“AKALA NG ANAK KO NA NAKAKAHIYA ANG TRABAHO KO — PERO NOONG ARAW NA NAKITA NIYA ANG TUNAY KONG PAGOD AT SAKRIPISYO… SIYA MISMO ANG NAGMALAKAS-LOOB NA IPAGSIGAW SA BUONG ESKWELAHAN KUNG ANO ANG TUNAY NA PROPESYON NG TATAY NIYA.”
Ako si Mario, 46 anyos, driver ng trak ng basura sa lungsod.
Araw-araw, gising ako ng alas-tres ng madaling-araw.
Hindi pa nag-aalmusal, hindi pa sumisikat ang araw, nasa kalsada na ako—
humahakot ng basura, amoy na halos dumikit na sa balat ko,
at minsan, mas masakit pa sa likod ang mga salitang naririnig ko:
“Diyan ka lang… trabaho ng marumi.”
“Walang pangarap ‘yang mga basurero.”
Pero hindi ko iniinda—
dahil ang dahilan ko ay sapat nang lakas:
ang anak kong si Jiro, twelve years old.
Ipinagmamalaki ko siya.
Pero hindi niya ako ipinagmamalaki.
ANG LIHIM NG ANAK KO
Isang araw, may tumawag sa akin na guro:
“Sir Mario… may kailangan po tayong pag-usapan tungkol kay Jiro.”
Nang pumunta ako sa school, nakita ko ang notebook ni Jiro:
naka-sulat doon sa “MY FATHER’S JOB” —
“My father is a delivery driver.
He works in logistics.
He delivers important things to important places.”
Natigil ang tibok ng puso ko.
Hindi ko alam kung iiyak ako o matatawa.
Hindi ako nagalit.
Pero masakit.
Masakit malaman na nahihiya ang anak mo sa’yo.
Pag-uwi ko, kinausap ko siya.
“Anak… bakit hindi mo sinabi ang totoo?”
“Pa… nakakahiya naman sabihin sa mga kaklase ko na basurero ka.
Lahat sila may tatay na manager, engineer… ikaw lang ang…”
Hindi niya natapos.
Pero sapat na.
Tumango lang ako.
“Sige, anak. Naiintindihan ko.”
Ngunit sa loob ko, parang may nabali.
ANG ARAW NA NAGBAGO ANG LAHAT
Isang hapon, nalaman kong may field trip sila sa city hall para sa “Community Appreciation Day.”
Kasama roon ang mga emergency responders, street sweepers, police, at garbage truck workers.
Ako, kasama sa listahan.
Hindi alam ni Jiro.
Nang dumating ang araw, suot ko ang uniform ko—
may pangalan ko, may amoy pa ng trak, kahit ilang beses ko nang nilabhan.
Nang ipinakilala ang bawat department, nagpalakpakan ang mga estudyante.
Pagdating sa “WASTE MANAGEMENT TEAM”—
umakyat kami sa stage.
At doon…
nakita ko ang anak ko sa audience.
Namilog ang mata niya.
Tumayo siya.
Namula.
Halatang gusto niyang magtago.
Pero nang magsalita ang aming head,
biglang nag-iba ang hangin sa buong gym:
“Kung walang basura ang kinukuha ng mga taong ito araw-araw…
mababaho ang lungsod, dadami ang sakit, at walang opisina o eskwelahan na magiging ligtas.
Sila ang hindi ninyo nakikitang bayani ng komunidad.”
Tahimik ang lahat.
Tahimik pati ang anak kong si Jiro.
Pagkatapos ng speech, tinawag ang pangalan ko:
“MR. MARIO DELA CRUZ — 18 YEARS OF SERVICE.”
Tumayo ako, nanginginig, habang pumapalakpak ang buong gym.
At biglang…
Tumakbo si Jiro paakyat ng stage.
Niyakap niya ako sa harap ng lahat.
“Papa… I’m sorry.”
“Sorry po. Ang swerte ko po… kasi kayo ang tatay ko.”
Humagulgol siya.
At ang buong gym—
tumayo, pumalakpak, at may mga estudyanteng napaluha.
Ang guro niya ay nagsabi:
“Jiro, kung meron mang proud na anak dito ngayon… ikaw iyon.”
Hindi ko napigilang umiyak.
At doon ko naintindihan—
hindi ko kailanman kailangan maging engineer o abogado para maging tunay na ama.
PAGKATAPOS NG ARAW NA IYON
Simula noon, hindi na nahihiya si Jiro.
Kapag may nagtanong kung ano ang trabaho ko, sagot niya’y:
“Basurero ang papa ko.
Pero bayani siya.
Dahil araw-araw…
nililigtas niya ang buong siyudad.”
At sa bawat araw na pagod ako, amoy pawis at amoy kalsada,
ngumingiwi ang likod ko…
pero mas matatag ang puso ko.
Dahil may batang naglalakad sa likod ko,
nakataas ang ulo, at nakangiti—
proud sa akin.
