ANG BABAENG PINILIT MAGPAKASAL SA MATABANG MANGINGIBABAW—HINDI NIYA ALAM NA ANG TUNAY NA MUKHA NG BILLIONARYO AY ISANG GWAPONG LALAKING NAGTATAGO SA LIKOD NG PEKENG KATAWAN
Ako si Liana Vergara, 23.
Lumaki akong mahirap—pero hindi ako pinanganak nang walang pangarap.
Gusto ko maging architect, gusto ko makatapos, gusto ko makaalis sa barung-barong naming nilalamon ng baha tuwing tag-ulan.
Pero dumating ang araw na ang pangarap ko—
ay ipinagpalit ng pamilya ko sa pera.
Hindi sa pagsusugal.
Hindi sa utang.
Kung hindi… sa kasal.
Sa kasal…
sa isang lalaking hindi ko man lang kilala.
ANG PINAGKASUNDONG KASAL NA WALA AKONG PAGPIPILIAN
Isang gabi, pinaupo ako ng tatay ko sa lumang lamesa.
Nanginginig pa ang boses niya.
“Anak… kailangan ka namin.
May babayaran tayong utang. Malaki.”
Huminga ako nang malalim.
“Ano pong kinalaman ko doon?”
Tumingin ang tatay ko sa nanay ko—pulang-pula ang mata, parang umiiyak buong araw.
“May gustong magpakasal sa ’yo.”
Parang tinanggalan ako ng hangin.
“S-sino?”
“Si Mr. Armando—’yung bilyonaryo na may mansyon sa Monte Verde.
Mataba… medyo may edad… pero mabait daw.”
Medyo?
Daw?
Pagkatapos sabihin iyon, umiyak ako buong gabi.
Pero dumating ang umaga, nasa harapan ko na ang kontrata.
Pera kapalit ng buhay ko.
Kapalit ng kalayaan ko.
At dahil mahal ko pamilya ko—
tinanggap ko ang kapalaran na hindi ko pinili.
ANG UNANG PAGKIKITA SA MATABANG BILLIONARYO
Dinala ako sa isang engrandeng mansyon.
Marble floors, chandelier na kasing mahal ng buong barangay namin.
At doon ko nakita siya.
Si Armando.
Mataba.
Hirap maglakad.
Malalim ang paghinga.
Umubo tuwing bumibigkas.
Halatang may sakit.
Halatang hindi ako magugustuhan kung ako lang ang pipili.
Nakangiti siya—pero ramdam kong pilit.
“Liana… salamat at tinanggap mo ang kasal.”
Ngumiti ako kahit mabigat.
“Wala po akong choice.”
Pero hindi nagalit ang lalaki.
Tumango lang at tumingin sa akin na parang may tinatago.
At doon nagsimula ang pagiging misteryoso niya.
ANG ASAWA NGUNIT PARANG HINDI ASAWA
Pagkatapos ng kasal, hindi niya ako ginagalaw.
Hindi niya ako hinahawakan.
Hindi niya ako hinihingan ng kahit isang halik.
Sa halip…
para siyang bantay.
Binabantayan kung kumain ba ako.
Binabantayan kung masaya ba ako.
Binabantayan kung pagod na ba ako.
Pero hindi siya humihiling ng kahit ano pabalik.
Minsan, naririnig ko siyang nagsasalita sa telepono sa isang boses na hindi tulad ng dati niyang mabagal at mabigat:
“Hindi pa oras.
Gusto ko makita kung ano talaga ang puso niya.”
Hindi ko maintindihan noon.
Pero lalabas ang katotohanan.
At yayanigin nito ang mundo ko.
ANG LALAKENG MATANGKAD NA PULUPOT ANG TINGIN KO
Isang hapon, habang naglalakad ako sa hardin,
may nakita akong lalaking matangkad, broad shoulders, gwapo, may tikas, may tindig.
Hindi siya si Armando.
Pero nasa loob siya ng property.
Tinawag ko:
“Kuya! Sino ka? Bawal ka dito.”
Ngumiti siya—maliit na ngiti, pero mapaglaro.
“Bawal ba talaga ako?”
“Oo. Bawal ka pumasok dito nang walang paalam—baka makita ka ng asawa ko.”
Tumawa siya nang mahina.
“Asawa mo?”
Tumango ako.
Medyo nahihiya.
“Oo. Si Mr. Armando.”
Yumuko siya.
Nagpasipol.
“Maswerte siya…”
Tumingin ako nang masama.
“Hindi mo alam ang sinasabi mo.”
At umalis ako.
Pero habang lumalayo ako, narinig kong bulong niya:
“Hindi pa niya alam.”
Kinilabutan ako.
Para bang alam niya ang hindi ko alam.
ANG PEKENG KATAWANG HINDI KO INASAHAN
Isang gabi, bumangon ako para uminom.
Pagdaan ko sa opisina ni Armando, may liwanag.
Dahan-dahan akong sumilip.
At dumilat ang mata ko—
Nakita ko si Armando… pero HINDI na siya mataba.
HINDI siya hirap huminga.
HINDI siya baldado.
Nakatayo siya nang diretso.
Malapad ang dibdib.
Matikas.
Parang action star.
At ang mas nakakatakot—
nakahawak siya ng silicone fat suit,
isang buong “katawan” na parang costume ng matabang tao.
Tumigil ang mundo ko.
Nang makita niya akong nakasilip, nagulat siya.
“L-Liana…”
Pumasok ako nang buong lakas:
“Sino ka?!”
Hindi siya makasagot sa una.
Hanggang dahan-dahan siyang lumapit.
Tinanggal niya ang wig.
Tinanggal ang silicon mask.
Tinanggal ang pekeng tiyan.
At sa harap ko—
nakatayo ang lalaking nakita ko sa hardin.
Ang gwapong lalaki.
Ang matikas.
Ang tunay na may-ari ng mansyon.
Hindi si Armando ang matabang bilyonaryo.
Si Armando ay siya…
pero sa PEKENG anyo lamang.
ANG KATOTOHANANG PILIT NIYANG INILIHIM
Huminga siya nang malalim.
“Liana… patawarin mo ako.
Hindi kita niloko para saktan ka.
Sinubukan lang kitang kilalanin nang totoo.”
“Sinong totoo? Ang matabang lalaki o ang lalaking ’yan?!”
“Ako ang bilyonaryo.
At ako rin ang lalaking nakita mo sa hardin.”
“Bakit mo ’to ginawa?”
Tumingin siya sa akin, naglalagay ng bigat sa puso ko.
“Dahil lahat ng babaeng nakikilala ko… minahal ako dahil sa mukha ko.
Sa katawan ko.
Sa pera ko.
Gusto kong malaman… kung may babae pang marunong magmahal
kahit hindi gwapo, hindi perpekto, hindi makapangyarihan.”
Tahimik ako.
Nasaktan.
Naloko.
Pero may parte sa puso kong… naintindihan siya.
ANG PAGTATAPOS NA HINDI KO INAASAHAN
Umupo siya sa harap ko, nilapitan ako:
“Pero isang bagay ang hindi ko inaasahan…”
“Ano?”
Humigpit ang boses niya.
“Na ikaw… ang unang babaeng minahal ko.”
Parang umikot ang mundo ko.
Hindi ko alam kung magagalit ba ako o iiyak.
“Kung aalis ka… tatanggapin ko.
Pero kung mananatili ka…
ipapangako ko sa’yo ang isang mundong hindi mo kailanman naranasan.”
Tiningnan ko siya.
Hindi bilang bilyonaryo.
Hindi bilang gwapo.
Kundi bilang taong natakot mahalin nang totoo.
At doon ko naintindihan:
Hindi ko pinakasalan ang bilyonaryo.
Pinakasalan ko ang lalaking marunong magmahal nang totoo…
kahit nagtatago sa pekeng katawan.
