“SINABI NI MAMA NA ‘NAGDADRAMANG MAY SAKIT’ LANG AKO — PERO NANG LUMITAW ANG CCTV NG OSPITAL, LUMABAS ANG KATOTOHANANG HINDI NIYA NAIS IPALABAS.”
Ako si Aira, 17 anyos.
Tahimik lang akong anak — hindi palasagot, hindi palalaban, at lalong hindi sanay magsumbong.
Lumaki akong sinusubukang maging “perpektong anak” para kay Mama…
pero kahit anong pilit ko, tila hindi siya kailanman naging masaya sa pagkakaroon niya sa’kin.
Hindi ko alam kung kailan nagsimula ang lahat — ang sigaw niya, ang panunumbat, ang pananakit —
pero isang bagay ang tiyak:
matagal na akong takot sa loob ng bahay na dapat sana’y nagpoprotekta sa akin.
ANG SAKIT NA DI NA KAYA ITAGO
Isang gabi, nagising akong nanginginig.
Hindi ako makahinga, tumitibok nang mabilis ang puso ko, at parang umiikot ang kwarto.
Akala ko hihimatayin ako.
“Ma… masakit ulo ko… nahihilo ako…”
Sa halip na lapitan ako, tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa —
may halong inis, may halong pagod, may halong paghamak.
“Aira, tumigil ka nga! Drama mo na naman! Wala kang sakit.
Gusto mo lang atensyon! Hindi ako tanga!”
Sinubukan kong tumayo, pero sumuray ako at muntik nang mabuwal.
Sa halip na hawakan ako,
hinatak niya ako sa braso — mahigpit, parang galit na galit.
“TUMAYO KA DIYAN! Huwag kang magpaka-arte!”
At doon…
dumulas ang paa ko.
Tumama ang ulo ko sa gilid ng mesa.
Sobrang sakit.
Naramdaman ko ang pag-init ng dugo sa sentido ko.
Nang makita ni Mama ang dugo — hindi siya nag-panic.
Nagalit siya.
“Ano ba ‘yan?! Tingnan mo pinapahirap mo buhay ko!”
Hindi ko na makita nang maayos ang paligid.
Nanginginig ang kamay ko.
Parang mawawala ako.
DINALA AKO SA OSPITAL… HINDI PARA TULUNGAN AKO, KUNDI PARA PATUNAYAN NA MALI AKO
Pagdating namin sa ER, halos hindi ako makapagsalita.
Si Mama ang unang sumigaw sa nurse:
“Drama lang ‘yan! Huwag n’yo pansinin ‘yan masyado. Nagpapapansin lang.
Ako na ang bahala diyan.”
Ang mga tao sa ER, napatingin.
Pero wala sinuman ang nagsalita.
Sanay na sila marahil sa magulong pamilya.
Ako?
Nakatulala na lang.
Hindi ko alam kung mas masakit ang ulo ko o ang puso ko.
May nurse na nagtanong:
“Miss, nahulog po ba siya o nahila?”
Sumagot si Mama:
“Nahulog. Wala akong kinalaman. Siya ang may kasalanan.”
At humalakhak pa siya.
Parang wala lang.
ANG CCTV NA WALANG KINIKILINGAN
Kinabukasan, habang inoo-obserbahan ako ng mga doktor, dumating ang hospital administrator.
May kasama siyang dalawang security personnel.
May hawak silang tablet.
“Ma’am, kailangan niyo pong sumama sa amin sandali.”
Nagulat si Mama.
“Bakit? Wala akong kasalanan! Ang anak ko—”
“May kailangan po kayong makita.”
Dinala nila siya sa loob ng isang maliit na opisina.
Tahimik ako sa kama, nanginginig, habang naririnig ko ang pagtaas ng boses niya sa hallway.
At pagkatapos ng ilang minuto…
biglang sumabog ang sigaw niya:
“HINDI IYON ANG TOTOO! HINDI ‘YAN ANG TOTOO!
BAKIT NIYO SINE-SAVE ‘YAN?!”
At kasunod noon —
ang iyak na hindi ko pa narinig mula sa kanya sa buong buhay ko.
Pagbalik ng security guard, tiningnan niya ako.
“Nak recorded po lahat, miss.
Hindi ka nahulog.
HINATAK ka.”
Nalaglag luha ko.
Hindi dahil sa sakit —
kundi dahil sa unang pagkakataon…
may naniwala sa akin.
ANG PAGBABALIK NG KATOTOHANAN
Pagpasok ni Mama sa kwarto, pula ang mata niya, kagulo ang buhok, nanginginig.
Hindi ko alam kung dahil sa hiya o sa galit —
o dahil ngayon lang niya nakita ang sarili niya sa paraang hindi niya matakasan.
Lumapit siya sa akin.
Hindi ko alam kung ano ang sasabihin niya.
Hindi ko alam kung hihingi ba siya ng tawad o sisisihin na naman ako.
Pero ang unang sinabi niya ay:
“Bakit mo ‘to ginawa sa akin?”
At doon…
unti-unti nang nagising ang bahagi ng puso kong matagal nang sugatan:
pagod na ako.
Pagod na akong akuin ang kasalanang hindi ko ginawa.
Pagod na akong maging punching bag ng taong dapat nagtatanggol sa akin.
ANG MGA NASA OSPITAL ANG NAGING BAHAGI NG KATOTOHANAN
Lumapit ang doktor.
“Ma’am, ang anak n’yo ay may sintomas ng severe concussion.
Kailangan niyang magpahinga. At kailangan niyang ligtas.”
Tumayo ang administrator.
“Ma’am, obligado kami i-report ang incident. May CCTV kami.
Legal na proseso na po ang susunod.”
Nakita ko kung paano siya unti-unting nanghina.
Parang nabunot ang lakas niya.
Parang nabasag ang imaheng iningatan niya sa lipunan.
ANG LAYA NA HINDI KO INAASAHAN
Dinala ako sa youth protective unit para mabantayan habang nagpapagaling.
Doon, unang beses kong natulog nang hindi takot.
Unang beses kong huminga nang malalim.
Unang beses kong naisip:
“May kinabukasan pa pala ako.”
Ilang linggo ang lumipas, nagsimula na ang counselling ko.
Unti-unti kong inilabas ang lahat ng sakit, lahat ng takot, lahat ng lihim na tinago ko buong buhay ko.
Hindi pa tapos ang proseso.
Mahaba pa.
Masakit pa rin.
Pero ngayon, alam ko na:
Ang pagmamahal ay hindi sigaw.
Hindi pasa.
Hindi hiya.
Hindi galit.At hindi ko kasalanan ang sakit na dinulot niya.
ANG ARAL NA NATUTUNAN KO
Minsan, ang CCTV na walang puso…
iyon pa ang naglalabas ng katotohanang hindi kayang sabihin ng bibig ng isang batang takot.
At ako?
Dito ko natutunan ang pinakamahalagang bagay sa buhay ko:
“Ang pagtakbo palayo sa pananakit ay hindi kawalan — kundi pagligtas sa sarili.”
