ANG ARAW NA PINAPIRMAHAN SIYA NG LALAKING DAPAT NAGMAMAHAL SA KANYA—NGUNIT ANG PIPIRMUHAN NIYA ANG SINGHAB NA MAGBABAGO NG LAHAT
Si Lea, isang mabait at masipag na nurse, ay nakahiga sa hospital bed—hindi bilang tagapag-alaga, kundi bilang pasyente.
Namamaga ang kanyang kaliwang pisngi.
May malaking pasa sa ilalim ng mata.
At sa tabi ng kama… nakatayo ang lalaking ilang taon na niyang asawa—si Daniel.
Nakasoot ito ng mamahaling suit, nakapulupot ang mga braso, at may tingin na parang siya pa ang biktima.
SIMULA NG KASAMAAN
Kanina lamang, si Lea ay natagpuan ng kanyang mga kasamang nurse sa sahig ng kanilang sala—hindi na makatayo, nanginginig, at umiiyak.
Malinaw ang kuwento: hindi ito aksidente.
Pero ang nakakasakit, pati ang nagpasakit… ay ang lalaking nangakong poprotektahan siya.
Pagkagising niya sa hospital room, ito agad ang bungad ni Daniel:
“Lea, pipirma ka. Ngayon na.
Kung ayaw mong mawalan ako ng trabaho at masira ang pangalan ko, susundin mo ako.”
Inilapag niya ang isang makapal na dokumento sa ibabaw ng maliit na mesa.
Isang affidavit—na nagsasabing nadulas lang daw si Lea.
Na wala raw pananakit.
Na siya raw ay “clumsy” at “emotional.”
Napalunok si Lea.
Nanginginig ang mga daliri habang hawak ang ballpen.
“Daniel… bakit mo ginagawa ‘to?” mahina niyang tanong.
Tumawa ang lalaki, malamig at puno ng pananakot.
“Dahil wala kang patutunguhan kung mawawala ako sa’yo. Wala kang pamilya, wala kang pera, wala kang karangalan.
At kung magsasabi ka ng totoo, sino ang maniniwala sa’yo? Ako o ikaw?”
Ang dating ngiti ni Daniel, na minsang minahal ni Lea, ngayon ay mukha na ng halimaw.
ANG PAGPIPILI NA DI KAILANMAN NAGAWA NI LEA
Pinikit niya ang mga mata, huminga nang malalim.
Sa sandaling iyon, bumalik sa isip niya ang lahat:
– Ang mga gabi ng paghingi ng tawad ni Daniel habang naka-yakap siya sa sugat at pasa.
– Ang mga pangako nitong magbabago.
– At ang paulit-ulit na siklo ng sakit, pananahimik, at pag-asa.
Pero ngayong nakahiga siya sa kama, may isang bagay siyang na-realize:
Hindi na siya natatakot. Pagod na siya.
Pagod nang maging tahimik.
Pagod nang maging alipin.
Pagod nang magpanggap na masaya.
Binuksan niya ang mata.
Tumulo ang luha.
Ngunit hindi dahil sa sakit—kundi dahil sa tapang na nagsisimula nang sumibol.
Kinuha niya ang ballpen.
Umangat ang kilay ni Daniel, akala niya’y sumusunod na si Lea.
ANG PAGBABALIK NG LAKAS NG ISANG INAAPI
Unti-unti, nagsulat si Lea.
Pero hindi sa papel na dala ni Daniel.
Sa ibabaw ng hospital sheet.
Malalaking letra.
Matapang.
Sa mismong harap ni Daniel.
“AYAW KO NA.”
Namilog ang mata niya.
“Anong ginagawa mo?!”
Ngumiti si Lea, payapa ngunit matatag.
“Hindi ako pipirma sa kasinungalingan mo.
At oo, magsasabi ako ng totoo.”
Pumasok ang doktor at dalawang pulis na sinabihan ng staff matapos makita ang kondisyon ni Lea.
Napatras si Daniel.
“Lea… mahal kita, huwag—”
“Kung mahal mo ako,” sagot niya, “hindi ako mauuwi rito.”
Huminto ang mundo ni Daniel nang lumapit ang pulis.
“Sir, kailangan niyo po kaming samahan.”
ANG PAGTATAPOS AT ANG SIMULA
Habang dinala ng pulis si Daniel palabas ng kwarto, parang tinanggalan ng bigat ang dibdib ni Lea.
Sa unang pagkakataon, huminga siya nang maluwag.
Isinubsob niya ang mukha sa kanyang mga palad at tahimik na umiyak—hindi sa sakit, kundi sa paglaya.
Ang nurse supervisor niya ay lumapit at hinawakan ang kanyang balikat.
“Lea… tapos na. Hindi ka na mag-isa.”
Ngumiti siya, mahina ngunit totoo.
“Oo… tapos na.
At mula ngayon, magsisimula na ulit ako.”
At sa wakas—
isang babaeng minsang binasag, ngayon ay bumabangon, mas matatag kaysa dati.
