ANG MAY-ARI NG RESTAURANT NA NAGPANGGAP BILANG PULUBI, NAPAHANGA SA ISANG BABAE NA HINDI NAGPALAMON SA PERA
Makulimlim ang langit nang lumakad si Mang Dencio papasok sa isang sikat na kainan sa Quezon City. Suot niya ang gusgusing t-shirt, may punit sa bandang balikat. Ang kanyang pantalon ay halos mawalan na ng kulay, at ang tsinelas niya ay may butas sa sakong. Sa paningin ng kahit sinong empleyado, isa lang siyang matandang pulubi na naglalakad-lakad para manghingi ng pagkain.
Pero ang hindi nila alam, si Mang Dencio ay si Don Vicente Dela Paz, ang tunay na may-ari ng restaurant. Isang self-made millionaire, dating karpintero, ngayon ay may lima nang sangay ng “La Vicente Filipino Cuisine.” Hindi niya sinabi kahit kanino sa branch na iyon na siya ang boss—ngayon niya gustong subukin ang ugali at puso ng kanyang mga tauhan.
“Excuse po… may natirang pagkain po ba?” mahina niyang tanong habang palihim na pinagmamasdan ang mga tao.
Tumigil ang isang waiter at tiningnan siya mula ulo hanggang paa. Napakunot ang noo.
“Kuya, dito ho fine dining. Hindi kami namimigay ng tira-tira. Labas po.”
Parang wala lang iyon sa pandinig ng matanda. Tumango siya at lumipat ng upuan sa may bandang sulok. Walang kahit sinong lumapit. Lahat ng staff ay pasimpleng nagtatawanan sa likod.
“Ang tapang ng amoy, grabe.”
“Hindi ko kaya kung siya pa ‘yung papakainin dito. Iba na talaga ngayon, oh.”
“Baka kung anong sakit dalhin niyan.”
Habang nag-uusap-usap ang mga crew, tahimik lang si Mang Dencio. Tinitingnan niya ang bawat isa. Gaano kalayo na kaya ang inabot ng training nila? Naaalala niya noong siya pa mismo ang naglilinis ng kusina, nag-aayos ng menu, nagtatakbo ng branch.
Pero bigla, may lumapit.
Isang babaeng crew na may simpleng ngiti at maamong mata.
“Tay, gutom po ba kayo?” tanong ng babae.
Tumango lang ang matanda. Hindi siya makatingin sa babae, parang nahiya.
“Halika po. May extra po kaming pagkain galing sa kitchen. Fresh pa ho. Ako na lang ang bahala.”
Habang naglalakad papunta sa likod, narinig niya ang ibang staff.
“Jenny, ano ba ‘yan? Papakainin mo ‘yung pulubi? Hindi mo ba alam, may standards tayo dito!”
Pero ngumiti lang si Jenny.
“Kung ako ang gutom, gusto ko rin sana may mag-abot kahit konti. Lahat naman tayo tao.”
Ilang minuto pa, lumabas si Jenny, may dalang mainit na arroz caldo at malamig na tubig.
“Pasensya na po kung ito lang po muna, ha? Pero masustansya po ‘yan. Gawa ko po ‘yan.”
Parang binagsakan ng emosyon si Mang Dencio. Nanginginig niyang tinanggap ang pagkain. Matagal na siyang hindi napaiyak, pero ngayon, parang may tumama sa puso niya.
“Salamat, hija. Ang bait mo.”
“Walang anuman po. Basta po tandaan ninyo, hindi po sukatan ang itsura para sa kabutihan. Kung gusto niyo po ng trabaho, baka po may opening sa kitchen. Pero kahit hindi, dito po kayo muna hangga’t gusto ninyo.”
Kinabukasan.
Maaga pa lang, nagtipon-tipon ang lahat ng staff sa main dining area. May paparating daw na bigating bisita. Kailangan presentable. Kailangan maayos.
May dumating na puting SUV. Bumaba ang isang lalaking naka-suit, maayos ang buhok, may bitbit na maletang dokumento. Lahat ay napatingin.
Pagpasok ng lalaking iyon sa loob, halos malaglag ang panga ng mga tauhan.
Ito ang pulubi kahapon.
Pero ngayon, siya si Don Vicente Dela Paz, ang CEO at may-ari ng buong La Vicente chain.
Tahimik siya. Lumingon sa bawat isa. Walang nagsasalita.
Pagkatapos, tumingin siya kay Jenny.
“Ikaw.” sabi niya.
“Lumapit ka nga.”
Nanginginig si Jenny.
“Sir… p-patawad po kung may nagawa kaming mali—”
“Walang mali sa’yo.” sabi ni Don Vicente.
“Ikaw lang ang pumasa.”
Hinugot niya mula sa maleta ang isang kontrata at isang sobre.
“Jenny, simula ngayon, ikaw ang bagong supervisor ng branch na ito.”
“At ito, bonus mo—pambayad sa utang mo sa ospital para sa nanay mo.”
Naiyak si Jenny.
“P-paano niyo po nalaman?”
“Lahat ng may puso, karapat-dapat marinig. Kahit pa walang nagsasalita. Ako ang may-ari ng kumpanyang ito. At gusto kong mga katulad mo ang mamuno dito.”
Tumingin siya sa ibang staff. Wala ni isa ang makatingin sa mata niya.
“Tandaan ninyo,” matigas niyang sabi, “Ang tunay na serbisyo, hindi lang nakukuha sa training. Galing ‘yan sa puso.”
LIMANG TAON MAKALIPAS…
Si Jenny na ngayon ang Operations Head ng buong Luzon branches ng La Vicente. Sa bawat branch opening, personal siyang nagtuturo ng customer care. At may isang panuntunan siyang paulit-ulit na sinasabi sa mga bagong tauhan:
“Hindi mo alam kung sino ang kaharap mo. Kaya pakitunguhan mo ang bawat isa na parang boss mo na—o mas higit pa.”
