“Ang asawa ko gustong imbitahan ang ex niya sa birthday party ng anak namin… kasi galing daw siya sa Europa.”
Hindi ko alam kung dapat akong matawa, mainis, o manahimik.
Pero sa sandaling iyon, habang hawak ko ang kutsilyo at hinihiwa ang hotdog para sa spaghetti ni Eli, parang biglang tumigil ang mundo.
Europa. Ex. Birthday.
Tatlong salitang parang karayom na sabay-sabay tumusok sa puso ko.
“Bakit kailangan pa, Marco?” tanong ko sa kanya, kalmado ang tono pero nanginginig ang boses.
“Kaibigan naman siya ng pamilya dati. Wala naman ‘tong ibig sabihin.”
“Wala ba talaga?” sagot ko, sabay iwas ng tingin.
“Hon, si Claudine lang ‘yon. Matagal na.”
Matagal na.
Ganoon ba talaga?
Kapag matagal na, wala na dapat maramdaman?
O kaya’t matagal na nga, pero may mga alaala pa ring ayaw umalis?
Ang Mga Alaala
Alam ko ang lahat tungkol kay Claudine.
Siya ang una niyang minahal, ang babaeng muntik na niyang pakasalan bago ako dumating sa buhay niya.
At minsan, kahit ayaw mong aminin, may mga parte ng asawa mong hindi mo kailanman makukuha — kasi may nauna nang humawak sa mga iyon.
Ngunit natutunan kong manahimik.
Hindi dahil mahina ako, kundi dahil ayaw kong pahirapan ang sarili ko sa mga bagay na tapos na — o kaya, dapat tapos na.
Hanggang dumating ang araw ng handaan.
Ang Pagdating ng Bisita
Dumating si Claudine nang hapon.
Naka-white dress, simple lang, pero may klase — gaya ng mga babaeng hindi mo kailangang ipaliwanag kung bakit sila naiiba.
Ngumiti siya sa akin.
“Hi, Lara. Ang ganda ng setup. Happy birthday kay Eli.”
“Salamat,” sabi ko, pilit na ngiti. “Ang layo ng pinanggalingan mo.”
“Oo, sobra. Pero gusto ko talagang makita kung gaano na kalaki si Eli. Ang bilis ng panahon.”
Paglingon ko, nakita kong nakatitig si Marco sa kanya.
Hindi romantiko, pero hindi rin ordinaryo.
Parang tinitingnan niya ang isang alaala — hindi dahil gusto niyang balikan, kundi dahil gusto niyang tandaan kung gaano na siya kalayo.
At sa sandaling iyon, imbes na selos ang naramdaman ko, nakaramdam ako ng katahimikan.
Baka kasi minsan, hindi mo kailangang matakot sa nakaraan ng taong mahal mo, kung alam mong ikaw ang pinili niya sa kasalukuyan.
Ang Pag-uusap sa Hardin
Pagkatapos ng party, lumabas ako para magligpit ng mga pinggan sa labas.
Nandoon si Claudine, mag-isa, nakatingin sa mga bituin.
Lumapit ako, at sandaling katahimikan ang bumalot sa amin.
“Lara…” mahinahon niyang sabi, “ang swerte mo kay Marco.”
“Bakit mo nasabi?”
“Kasi… kahit dati, kahit noong kami pa, alam kong ikaw ‘yung babaeng gusto niyang makasama habang buhay. Hindi lang niya alam noon. Pero nakita ko ngayon — masaya siya. Ibang Marco ‘to.”
“Salamat,” sabi ko. “Hindi ko siya perpekto, pero araw-araw sinusubukan naming maging maayos.”
“At ‘yun ang hindi ko natutunan noon,” sabi niya, sabay ngiti. “Ang pananatili kahit mahirap na.”
Tahimik kaming tumingin sa malayo.
Walang ingay, walang selosan.
Dalawang babae, parehong nasaktan ng iisang lalaki — pero parehong natutong umibig nang totoo.
Ang Gabing Tahimik
Pag-uwi ng gabi, nakita ko si Marco sa kwarto ni Eli, binabasa ang anak namin ng kwento.
Ang ilaw mula sa lampshade, dumadampi sa mukha niyang pagod pero payapa.
Lumapit ako, at tinignan ko silang dalawa.
Sila — ang dahilan kung bakit ako nanatili.
Pagkatapos matulog si Eli, lumapit siya sa akin.
“Salamat, Hon,” sabi ni Marco.
“Para saan?”
“Sa pagtitiwala. Alam kong mahirap. Pero salamat kasi hindi mo ako ginawang kalaban.”
“Bakit naman kita gagawing kalaban?” sagot ko, nakangiti. “Ang laban ko ay ‘yung mga takot sa isip ko, hindi ikaw.”
Niyakap niya ako.
At sa yakap na iyon, naramdaman kong kahit ilang beses mang dumaan ang hangin ng nakaraan,
hangga’t magkahawak kami,
lagi kaming makakabalik sa isa’t isa.
Ang Katapusan (Ngunit Simula ng Bagong Kapayapaan)
Hindi na ako natatakot kapag binabanggit niya ang pangalan ni Claudine.
Hindi ko na siya tinitingnan bilang “ex” kundi bilang isang paalala —
na minsan, kailangan mong makilala ang sakit bago mo maintindihan kung gaano kahalaga ang paghilom.
At ngayong gabi, habang natutulog ang anak namin at tahimik ang bahay,
tumingin ako sa langit at ngumiti.
Hindi lahat ng dumadaan ay nananatili.
Pero minsan, ‘yung mga umaalis — sila pa ang nagtuturo sa atin kung paano magmahal nang totoo.
At oo… may pag-asa palagi, kapag totoo ang pinili mong pagmamahal. 🌙
