AKALA KO, AKO ANG NAGLIGTAS SA KANYA — PERO SIYA PALA ANG NAGLIGTAS SA BUHAY KO.
Si YUTHA, isang lalaking nasa kalagitnaan ng kanyang apatnapung taon, ay dating masayahin, puno ng buhay, at kilala sa kanilang barangay bilang “’yung mag-asawang laging magkasabay maglakad tuwing hapon.”
Ngunit dalawang taon na ang nakalipas mula nang maaksidente ang asawa niyang si Lara — isang gabi ng ulan, isang bus ang sumalpok sa sinasakyan nilang motor.
Siya ang nakaligtas.
Si Lara, hindi na.
Simula noon, naging tahimik ang bahay nila.
Wala nang mga halakhak sa umaga, wala nang kape na inaabot sa kanya, wala na ring mga kwentong “Kamusta araw mo, Yutha?”
Ang tanging naiwan sa kanya ay ang isang maliit na aso — ang tapat nilang si Sunny, isang golden retriever na si Lara pa mismo ang nag-alaga simula nang kuting pa ito.
ANG KATAHIMIKAN NG PAGKALUNGKOT
Noong una, inaalagaan pa ni Yutha si Sunny.
Pinapaliguan, pinakakain, pinapasyal.
Pero habang tumatagal, nag-iba siya.
Hindi na siya lumalabas.
Hindi na rin siya nagsasalita.
At si Sunny — araw-araw lang nakaupo sa tabi niya,
nakatingin, parang may gustong sabihin.
Tuwing hapon, magbubukas si Yutha ng bote ng alak.
Habang nakaupo sa veranda, nakatingin sa kalangitan, sinasabing:
“Kung nandito ka pa, Lara… siguro mas maayos pa ako.”
At si Sunny, tahimik lang, nakahiga sa paanan niya.
Minsan, sinusubukan nitong idikit ang ulo sa tuhod ni Yutha,
pero itutulak niya.
“Tama na, Sunny. Hindi mo maiintindihan.”
Pero sa mga mata ng aso,
parang may kalma at awa na hindi kailanman kayang ibigay ng tao.
ANG ARAW NG PAGKAWALA
Isang umaga, hindi bumangon si Yutha agad.
Dumating siya sa kusina, at napansin niyang wala si Sunny.
Tinawag niya:
“Sunny! Halika na rito! Kain na tayo!”
Tahimik.
Walang kahol, walang yapak.
Nilibot niya ang buong bakuran, tinawag sa kalsada, pero wala.
Tumingin siya sa bakod — may maliit na butas sa ilalim.
Mukhang dumaan doon si Sunny.
Sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon,
tumakbo si Yutha palabas ng bahay.
Hindi dahil gusto niyang lumayo,
kundi dahil natatakot siyang tuluyan nang mawala ang tanging kasama niya.
Buong araw niyang hinanap si Sunny.
Sa parke, sa palengke, sa ilalim ng tulay —
hanggang sa lumalim ang gabi.
Sa gitna ng ulan, nakaupo siya sa tabi ng poste,
basang-basa, nanginginig, tinatawag ang pangalan ng aso.
“Sunny… anak… uwi ka na, nandito si Papa…”
At doon, bumagsak ang luha na matagal na niyang pinipigilan.
“Lara… kahit aso na lang natin, huwag mong kunin…”
ANG PAGKAKITA MULI
Kinabukasan, pagod at walang pag-asa,
naglakad siya pauwi.
Nang papalapit na sa bahay,
may isang batang lalaki ang tumakbo palapit.
“Tito! Kayo po ba ang may-ari ng asong kulay ginto?”
“Oo! Bakit?!”
“Dinala po ng kapitbahay namin sa vet! Natagpuan po sa kanal kagabi, nanginginig!”
Tumakbo siya agad.
Nang makita niya si Sunny, nakahiga ito sa mesa ng beterinaryo,
mahina pero buhay.
May sugat sa paa, may galos sa katawan,
pero nang marinig ang boses ni Yutha —
bumukas ang mata nito at dahan-dahang iniangat ang ulo.
“Sunny… anak…”
Lumapit siya, niyakap ang aso nang mahigpit.
“Pasensiya na… akala ko ako ang nagligtas sa’yo,
pero ikaw pala ang dahilan kung bakit ako buhay pa hanggang ngayon.”
Tumulo ang luha ni Yutha,
at kahit mahina, kumahol si Sunny —
isang tunog na parang “ayos lang ‘yan,”
parang sinasabi:
“Hindi kita iniwan, Papa.”
ANG BAGONG UMAGA
Simula noon, nagbago ang lahat.
Araw-araw, sabay silang naglalakad ulit ni Sunny.
Bumalik ang ngiti ni Yutha, bumalik ang sigla.
Minsan, habang pinapainom niya ng tubig si Sunny,
tumingala siya sa langit at sabi:
“Lara, alam mo ba?
Ginamit mo si Sunny para alalahanin kong buhay pa ako.
Salamat, mahal.”
At sa liwanag ng araw na tumatama sa buhok ng kanyang aso,
parang may ngiting bumabalik sa kanya —
ngiting galing kay Lara,
at ngiting ipinaabot ni Sunny,
ang tanging nilalang na hindi kailanman tumigil magmahal.
ANG ARAL NI YUTHA
Madalas nating isipin, tayo ang nagliligtas sa mga alaga natin —
pinapakain, pinapainom, pinoprotektahan.
Pero sa totoo lang,
sila ang nagliligtas sa atin sa katahimikan ng kalungkutan.
Kapag wala nang ibang naiintindihan,
sila pa rin ang handang makinig.
Kapag lahat ay lumayo,
sila pa rin ang hindi aalis.
At sa bawat halik sa kamay o buntot na kumakaway,
may mensaheng tahimik pero totoo:
“Hindi ka nag-iisa.”
