ANG MILYONARYONG NAGPANGGAP NA TAXI DRIVER—PARA SAKSYAN ANG PAKIKIPAGTALIKOD NG MISIS NIYA, AT ANG PAGBAWING NAGPAHAGULHOL SA BABAE NA MINALIIT ANG PAGMAMAHAL NIYA
Ako si Sebastian Cruz, 42 anyos.
CEO.
May-ari ng pinakamalaking transport company sa bansa.
At asawa ng babaeng minahal ko hanggang makalimutan ko ang sarili ko—
si Melanie.
Akala ko, sapat na ang lahat.
Akala ko, ako ang tahanan niya.
Akala ko, ako ang pipiliin niya kahit wala akong oras, kahit pagod, kahit kulang.
Pero mali ako.
Ang puso, kapag gusto nang lumayas,
hindi tinatanggap ang dahilan—
tumatakas lang.
ANG HINALANG HINDI KO INASAHAN
Nagsimula ang lahat sa maliliit na bagay.
Pag-uwi niya ng hatinggabi.
Amoy pabango na hindi akin.
Tawag na sinasagot niya habang nakatalikod.
At ang linyang nagpabagsak ng mundo ko:
“Love, huwag ngayon… nandito pa si asawa ko.”
Parang tinuhog ang dibdib ko.
Pero imbes na sumiga—
tumahimik ako.
Sa negosyo ko,
hindi umaatake nang walang ebidensya.
Hindi ako lumalaban nang hindi sigurado.
Ginawa ko ang bagay na hindi niya iisipin kahit sa panaginip:
Nagpanggap akong taxi driver.
ANG GABI NG KASINUNGALINGAN
Kinuha ko ang pinakalumang taxi sa fleet ko.
Nagbihis ako ng luma at amoy langis na polo.
Naglagay ng bigote.
At huminto sa tapat ng building kung saan “nagwo-work” si Melanie.
10 minutes…
20 minutes…
1 hour…
Hanggang sa lumabas siya.
May kahawak na lalaki.
Mas bata.
Mas may oras.
Mas may ngiti.
“Kuya, sakay po,” sabi niya.
Hindi niya ako nakilala.
Kahit boses ko—hindi.
Nang pumasok sila sa taxi,
naramdaman ko ang pag-ikot ng sikmura ko.
“Sa—sa drive-in hotel po, yung malapit.”
Parang binuhusan ako ng kumukulong tubig.
At doon nagsimula ang tunay na impiyerno.
ANG MAHABANG DIALOGUE NA HINDI KO MALILIMUTAN
Narinig ko ang boses niyang akala ko ay para lang sa akin.
“Love, mabait ang asawa ko pero…
hindi masarap kasama.
Luma na.
Boring.”
Tumawa ang lalaki.
“Eh bakit di ka makipaghiwalay?”
At ang sagot ni Melanie ay parang kutsilyong pumasok nang dahan-dahan sa puso ko:
“Eh kasi mayaman siya.
May mga investment ako sa pangalan niya.
Pag iniwan ko agad siya, walang fallback.”
Hindi ako huminga.
Hindi ko kaya.
Ang babaeng binigyan ko ng bahay,
ng negosyo,
ng pangalan—
tinawag akong fallback.
Pero kailangan kong tapusin.
Nang bumaba sila sa harap ng motel,
nagbayad siya ng isang daan.
“Kuya, keep the change.”
Change? CHANGES?
Ako ang naglagay ng pera sa kama niya.
Ako ang nagbigay ng kinabukasan niya.
Ako ang nagligtas sa kanya noong wala siyang trabaho.
At ngayon?
“Keep the change.”
Tumawa ako nang mahina.
“Ma’am… sigurado po ba kayo
na handa kayong pagbayaran ang ginagawa ninyo ngayon?”
Nairita siya.
“Kuya, drayb lang. Huwag epal.”
Kung alam lang niya…
Ako ang may-ari ng buong fleet na dinudumihan ng salita niya.
ANG UMAGANG GUMUHO ANG BUONG MUNDO NIYA
Kinabukasan,
nagising si Melanie na may sobre sa mesa.
Walang pangalan.
Walang sulat.
Binuksan niya—
Mga litrato.
Litrato nila.
Magkahawak.
Magkayakap.
Pumasok sa motel.
Lahat ng hindi niya akalaing may nakakakita.
At may maliit na papel:
“Salamat sa ₱100. —Sebastian”
Nalaglag ang kamay niya.
Nanginginig.
At sa likod niya, narinig niya ang boses ko:
“Masarap ba?”
Napalingon siya.
Ako.
Nakatayo sa pinto.
Hindi galit.
Hindi umiiyak.
Walang emosyon.
“Seb… Seb pah—paliwanag ko—”
“Hindi mo kailangan.”
“Sebastian… please.”
“Pinagkatiwalaan kita.
Binigyan kita ng buhay na hindi mo pinangarap.
Pero anong ginawa mo?”
Tumulo ang luha niya.
“Hindi ko sinasadya—”
“Melanie…”
Tumingin ako sa kanya nang diretso sa kaluluwa.
“Ang pagtataksil… hindi nadudulas.
Pinipili.”
Doon siya napahagulhol.
Lumuhod.
“Seb… Seb wag…
mahal kita…”
Umiling ako.
“Hindi.
Minahal mo ang pera ko.
Minahal mo ang buhay ko.
Pero hindi ako.”
Inilapag ko ang divorce papers.
Tahimik.
Malinis.
Matatag.
“Pagkatapos nito…
wala ka nang fallback.”
At lumabas ako ng bahay na minsan naging tahanan.
Hindi siya sinundan.
Hindi ako pinigilan.
At sa unang pagkakataon…
hindi ako ang nasira.
Siya.
ANG PINAKAMATINDING KARMA
Maya-maya, tumawag ang lalaki niyang kaaffair.
“Mel? Di ako pwede ngayon… uuwi yung girlfriend ko.”
At doon nag-collapse si Melanie.
Wala siyang asawa.
Wala siyang lover.
Wala siyang pera.
Wala siyang fallback.
At ako?
Lumakad akong parang bagong taong ipinanganak.
Masakit.
Oo.
Pero malaya.
Dahil minsan—
ang karma ng taksil ay hindi galit ng pinagtaksilan,
kundi pagkawala ng taong tanging nagmahal sa kanya nang totoo.
