“ANG BATANG NAGNANAKAW NG PAGKAIN PARA SA AMANG MAY SAKIT — AT ANG ARAW NA NAGING HIMALA ANG PAGKAKAHULI SA KANYA.”
ANG BATA SA KANTO NG PALENGKE
Sa gilid ng lumang palengke sa probinsya ng Tarlac,
may batang lalaki na laging nakayuko,
hawak ang isang supot na halos walang laman.
Si Gino, 11 anyos.
Payat.
Marumi ang damit.
Bitbit ang isang lihim na pasan niya sa bawat araw:
May tatay siyang may sakit — at wala silang pambili ng pagkain.
Simula nang ma-stroke si Mang Ruben,
ang ama niya,
si Gino na ang nagbabanat ng buto.
Pero bata pa siya.
Walang trabaho.
Walang permanenteng pagkakakitaan.
Kaya madalas, sa hapon,
dahan-dahan siyang umiikot sa palengke,
hinihintay ang mga tindera na magsara.
Umaasa… na may tira.
Pero minsan, kapag wala na talagang paraan—
gumagawa siya ng bagay na kahit siya mismo ay hindi proud:
NANANAKAW SIYA NG PAGKAIN.
Hindi para sa sarili.
Hindi para magpakasasa.
Kundi para sa ama niyang hindi na makabangon.
ANG ARAW NA NAHULI SIYA
Isang gabi, habang nagsasara ang isang carinderia,
pumuslit si Gino sa likod,
kinuha ang dalawang pirasong manok
na nakahain sa lalagyan na dapat itapon.
Pero bago pa siya makaalis—
“Hoy! Ano’ng ginagawa mo diyan?!”
Isang lalaking malaki ang katawan,
ang may-ari ng carinderia,
ang nakakita sa kanya.
Nalaglag ang manok.
Nalaglag ang supot.
At nalaglag ang buong mundo ni Gino.
Hinawakan siya nito sa braso.
“Magnanakaw ka pa, ha!
Bata ka pa lang ganyan na ugali mo?!”
Umiyak si Gino, nanginginig.
“Tito… pasensya na po…
hindi ko na po uulitin…”
“BAKIT KA NANNAKAW?! Sagot!”
At doon tuluyang bumigay si Gino.
“Para po kay Papa…
tatlong araw na po siyang hindi kumakain…”
Natigilan ang may-ari.
Napahinto.
Pero hindi pa rin niya binitiwan ang bata.
“Anong pangalan mo?”
“G-Gino po…”
At ang sumunod na sinabi nito—
akala ni Gino ay parusa na.
“Halika.
Sumama ka sa akin.”
ANG AKALA NIYANG PARUSA… PERO HINDI
Hinila siya nito papasok sa loob ng carinderia.
Naupo siya sa isang bangko, nanginginig, pawis, at umiiyak.
Kinuha ng may-ari ang isang malaking mangkok.
Nilagyan ng—
• Mainit na sabaw
• Kanin
• Tatlong pirasong manok
• Gulay
Isinara ang mangkok.
Nilagay sa supot.
At ibinigay kay Gino.
“Ito.
Para sa tatay mo.”
Hindi nakapaniwala ang bata.
Napatitig lang siya sa supot,
at nang tumingin siya sa lalaki—
hindi galit ang nakita niya.
Kundi awa.
“Bak— bakit po…?”
“Anak…
dati akong kagaya mo.”
Nanlaki ang mata ni Gino.
“Mahina ang tatay ko noon…
at tulad mo,
kumukuha rin ako ng tira para may makain siya.”
Lumuhod ang lalaki sa harap ni Gino.
“Hindi ka masamang bata.
Gutom kayo.
At ang gutom…
hindi kasalanan.”
At doon na nagsimulang umiyak nang malakas si Gino.
“Tito… salamat po…
salamat po…”
Hinaplos ng lalaki ang ulo niya.
“Simula ngayon,
hindi ka na magnanakaw.
Kapag kailangan mo ng pagkain,
dumiretso ka sa akin.
Libre.
Araw-araw.”
ANG PAGBABALIK NI GINO MAY DALANG HIMALA
Kinabukasan, binalikan ni Gino ang carinderia.
May dalang…
isang sulat
na isinulat sa gusot na papel:
“SALAMAT PO SA PAGTULONG KAYO ANG UNANG TAO NA HINDI AKO SINIGAWAN.”
Sa likod naman:
drawing nila ng tatay niya.
Napangiti ang may-ari.
Napaluha rin.
At mula noon—
tuwing gabi bago magsara,
may inihahandang pagkain para kay Gino at sa tatay niya.
Hindi na siya magnanakaw.
Hindi na siya nangangamba.
At hindi na niya kailangang mamili
sa paggawa ng mali
para lamang makapagpakain.
ANG KINABUKASANG HINDI NIYA INASAHAN
Isang linggo matapos iyon,
dinikit ng may-ari ang sulat ni Gino sa dingding ng carinderia.
Nakita iyon ng mga tao.
At isa-isa silang lumapit.
“Pwede akong magbigay ng gatas.”
“May extra akong bigas sa bahay.”
“May vitamins ako para sa tatay mo.”
“Ito, bagong damit oh para sa’yo.”
At nang sumunod na araw—
isang doktor na suki ng carinderia ang lumapit kay Gino.
“Ako na ang bahala sa tatay mo. Libre.”
Hindi alam ni Gino kung paano siya tatayo.
Paano siya hihinga.
Paano siya iiyak sa laki ng biyayang natanggap niya.
Pero bago siya umuwi,
hinawakan siya ng may-ari sa balikat at sinabi:
“Gino… minsan kailangan mo munang mahulog,
para makita ka ng tamang tao.”
At sa wakas,
hindi na siya nag-iisa.
Hindi na siya gutom.
At may komunidad nang handang umalalay sa kanila.
ARAL NG KWENTO
Ang bata ay hindi masama kapag nagnanakaw dahil sa gutom —
ang masama ay ang lipunang hindi nakikita ang paghihirap ng mahihina.At minsan, ang taong inaakala mong paparusahan ka,
siya pa ang magiging daan para mabuhay ka.
