“HINDI KO MALILIMUTAN ANG ARAW NA WALONG BUWAN AKONG BUNTIS — NANG IBINIGAY NG ASAWA KO ANG $10,000 NA IPON NAMIN PARA SA PANGANGANAK… SA NANAY NIYA.”
Hindi ko alam kung paano sisimulan ang kwentong ito…
Pero kaya kong sabihin ang isa:
hindi pa ako kailanman nasaktan nang gano’n habang may buhay na tumitibok sa loob ko.
Ako si Lara, 28.
Walong buwan buntis, hirap huminga, mahina na ang katawan, pero pilit lumalaban.
At sa loob ng tiyan ko — ang unang anak namin ni Jomar, ang batang inaasam kong yakapin, mahalin, at ipagtanggol.
Pero sa isang iglap…
ang ama niya ang unang sumira sa katiyakan ko.
ANG ARAW NA SINIRA ANG PUSO KO
Hapon iyon.
Mainit. Mabigat ang tiyan ko, masakit ang likod ko.
Nagluluto ako ng sabaw, nang biglang dumating ang biyenan kong si Aling Vicky, hawak ang handbag na parang may dalang bagyo.
Hindi niya man lang ako tinignan.
Dumeretso siya kay Jomar.
“Anak, wala na akong pambayad sa utang.
Ikaw na lang ang pag-asa ko.
Kailangan ko ng pera — ngayooon.”
Ramdam ko agad ang kaba.
Ramdam ko ang malamig na hangin na parang hinila mula sa puso ko.
Tahimik si Jomar saglit.
Pero ang nanay niya, nagpapapressure:
“Ano, mas mahal mo ba ang buntis kaysa nanay mo?
Ako ang nagpalaki sa’yo! Ako!”
Hindi ko na inisip na sasabog ang mundo ko.
Pero nang makita ko siyang binuksan ang drawer…
At hinugot niya ang envelope na matagal naming itinago —
$10,000
ipon naming dalawang taon
para sa panganganak ko
para sa emergency
para sa kaligtasan ng anak namin.
Bigla niya ‘yong inabot sa nanay niya.
PARANG PUMIGIL ANG HANGIN
“Jo… Jo, hindi pwede!
Para sa anak natin ‘yan!”
Halos hindi ako makatayo.
Nanginginig ang boses ko.
Nahahapo ako sa sobrang stress.
Pero ang ginawa niya?
Sinigawan niya ako.
“LARA! TUMAHIMIK KA!
Huwag kang makisawsaw!
Nanay ko ‘to!
HINDI IKAW!”
Para akong sinampal ng limang tao sabay-sabay.
Para akong sinabugan.
Para akong nawala.
At habang yung lalaking dapat nagpoprotekta sakin ay sumigaw sa harap ko,
nakangiti ang nanay niya habang hinahagkan ang envelope.
Kinuyom ko ang tiyan ko.
Namula ang paningin ko.
Humigpit ang pag-ikot ng chan ko.
Hindi dahil sa galit lang —
kung hindi dahil natakot ako para sa baby ko.
ANG GABING AKALA KO MAMAMATAY AKO
Pag-alis niyang mag-ina,
sumakit ang tiyan ko nang todo.
Nagdudugo ako.
Humihingal.
Nanginginig.
Tinawag ko si Jomar.
Wala.
Hindi man lang lumapit.
“Pagod ako. Bukas na tayo mag-usap.”
Sabi niya ‘yon habang nakahiga…
habang ako, literal na naglalaban para mabuhay.
Dalawang kapitbahay ang nagdala sa akin sa ospital.
Sumisigaw sila.
May dugo sa paa ko, sa sofa, sa palad.
“Dok! Buntis! Nagdudugo!”
Pagkarinig ko ng “potential miscarriage”…
parang sinira ang buong kaluluwa ko.
TATLONG ARAW NA WALANG ASAWA KO
Tatlong araw akong nasa ospital.
Tatlong araw na walang pulso ng pagbisita mula sa kanya.
Tatlong araw ng pag-iyak at takot.
Tatlong araw kong hinihimas ang tiyan ko, sinasabing:
“Baby… huwag mo kong iwan.
Ako na bahala sa’yo. Kahit mag-isa lang ako.”
Pagkalipas ng tatlong araw, dumating si Jomar.
May dalang bulaklak —
pero hindi ang bulaklak ang tinitingnan ko.
Tinignan ko ang mukha ng taong dapat asawa ko.
At nakita ko walang pag-aalala.
Walang paghinayang.
Walang pagsisisi.
Wala.
At sa moment na ‘yon…
naputol ang lahat.
ANG PAGPILI KO SA ANAK KO — AT SA SARILI KO
Tahimik ko siyang tiningnan.
Huminga ako nang malalim.
At sinabi ko ang katagang hindi ko inakalang kaya kong sabihin:
“Jomar… tapos na tayo.”
Nanlaki ang mata niya.
“Ano? Dahil lang sa PERA?”
Umiling ako.
“Hindi dahil sa pera, Jo.
Dahil noong kailangan kita…
pinili mo ang iba.”
Tinapik ko ang tiyan ko.
“At kung kaya mong ipagpalit ang buhay ng anak natin…
hindi ako ligtas sa’yo.”
Umiyak ako.
Hindi dahil mahal ko siya —
kundi dahil nagdesisyon na ako.
Kinabukasan, lumipat ako sa bahay ng kapatid ko.
Doon ako nanganak.
Doon ko nakita kung gaano ako kalakas kahit mag-isa.
ANG ARAL NA DAPAT MARINIG NG LAHAT
Kapag buntis ang babae, nasa pagitan siya ng buhay at kamatayan — ang kailangan niya ay proteksyon, hindi pananakit.
Ang totoong asawa, inuuna ang pamilya niya, hindi ang sinumang kumukuha ng kaunting pag-asa nila.
At ang totoong ina — lalaban kahit buong mundo ang kalaban niya.
Ngayong tinitingnan ko ang anak ko,
alam ko na…
Ang sakit na binigay ng ama niya, ginawa akong ina na walang takot.
