“ANG BATA NA NAHULING NAGNAKAW NG PAGKAIN — PERO NANG MALAMAN KUNG BAKIT, LAHAT SILA NAIYAK.”
Sa isang maliit na bayan sa Pampanga, may batang lalaki na ang pangalan ay Jun-jun, labindalawang taong gulang.
Maputla ang mukha niya, marumi ang damit, at halos walang tsinelas sa paa.
Araw-araw siyang nakikita ng mga tao sa palengke — nag-aalok ng paglalako, pamunas ng kotse, o pagbuhat ng mga bayong, basta’t may maiuuwi lang sa bahay.
Ang bahay nila ay gawa sa yero at kawayan sa gilid ng sapa.
Doon nakahiga ang ama niyang si Mang Cesar, isang dating construction worker na tinamaan ng stroke.
Hindi na ito makalakad, halos di na makakain ng maayos.
Bago umalis si Jun-jun tuwing umaga, palagi niyang hinahaplos ang kamay ng kanyang ama.
“Tay, aalis muna ako ha. Maghahanap ako ng makakain.”
“Ingat ka anak… wag kang gagawa ng masama.”
“Opo, Tay.”
Ngunit sa araw na iyon, ibang gutom ang bumungad sa kanila.
Tatlong araw na silang walang matinong pagkain. Tanging tubig at asin lang ang laman ng tiyan nilang mag-ama.
ANG SANDALING HINDI NA NIYA KINAYA
Sa palengke, dumaan si Jun-jun sa tapat ng isang karinderya.
Amoy na amoy niya ang tinolang manok, ang sabaw, ang bawang.
Humawak ang tiyan niya sa gutom.
Sa loob, may ilang lalaking kumakain nang masigla.
Habang tumitingin, nakita niyang may isang pinggan ng kanin at ulam na naiwan sa mesa.
Walang tao sa paligid.
Lumapit siya, nanginginig ang kamay.
“Pasensiya na po…” mahina niyang bulong habang kinuha ang pinggan.
Hindi pa siya nakakalayo, narinig niya ang malakas na sigaw:
“Hoy! Magnanakaw! Ibalik mo ‘yan!”
Napatakbo si Jun-jun, pero nadulas siya sa putikan.
Nahuli siya ng mga lalaki.
Pinagtawanan, hinila sa damit, at itinulak sa harap ng mga tao.
“Dahil sa mga batang tulad mo, nawawalan kami ng kita!”
“Magnanakaw! Wala kang modo!”
Walang lumapit para ipagtanggol siya.
Nakatayo lang siya, umiiyak, nanginginig, hawak-hawak pa rin ang pagkain.
ANG PANGYAYARING NAGBAGO NG LAHAT
Isang babae ang lumapit — si Aling Marites, may-ari ng karinderya.
“Ano ‘tong ingay dito?”
“Nahuli po namin ‘yang batang ‘yan! Ninakaw ‘yung pagkain!”
Tiningnan niya si Jun-jun.
Maputla, marumi, nanginginig.
“Totoo ba ‘yan, iho? Ninakaw mo?”
Tumango si Jun-jun, umiiyak.
“Opo. Pasensiya na po. Para po sa tatay ko. Tatlong araw na po siyang hindi kumakain. May sakit po siya…”
Tahimik ang lahat.
Ang mga lalaking kanina ay galit na galit, biglang napayuko.
Si Aling Marites, hindi nakaimik.
Pagkatapos ng ilang sandali, dahan-dahan siyang lumapit kay Jun-jun, at hinaplos ang buhok nito.
“Iho… dapat sinabi mo lang. Hindi mo kailangang magnakaw para makakain kayo.”
At sa harap ng lahat, inabot niya kay Jun-jun ang dalawang supot ng pagkain.
“Ito, dalhin mo sa tatay mo. Mainit pa ‘yan.”
Napaiyak si Jun-jun, lumuhod at hinawakan ang kamay ng babae.
“Salamat po, ‘Nay. Hindi ko po ito malilimutan.”
ANG KABUTIHAN NA GUMUHIT SA BAYAN
Kinabukasan, kumalat ang balita sa buong palengke.
Ang batang nahuling magnanakaw, natulungan pala dahil sa kanyang pagmamahal sa ama.
Mula noon, araw-araw ay may nagdadala ng pagkain kay Jun-jun at sa tatay niya.
Isang taon ang lumipas, nakabangon na sila.
Nakapasok si Jun-jun sa paaralan — scholar ng lokal na barangay.
At tuwing may nakikita siyang pulubi o batang nagugutom, palagi niyang sinasabi:
“’Wag mong ikahiya kung humingi ka ng tulong. Mas mabuti ‘yon kaysa magnakaw. Pero kung minsan, may mga magnanakaw na hindi pera ang habol — kundi pag-asa para sa taong mahal nila.”
EPILOGO
Makaraan ang ilang taon, bumalik si Jun-jun sa parehong karinderya.
Ngayon ay isa na siyang delivery rider na kumikita nang maayos.
Bitbit niya ang isang supot ng pagkain at isang sobre.
“Aling Marites, salamat po. Kung hindi dahil sa kabaitan ninyo, baka wala na po ako ngayon.”
Ngumiti si Aling Marites, matanda na, nangingilid ang luha.
Binasa niya ang sobre.
Isang simpleng sulat:
“Para po sa lahat ng batang minsang nagutom, sana maramdaman n’yo rin ang kabutihan ng mundo. — Jun-jun”
