AKALA NILA ISA LANG AKONG ORDINARYONG DRIVER — PERO NANG ARAW NA HULI KONG BIYAHE, DOON NILA NALAMAN KUNG ANO TALAGA ANG IBIG SABIHIN NG BAYANI.
Si Mang Rodel, apatnapu’t dalawa, ay isang habal-habal driver sa bayan ng Lucena.
Araw-araw, mula madaling araw hanggang hatinggabi, binabagtas niya ang parehong kalsada —
mula sa palengke, papuntang eskwelahan, opisina, at pabalik sa terminal.
Laging nakangiti, kahit pagod, kahit gutom, kahit ulan o init.
Hindi siya kilala ng karamihan.
Pero para sa mga pasahero niyang nakasakay sa kanya araw-araw,
siya ang naging “Kuya Rodel na mabait, laging may paalala, laging nagsasabi ng ‘Ingat, anak’.”
ANG BUHAY SA KALSADA
“Kuya, hindi po ba kayo napapagod araw-araw?”
tanong ng estudyanteng si Ella, na lagi niyang sinasakay tuwing umaga.
Ngumiti lang siya.
“Pagod? Oo naman. Pero ‘pag naiisip kong may mga batang umaasa sa pamasahe para makapasok, parang nawawala ‘yung bigat sa katawan.”
Si Ella ay labing-anim na taong gulang, tahimik at mahiyain.
Madalas siyang hatid-sundo ni Mang Rodel kapag umuulan.
Minsan, hindi pa siya nagbabayad agad, pero si Rodel, walang reklamo.
“Kapag may trabaho na, bawi mo na lang, anak.”
Ganyan siya — mabuting tao, simpleng mamamayan,
pero puno ng kabaitan na bihirang matagpuan sa mundong mabilis makalimot.
ANG LIHAM SA LOOB NG PITAKA
Sa lumang pitaka ni Mang Rodel, may isang tuping papel.
Luma na, halos mapunit,
pero araw-araw niyang binubuksan bago umalis.
Sa papel, nakasulat:
“Ma, kung sakaling may araw na ‘di na ako makauwi,
huwag kang malungkot.
Alam kong minsan di ko nasabi, pero salamat sa lahat.
Mahal na mahal kita.
— Rodel.”
Isinulat niya iyon matapos mamatay ang kanyang ama sa aksidente sa trabaho.
Simula noon, palagi na siyang nagsasabi sa sarili:
“Kung may masagip akong buhay kapalit ng akin,
ayos lang. At least, may dahilan ang huling hinga ko.”
ANG HULING ARAW
Isang Lunes ng umaga, malakas ang ulan.
Maraming pasahero, maraming nagmamadali.
Isa roon si Ella, nakatayo sa gilid ng highway, hawak ang bag, nababasa ng ulan.
“Kuya Rodel! Late na ako sa exam!”
“Sige, sakay ka na, bilis!”
Sa daan, mahirap ang visibility.
Malakas ang ulan, madulas ang kalsada.
Pero maingat si Rodel.
Nang papalapit sila sa intersection,
isang van na mabilis ang takbo ang lumabas mula sa kabilang lane.
“Kuya! VAN!” sigaw ni Ella.
Sa isang iglap, inihampas ni Rodel ang motor pakaliwa,
itinulak si Ella palayo sa gitna ng kalsada.
Isang malakas na tunog.
Isang hampas.
Pagkatapos — katahimikan.
Ang van tumigil, pero huli na.
Si Ella, ligtas.
Si Rodel, nakahandusay sa gitna ng ulan,
nakangiti pa rin, para bang may kapayapaan sa huling sandali niya.
ANG LIHAM NA NAGPAIYAK SA LAHAT
Sa ospital, habang umiiyak si Ella at ang mga kasama ni Rodel,
may nurse na nagsabi:
“May nahanap po kami sa bulsa niya.”
Isang pitaka, basa ng ulan,
at sa loob — ang tuping papel.
Binasa ng ina ni Rodel habang nanginginig ang kamay.
“Ma, kung sakaling may araw na ‘di na ako makauwi, huwag kang malungkot.
Mahal na mahal kita.”
Lahat ng tao sa loob ng silid natahimik.
Ang mga mata ng ina, punong-puno ng luha,
pero ang labi niya — may bahagyang ngiti.
“Sabi ko na nga ba… anak ko, kahit sa huli, mabuti ka pa rin.”
ANG PARANGAL SA MABUTING TAO
Pagkalipas ng isang linggo,
naging balita ang nangyari.
“Motorcycle Driver Sacrifices His Life to Save Student.”
Nag-viral ang kuwento, pero higit pa roon,
naging inspirasyon si Mang Rodel sa buong bayan.
Ang paaralan ni Ella ay naglagay ng bench at plaque sa harap ng gate:
“In memory of Mang Rodel — the man who taught us that true heroism rides quietly among us.”
At si Ella, bawat taon sa araw ng kanyang exam,
nagdadala ng bulaklak sa lugar kung saan nangyari ang aksidente.
Sinasabi niya palagi:
“Kuya Rodel, nakapasa ako ulit.
Salamat ha, kasi kung ‘di dahil sa’yo, wala ako rito.”
ANG KAHULINGAN NI MANG RODEL
Sa gitna ng kahirapan, sa bawat simpleng trabaho,
may mga bayani na hindi kailanman lalabas sa TV o sa dyaryo.
Walang medalya, walang parangal,
pero sa mga pusong nailigtas nila —
may marka na hindi mabubura.
At sa bawat pagdaan ng mga motorsiklo sa umaga,
tila may boses na maririnig sa hangin:
“Ingat ka, anak.”
