPILOGO
Makaraan ang dalawang taon, nagtapos si Mira bilang isang guro sa unibersidad.
At sa araw ng graduation niya, nakaupo sa unahan si Don Alejandro, suot ang simpleng barong, may luha sa mata at ngiti sa labi.
“Anak,” sabi niya habang inaabot ang diploma, “salamat. Dahil sa’yo, natutunan kong ang pinakamahalagang yaman ay hindi kayamanan, kundi ang pagkakataong bumawi sa taong minahal ko — at sa anak na hindi ko kailanman nakalimutan.”
Ngumiti si Mira.
“Pa, salamat sa pangarap na binuhay mo — at sa pagmamahal na kahit huli, dumating pa rin.”
