ANG GABI NA DINALA NG ISANG BATA ANG DALAWANG SANGGOL SA OSPITAL GAMIT ANG LUMA’T KALAWANGING KARITON
Nanginginig ang mga kamay ng batang babae.
Madumi ang kanyang damit.
Pula ang mata, halatang umiiyak nang matagal.
At sa harap niya —
isang kalawangin at lumang kariton na may dalawang sanggol na mahimbing na natutulog sa loob ng makapal na kumot.
Gabi iyon.
Tahimik ang ospital.
At walang inaakala na isang batang payat at nakayapak ang magpapabago ng gabing iyon.
“DOC… PAKI-TULONG PO… HINDI KO NA KAYA…”
Ang unang nakaunang lumapit ay si Dr. Miguel — isang pediatric surgeon na kilala sa husay, ngunit mas kilala sa puso.
Lumuhod siya sa harap ng bata.
“Iha… sino’ng may mga batang ito?”
Hindi agad nakapagsalita ang bata.
Nanginginig ang baba niya.
Lumuluha siya habang pilit hinahawakang matatag ang kariton.
“Hindi po sila saken…”
“Iniwan lang po sila… sa gubat… sa likod ng bahay namin…”
“Wala pong tumulong… kaya dinala ko sila dito…”
Napatingin si Dr. Miguel sa mga sanggol —
maliliit, nanginginig sa lamig, pero buhay.
“Ilang taon ka na, iha?”
“Pitong taong gulang po…”
At doon parang may tumusok sa puso ng doktor.
Sino’ng pitong taong gulang ang magdadala ng dalawang sanggol nang mag-isa?
Sa kalagitnaan ng gabi?
Nang walang tsinelas, walang takot maglakad sa kalsadang madilim?
ANG KATOTOHANANG HINDI HALATA
Dinala agad ng doktor ang mga sanggol papasok sa emergency room.
Pero bigla siyang napahinto nang makita ang bata na nakatayo pa rin sa labas.
“Iha, halika. Pumasok ka rito, ligtas ka dito.”
Umiling ang bata.
“Hindi po ako puwedeng pumasok, Doc…”
“Baka po magalit si Mama pag nalaman niyang umalis ako…”
“Nasaan ang Mama mo?”
Hindi siya sumagot.
Lumuhod si Dr. Miguel, tinapat ang mata niya sa mata ng bata.
“Sinaktan ka ba nila?”
At doon, sa unang pagkakataon, umagos nang tuluyan ang luha ng bata.
“Hindi po ako mahal ni Mama…
Pero ’tong dalawang baby…
Ayokong maranasan nila ’yon.”
Umigting ang dibdib ng doktor.
Sa isang iglap, naintindihan niya ang lahat.
Hindi ito simpleng “pagtulong.”
Ito ay isang bata… na nagligtas ng dalawang buhay dahil ayaw niyang maulit ang sakit na naranasan niya.
THE MOMENT NA BINAGO ANG BUHAY NG LAHAT
Matapos masuri ang kambal at masigurong ligtas, bumalik si Dr. Miguel sa bata.
“Ano pangalan mo, iha?”
“Lira po…”
“Lira… ginawa mo ang bagay na hindi kayang gawin ng maraming matatanda.
Salamat dahil iniligtas mo sila.”
Umiling si Lira.
“Wala pong dapat pasalamatan.
Kung hindi ko sila dinala…
m—mamamatay po sila…”
Hindi napigilan ng doktor.
Niyakap niya ang bata.
Hindi bilang doktor.
Hindi bilang estranghero.
Kundi bilang taong nakakita ng dalisay na kabutihan sa isang murang puso.
“Lira… mula ngayon, hindi ka na nag-iisa.”
At doon —
sa madilim na hallway ng ospital, habang tumutunog ang wall clock sa likod nila —
unang beses na naramdaman ng bata ang yakap na may tunay na malasakit.
Gabi iyon ng milagro.
Dahil tatlong buhay ang naligtas…
isa dahil inalagaan,
dalawa dahil iniligtas,
at isa pang puso —
ang kay Lira —
na sa wakas, may nakakita.
